Του Απόστολου Αποστόλου*
Τον πολιτικό πρέπει να τον βλέπεις όταν εκείνος έχει χάσει τον βολικό του χώρο, τις σκηνοθετημένες πόζες του, τα ντουλάπια με τις υποσχέσεις του. Είναι καλό λοιπόν ο πολίτης όταν στέκεται στο παραβάν για να ψηφίσει τον πολιτικό που επιθυμεί να βλέπει και στις δύο όψεις του, τόσο τον θρίαμβό του, όσο και τη συντριβή του. Να καταλάβει δηλαδή, ότι η αποθέωση συνοδεύεται από την πτώση. Να πως ο Μωυσής της ελληνικής πολιτικής μετά τις κλειστές πόρτες που συνάντησε στις ΗΠΑ μαζεύτηκε, κουλουριάστηκε, στα κελύφη του όπως τα ερημίτικα καβούρια.
Δεν είναι ο μόνος βέβαια, είναι και άλλοι, όπως ο επαναστάτης της μπλόφας που έκανε το ΟΧΙ, ΝΑΙ και σκέφτεται να ηγηθεί και πάλι σ’ εκείνο που έχει μένει από τη φιλελευθερο-αριστερά. Και εκείνος ξαναμπήκε στην κρύπτη του μέχρι να πάρει νέες υποσχέσεις για την πορεία του. Εδώ να θυμόμαστε τι μας έλεγε ο Ζαν-Φρανσουά Ρεβέλ το 1983 όταν έγραφε ότι «ζούμε στην εποχή των ασήμαντων και εύθραυστων παρενθέσεων που κινούνται επάνω στην επιφάνεια της Ιστορίας».
Και κάτω εκεί στη βάση όπου υπάρχει ένας λαός ο οποίος λειτουργεί πότε με τις προεξοφλημένες συνθηκολογήσεις του, πότε με τους αναστεναγμούς του, ψάχνοντας από κάπου να κρατηθεί, να δικαιωθεί και να αρπάξει ό,τι έρχεται ως vintage γυαλί σαν το κρύσταλλο μουράνο, βλέποντας ότι κάτι πήγε να γίνει σε επίπεδο διεκδίκησης της δημοκρατίας με την τραγωδία των Τεμπών ώστε να βγει από το τεχνητό όνειρό του και πάλι στα γεωμαγνητικά ρεύματα της αποδημοκρατικοποίησης κατέληξε. Κατέβηκε στα κράσπεδα φωνάζοντας με δύναμη ότι θέλει δημοκρατία που θα συμπληρώνεται από δικαιοσύνη και διαφάνεια και πριν προλάβει να επιστρέψει στο σπίτι του, οι δημοκράτες των καλών ευκαιριών έτρεξαν να πιάσουν στασίδι σ’ ό,τι πήγαινε να αναφανεί. Δηλαδή έτρεξαν να καπελώσουν κάποια διαφαινόμενη προσπάθεια.
Τα άστεγα της πολιτικής αριστερο-δεξιάς, τα ορφανά των κομμάτων, οι ευεργετημένοι του συστήματος αλλά σήμερα λησμονημένοι, ενεργοποιήθηκαν για έναν υψηλό σκοπό. Και ω του θράσους της δημαγωγίας τους, πήραν και πρωτοβουλίες για να σχηματίσουν νέο κόμμα υπό την καθοδήγησή τους.
Πάλι μας έρχεται στο νου ο Ζ. Φ. Ρεβέλ όταν μιλούσε για τα αριστερο-δεξιά στρώματα της κοινωνίας τα οποία είναι διαβρωμένα από την ίδια τους την αρρώστια, η οποία δεν είναι άλλη από την «επεκτατική βουλιμία τους».
Όλοι αυτοί χρόνια μας διδάσκουν την τέχνη των τρωκτικών και μας αποθαρρύνουν. Και πού βρίσκεται και πάλι σήμερα ο Έλληνας πολίτης; Μα ανάμεσα στους αυτοκράτορες που αρνούνται να δεχτούν το τέλος τους και στα ακυρωμένα πολιτικά κόμματα που λειτουργούν ως εθνική «μάραγνα» (μάστιγα) που έρχονται να μας κυβερνήσουν με την ίδια ατζέντα αλλά με τεχνητές διαφοροποιήσεις. Και αναρωτιέσαι το αντι-παράδειγμα μπροστά σ’ αυτή τη συνθηκολογημένη πολιτική νούλα πού είναι;
Η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει. Γιατί τα πολιτικά κόμματα αποτελούν θυγατρικές της παγκοσμιοποιημένης κεντρικής πολιτικής επιχείρησης. Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ έχει πει ότι «η ιστορία ξεπερνάει την ικανότητά μας να στοχαζόμαστε πάνω της και μας υποχρεώνει να υποκλινόμαστε μπροστά στα γεγονότα πριν μπορέσουμε να τα κρίνουμε». Να γιατί οι λαοί δύσκολα κάνουν ανατροπές. Εξάλλου σήμερα όλοι οι δεσποτισμοί επικαλούνται τη συναίνεση που ερμηνεύεται ως συνενοχή. Μαζί τα τρώμε, μαζί κυβερνάμε, μας λένε οι «ευκίνητοι πίθηκοι της εξουσίας» όπως αποκαλούσε τους πολιτικούς που θα έρθουν στα νέα χρόνια ο Νίτσε.
Εξάλλου εκείνος που φεύγει από την πολιτική κορνίζα έρχεται και πάλι μεταλλαγμένος και ξαναγεννημένος ανάλογα με τις συγκυρίες. Δηλαδή το άλλο είναι το ίδιο.
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
