Της Αντωνίας Πάνου
Μετά από 7 χρόνια μιας υπερφιλελεύθερης, κατασταλτικής και βίαιης, περιφρονητικής και ρατσιστικής προεδρίας Μακρόν, ο καθένας μπορεί να δει τα πεπραγμένα της: σημαντική επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας, αποβιομηχάνιση, συντριβή των συντάξεων, των δημόσιων υπηρεσιών, της κοινωνικής ασφάλισης, πόλεμος κατά των ανέργων, νόμος για τη μετανάστευση, αστυνομική τρομοκρατική καταστολή των κοινωνικών κινημάτων, ιδιαίτερα των Κίτρινων Γιλέκων, καταστολή στις εργατικές γειτονιές, χωρίς να ξεχνάμε φυσικά την καταστροφική διαχείριση της πανδημίας.
Η Γαλλία έχει λεηλατηθεί και λεηλατείται από μια κάστα που κυβέρνησε με διατάγματα και Συμβούλια Άμυνας, διαστρέβλωσε το Σύνταγμα για να πετύχει καλύτερα τους σκοπούς της, συνέτριψε κάθε μορφή διαφωνίας με τη βία, είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα για να διατηρηθεί στην εξουσία. Αυτό το ριζοσπαστικοποιημένο αστικό μπλοκ είναι έτοιμο ακόμη και να υποστηρίξει μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας κατά της εργατικής τάξης, προκειμένου να εξαλείψει όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις της και τις παραχωρήσεις που έχουν γίνει προς αυτή. Ιδιαίτερα το δικαίωμα στην απεργία και την οργάνωση.
Το Rassemblement National (Εθνική Συσπείρωση) ένα ρατσιστικό, αντεργατικό, αντισυνδικαλιστικό κόμμα, είναι το στήριγμα της ίδιας κάστας που ήδη κυβερνά τη χώρα.
Οι εργοδότες τοποθετούν τους «δικούς τους» όπου μπορούν, σε όλο το φάσμα του πολιτικούκαι συνδικαλιστικού σκηνικού και γνωρίζουν ότι μπορούν να υπολογίζουν ιδιαίτερα στις ακροδεξιές οργανώσεις και στο ρεφορμιστικό «αριστερό» μέτωπο, με επικεφαλής το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Το Μεγάλο Κεφάλαιο χειραγωγεί την απόγνωση των εργαζομένων εκτρέποντας την οργή τους εναντίον των πιο μειονεκτούντων, των ίδιων των μεταναστών αδελφών τους. Η διαίρεση της εργατικής τάξης είναι ένα αυτοκτονικό δηλητήριο και ένα από τα πιο τρομερά όπλα των εργοδοτών.
Ο Μακρόν, οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αριστερές και δεξιές, οι αντεργατικές και αντικοινωνικές πολιτικές τους, τα αφεντικά, καθώς και τα ΜΜΕ και οι «θεσμοί», είναι όλοι υπεύθυνοι για την εξαθλίωση του γαλλικού λαού, την άνοδο των ξενοφοβικών και ρατσιστικών ιδεών και την απελπισία που οδηγεί εκατομμύρια εργαζόμενους να ψηφίσουν RN,(Ε.Σ.) με άλλα λόγια ΕΝΑΝΤΙΟΝ των συμφερόντων τους.
Όμως! Οι εργοδότες, το LREM και η ακροδεξιά υπόσχονται τις ίδιες υπερφιλελεύθερες και ακόμα πιο βίαιες και ξενοφοβικές πολιτικές. Δεν τίθεται θέμα επιλογής μεταξύ του ακραίου κέντρου και της ακροδεξιάς, μεταξύ των δύο όψεων του ίδιου καπιταλιστικού νομίσματος.
