Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Οι εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αν και με αισθητές απώλειες, επιβεβαίωσαν την πολιτική κυριαρχία της Ν.Δ.
Σε εποχές παρατεταμένης οικονομικής και πολιτικής κρίσης συνήθως οι πολίτες συγκεντρώνονται πλάι σε αυτόν που έχει το (κρατικό) κομπόδεμα και υπόσχεται να δώσει σε όλους, κλείνοντας το μάτι, ένα μικρό μεν, αλλά παρηγορητικό μερτικό. Οι άνθρωποι μπορούν εύκολα να παραμερίσουν την αξιοπρέπειά τους όταν πέφτουν στα νύχια της ανάγκης.
Από την άποψη αυτή, η οικογένεια Μητσοτάκη ξέρει να χειρίζεται καλά τη μαζική ψυχολογία. Διά του φόβου και του ελέους. Όπως έκανε η Ντόρα Μπακογιάννη προεκλογικά όταν προειδοποίησε αυστηρά τους δυστυχείς Πομάκους πως αν δεν ψηφίσουν Ν.Δ., θα τη φέρουν σε δύσκολη θέση και δεν θα μπορεί στο εξής να μεταφέρει τη φωνή τους στα αθηναϊκά γραφεία γιατί οι πόρτες θα είναι κλειστές. Ο Κ. Μητσοτάκης δεν κερδίζει εκλογές, τις αγοράζει, όπως έγραψε ακόμα και ο γερμανικός Τύπος.
Βεβαίως, γεννάνε και τα κοκόρια του. Γιατί η αντιπολιτευτική ανυπαρξία βοηθάει μια χαρά να κρύβεται πίσω της η απόλυτη διαχειριστική και πολιτική ανεπάρκεια, αλλά και η ιδιοτέλεια του κράτους που έχει οικοδομήσει στα υπόγεια του Μαξίμου. Από τη συνταγματική αναθεώρηση του 1986 που προτάθηκε για να περιορίσει τις επίφοβες -είναι αλήθεια- μέχρι τότε αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας, το πολίτευμα μπάταρε στα σκοτεινά νερά της θεσμικής ακινησίας. Δεν πά’ να λέει το Σύνταγμα, ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό και ασκούνται υπέρ του λαού…. Στην πράξη όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το πρωθυπουργικό γραφείο και ασκούνται υπέρ αυτού που κάθεται στην πρωθυπουργική καρέκλα – εν προκειμένω, και για πρώτη φορά με τόσο προκλητικό και αντιδημοκρατικό τρόπο, υπέρ του Κ. Μητσοτάκη και της φαμίλιας του.
Γι’ αυτό ακριβώς είναι απολύτως κρίσιμο θεσμικά και αναγκαίο δημοκρατικά η χώρα να αποκτήσει πραγματική αντιπολίτευση που θα εγκαταλείψει την αυτοαναφορικότητά της και θα αφουγκραστεί τα μηνύματα των κουρασμένων πολιτών. Όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα, για να θυμίσουμε και τον στίχο του Σεφέρη, «που δεν ξέρει πια πώς να πεθάνει», ενώ το ΚΙΝ.ΑΛ.-ΠΑΣΟΚ, κι ας ακούγεται μακάβριο, είναι ήδη νεκρό και δεν το ξέρει. Δεν μπορεί κανένα από τα δύο να απευθυνθεί στις μεγάλες λαϊκές μάζες και να υποστηρίξει πειστικά με ένα συγκροτημένο σχέδιο για την οικονομία και τους θεσμούς το πολιτικό αίτημα της αλλαγής.
Κοιτάζοντας με θλίψη το μποτιλιάρισμα στην Ομόνοια, ο «καταραμένος» Σαλονικιός συγγραφέας Γιώργος Ιωάννου έλεγε: «Όλα αυτά τα αυτοκίνητα ήταν παληά, άνθρωποι που περπατούσαν». Ισχύει για όσους απέχουν από τις κάλπες όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια.
Παληά ήταν πολίτες και όχι κατακερματισμένος πολτός, με ελπίδες και εμπιστοσύνη για το αύριο της χώρας και των παιδιών τους.
Συνωστίζονται τώρα απελπισμένοι, χωρίς προσδοκίες στις ουρές των «μάρκετ-πας». Ηττημένοι που δεν πιστεύουν σε τίποτε.
Και δυστυχώς, όταν ο άνθρωπος δεν πιστεύει σε τίποτε, είναι ικανός να παρασυρθεί και να πιστέψει στα πάντα.
