Τι σηματοδοτεί για τον πόλεμο στην Ουκρανία η απομάκρυνση της ”γερακίνας” Νούλαντ

Στα δυτικά ΜΜΕ χαρακτηρίστηκε έκπληξη η αιφνιδιαστική παραίτηση της υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ, μετά τη συμπλήρωση δύο ετών από την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και μια ημέρα πριν την “μεγάλη Τρίτη” των εκλογών για τις υποψηφιότητες των δύο μονομάχων για την προεδρία των ΗΠΑ, όπου έγινε πλέον ξεκάθαρο πως θα αναμετρηθούν τον προσεχή Νοέμβριο, ο νυν πρόεδρος Μπάιντεν με ελεύθερο – με τα απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου – τον Ντόναλντ Τραμπ.Μεγάλο ρόλο στην παραίτηση Νούλαντ, σύμφωνα με αμερικανικά δημοσιεύματα που ακολούθησαν, έπαιξε η αποτυχία των αμερικανικών σχεδίων στην Ουκρανία, όπου η Ρωσία του Πούτιν δεν ηττήθηκε ούτε στρατιωτικά, ούτε οικονομικά, ενώ παράλληλα εκδηλώθηκε τα δύο τελευταία χρόνια ενίσχυσή της με πολλές νέες ανερχόμενες δυνάμεις του νότου στο σχήμα των BRICS που ξεκίνησε με πέντε χώρες και υπερδιπλασιάζεται με την είσοδο των νέων μελών (Αίγυπτος, Αιθιοπία, Αργεντινή, Εμιράτα, Ιράν, Σαουδική Αραβία), με το νέο μέγεθος ικανό να προκαλέσει μεγάλες γεωοικονομικές και γεωπολιτικές ανακατατάξεις.

Σύμφωνα μάλιστα με διαρροές στο X η παραίτηση της Νούλαντ συνδέεται με την επικείμενη έρευνα του FBI και του Γραφείου Ειδικών Επιχειρήσεων του υπουργείου Δικαιοσύνης για τη χρηματοδότηση των ΗΠΑ στην Ουκρανία και συγκεκριμένα για την επανάσταση του Μαϊντάν στο Κίεβο το 2014, όπου είχε αναλάβει όλη την οργάνωση της επιχείρησης.

Από την πλευρά της Μόσχας η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα, σχολιάζοντας την ανακοίνωση της παραίτησης της Νούλαντ, τόνισε πως «δεν θα σας πουν επίσημα το λόγο, αλλά είναι απλός: Η αποτυχία της αντιρωσικής πορείας της κυβέρνησης Μπάιντεν». Και προσέθεσε ότι: «Η ρωσοφοβία, που προώθησε η Βικτόρια Νούλαντ ως κυρίαρχη αντίληψη στην εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, σέρνει τους Δημοκρατικούς στον πάτο σαν πέτρα. Ό,τι κι κάνει, δεν θα ξεφύγει από αυτό».

Η Νούλαντ και η “σέχτα” των νεοσυντηρητικών

Η Νούλαντ, ουκρανοεβραϊκής καταγωγής από τον πατέρα της, ήταν στέλεχος μαζί με την οικογένεια του συζύγου της, μιας σκληρής νεοφιλελεύθερης σέχτας που υπηρέτησε την παλαιά ρηγκανική αντίληψη για την ΕΣΣΔ, αυτή τη φορά για την συνέχειά της, τη Ρωσία. Και το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της κλειστής ομάδας, ήταν ότι η παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ επιτυγχάνεται πρωτίστως διά των όπλων!

Και αυτή η ομάδα, εισήλθε στην πολιτική εξουσία επί Τζωρτζ Μπους τζούνιορ, με την Νούλαντ πρέσβη των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, μεταπήδησε στη συνέχεια στον Ομπάμα, όπου πρωταγωνίστησε στο πραξικόπημα της πλατείας Μεϊντάν, δεν κατάφερε να συνεχίσει με τον Τραμπ και επανήλθε ισχυρότερη με τον Μπάιντεν! Το νεοσυντηρητικό κίνημα που υπηρέτησε η Νούλαντ, δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1970 γύρω από μια ομάδα διανοούμενων, αρκετοί από τους οποίους ήταν επηρεασμένοι από τον γερμανοεβραίο πολιτικό επιστήμονα Λέο Στράους του Πανεπιστημίου του Σικάγου και τον κλασικιστή Ντόναλντ Κέιγκαν, επίσης εβραίο, από το Πανεπιστήμιο του Γέιλ.