Έχοντας επαναδιοριστεί από τον πρόεδρο Μακρόν για δεύτερη φορά πρωθυπουργός της Γαλλίας την περασμένη εβδομάδα (μια πρωτόγνωρη πολιτική κίνηση στα δεδομένα της Γαλλικής Δημοκρατίας), ο Σ. Λεκορνί ζήτησε την υποστήριξη των πολιτικών κομμάτων για την κατάρτιση ενός προϋπολογισμού για τη δεύτερη οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης πριν από τις προθεσμίες. –«Θα κάνω το καθήκον μου και δεν θα δημιουργήσω πρόβλημα» δήλωσε, προειδοποιώντας ότι το υπουργικό του συμβούλιο «δεν πρέπει να είναι όμηρος κομματικών συμφερόντων».
Ο Γάλλος πρωθυπουργός αναγνώρισε ότι μπορεί να μην αντέξει πολύ στη θέση αυτή, δεδομένων των βαθιών πολιτικών διαιρέσεων και του κοινωνικού και οικονομικού χάους της χώρας ..
Ο δεύτερος αυτός διορισμός του Λεκορνί θεωρείται ως η τελευταία ευκαιρία του Μακρόν να αναζωογονήσει τη δεύτερη θητεία του, η οποία διαρκεί έως το 2027. Το κεντρώο στρατόπεδό του δεν διαθέτει πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση και αντιμετωπίζει αυξανόμενη κριτική ακόμη και στις τάξεις του.
«Η κυβέρνηση θα προτείνει, εσείς θα ψηφίσετε, εσείς θα αποφασίσετε». Ο πρωθυπουργός απευθύνθηκε στους βουλευτές σε μια ομιλία (14 Οκτώβρη ) που αποδεικνύεται κρίσιμη για την επιβίωση της κυβέρνησής του.
Για να την σώσει (την κυβέρνησή του), ο Λεκορνί συμφώνησε να παγώσει μέχρι το 2028 και αναστείλει τη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση για ένα χρόνο, μέχρι «τις προεδρικές εκλογές» του 2027. Η ανακοίνωση αυτή, την Τρίτη 14 Οκτωβρίου από τον πρωθυπουργό κατά τη διάρκεια της δήλωσης γενικής πολιτικής του, αναμενόταν από καιρό από το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS). Χαιρετίζοντάς την ως «νίκη», το PS(Σοσιαλιστικό Κόμμα) σε αντάλλαγμα υποσχέθηκε να μην υπερψηφίσει τις δύο προτάσεις μομφής που θα εξεταστούν την Πέμπτη 16 Οκτωβρίου στο Ημικύκλιο – γεγονός που πραγματοποιήθηκε.
Η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος που είχε αποφασιστεί το 2023 ( άρθρο 49.3) παρά τις ογκώδεις και επαναλαμβανόμενες διαδηλώσεις και αντιδράσεις των συνδικαλιστικών ενώσεων, αριστερών οργανώσεων και πλατειών λαϊκών μαζών , προέβλεπε την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 64 χρόνια και έπειτα από τουλάχιστον 40 χρόνια εργασίας.
Με την απόφαση αυτή ο Γάλλος πρωθυπουργός ικανοποίησε ένα βασικό αίτημα της αντιπολίτευσης, επισημαίνοντας ωστόσο ότι το κόστος αυτής της απόφασης θα είναι της τάξης των 400 εκατομμυρίων ευρώ για το 2026 και του 1,8 δισεκατομμυρίου ευρώ για το 2027. Ανέφερε όμως ότι ο στόχος για περιορισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος κάτω από το 5% του ΑΕΠ το 2026 θα επιτευχθεί.
Ο Σ. Λεκορνί υπογράμμισε ταυτόχρονα ότι ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2026 θα πρέπει οπωσδήποτε να εγκριθεί πριν από το τέλος του χρόνου, επισημαίνοντας ότι επιθυμεί η έγκριση αυτή να πραγματοποιηθεί μέσω της κοινοβουλευτικής διαδικασίας και όχι με προεδρική απόφαση. Αρθρο (49.3)
Ο Γάλλος πρωθυπουργός παρόλη την αναστολή του Νόμου του 2023 δεν υιοθέτησε το αίτημα των κομμάτων της αριστεράς για επιβολή ενός ειδικού φόρου επί του μεγάλου πλούτου και συγκεκριμένα για όσους έχουν περιουσιακά στοιχεία που υπερβαίνουν τα 100 εκατομμύρια ευρώ.
Ο Λεκορνί κατηγόρησε τέλος τον ακροδεξιό Εθνικό Συναγερμό της Μαρίν Λεπέν και το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς Ανυπότακτη Γαλλία του Ζαν Λικ Μελανσόν ότι επιδιώκουν θεσμική κρίση στη χώρα η οποία, όπως είπε, δεν θα πραγματοποιηθεί.
Αν και η αναστολή δεν σημαίνει κατάργηση, είναι η πρώτη παραχώρηση στην οποία συμφώνησε η Μακρονία (το στρατόπεδο του Μακρόν) σχετικά με τη μεταρρύθμιση αυτή, η οποία αμφισβητήθηκε ευρέως από την αντιπολίτευση και τους κοινωνικούς εταίρους από την αρχή της εφαρμογής της τον Απρίλιο του 2023
Όμως, δεδομένης της πολιτικής και οικονομικής αστάθειας, θα δει πραγματικά το φως της ημέρας αυτή η αναστολή; Ποιοι θα επηρεαστούν; Πώς θα είναι το συνταξιοδοτικό σύστημα μετά το 2027;
– Για τι είδους συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση μιλάμε;
Ο διακηρυγμένος στόχος της μεταρρύθμισης Borne του 2023 ήταν να διασωθεί το διανεμητικό συνταξιοδοτικό σύστημα – στο οποίο ο ενεργός πληθυσμός (31 εκατομμύρια άνθρωποι το 2023) χρηματοδοτεί τις συντάξεις των συνταξιούχων (17,2 εκατομμύρια) – σε ένα πλαίσιο που χαρακτηρίζεται από δημοσιονομικές δυσκολίες και αυξανόμενη γήρανση του πληθυσμού.
Ανάλογα με το έτος γέννησης, η ηλικία συνταξιοδότησης και ο αριθμός των τετραμήνων έχουν επεκταθεί σταδιακά.
Η γενιά που γεννήθηκε το 1963 μπορεί σήμερα να συνταξιοδοτηθεί σε ηλικία 62 ετών και εννέα μηνών, με περίοδο εισφορών 42,5 ετών, δηλαδή 170 τρίμηνα για να δικαιούται πλήρη σύνταξη.
Το κείμενο προβλέπει επίσης τη σταδιακή κατάργηση διαφόρων ειδικών καθεστώτων και περιέχει διάφορες ευνοϊκότερες διατάξεις για ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων.
Δύο χρόνια μετά την έγκρισή της, η μεταρρύθμιση αυτή εξακολουθεί να έχει σταδιακή εφαρμογή που προβλέπεται μέχρι το 2030.
– Θα πετύχει πραγματικά η αναστολή;
Για να συμβεί αυτό, απαιτείται ψηφοφορία στο Κοινοβούλιο. Ως εκ τούτου,ο Λεκορνί ανακοίνωσε ότι θα καταθέσει τροπολογία στο νομοσχέδιο για τη χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης (PLFSS) «τον Νοέμβριο» για να συμπεριλάβει την αναστολή.
Στόχος, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, είναι «να προχωρήσουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, με προθεσμίες που θα τηρούνται και με ποιοτική συζήτηση», ενώ θεωρεί ότι «χωρίς ένα στοιχείο εσόδων απέναντι», η αναστολή δεν μπορεί να ψηφιστεί. Αυτός είναι ο τρόπος του πρωθυπουργού να ασκήσει πίεση στην αντιπολίτευση: αν δεν ψηφίσουν τον προϋπολογισμό, η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού δεν θα ανασταλεί..
Με αυτόν τον τρόπο που περιλαμβάνει βία και καταστολή στις αντιδρώσες λαϊκές μάζες, κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα , αυταρχικές εκτροπές της συνταγματικής νομιμότητας, αήθεις συνεργασίες και συνάξεις προχωρά το γαλλικό μεγάλο κεφάλαιο, η μεγάλη γαιοκτησία , και το συναρτώμενο με αυτές εμφανώς ή όχι πολιτικό σύστημα. Σε ένα συναφές γεωπολιτικό παγκόσμιο πλαίσιο.