Ανάμεσα στους επικεφαλής του νεοσυντηρητισμού μεταξύ των οποίων αρκετοί αμερικανοεβραίοι, βρίσκονταν ο Νόρμαν Πόντχορετζ, ο Ερβιν Κρίστολ, ο Πολ Γούλφοβιτς, ο Ρόμπερτ Κέιγκαν (γιος του Ντόναλντ), ο Φρέντερικ Κέιγκαν (επίσης γιος του Ντόναλντ), η Βικτόρια Νούλαντ (σύζυγος του Ρόμπερτ), ο Ελιοτ Κοέν, ο Ελιοτ Αμπραμς και η Κίμπερλεϊ Αλεν Κέιγκαν (σύζυγος του Φρέντερικ).

Το βασικό μήνυμα αυτών των νεοσυντηρητικών, ήταν και παρέμεινε ότι οι ΗΠΑ πρέπει να υπερισχύουν ως στρατιωτική δύναμη σε όλο τον πλανήτη και ότι πρέπει να αντιμετωπίζουν ανερχόμενες τοπικές δυνάμεις που μια ημέρα θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν την παγκόσμια ή τοπική πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, και κυρίως τη Ρωσία και την Κίνα. Γι’ αυτόν τον σκοπό, η δύναμη των ΗΠΑ θα πρέπει να βρίσκεται σε στρατιωτικές βάσεις ανά τον κόσμο (πάνω από 800 μέχρι σήμερα) και η χώρα να είναι προετοιμασμένη να ηγηθεί επιθετικών πολέμων, εάν κριθεί αναγκαίο.

Αυτή η προσέγγιση αναλύθηκε για πρώτη φορά από τον Πολ Γούλφοβιτς στον “Οδηγό αμυντικής πολιτικής” για το υπουργείο Άμυνας το 2002. Το κείμενο καλούσε για επέκτασή του υπό τις ΗΠΑ πλαισίου ασφάλειας στην κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, παρά τη ρητή υπόσχεση του Χανς Ντίτριχ Γκένσερ το 1990, ότι η ενοποίηση της Γερμανίας δεν θα επόταν της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή.

Επιπλέον, ο Γούλφοβιτς υποστήριξε τους κατ’ επιλογήν πολέμους, υπερασπιζόμενος το δικαίωμα της Αμερικής να δρα ανεξάρτητα και μόνη σε κρίσεις που την αφορούν. Σύμφωνα με τον στρατηγό Γουέσλι Κλαρκ, ο Γούλφοβιτς του είπε τον Μάιο του 1991 πως οι ΗΠΑ θα ηγούνταν των επιχειρήσεων αλλαγής καθεστώτος στο Ιράκ, στη Συρία και πρώην συμμάχων της Σοβιετικής Ένωσης.

Το σχέδιο για την Ουκρανία

Οι νεοσυντηρητικοί υπερασπίστηκαν την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία πριν ακόμη γίνει επίσημη γραμμή επί Τζορτζ Μπους το νεότερο, το 2008. Είδαν τη συμμετοχή της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ως σημείο-κλειδί για την τοπική και διεθνή κυριαρχία των ΗΠΑ και ειδικά για την ασφυκτική περικύκλωση της Ρωσίας. Ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί το αποκορύφωμα αυτού του αμερικανικού νεοσυντηρητικού κινήματος.

Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει στις τάξεις της τους ίδιους που είχαν υπεραμυνθεί των πολέμων των ΗΠΑ στη Σερβία (1999), στο Αφγανιστάν (2001), στο Ιράκ (2003), στη Συρία (2011), στη Λιβύη (2011) και έκαναν τόσα για να προκαλέσουν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Η προφανής πλέον αποτυχία του σχεδίου για εξουδετέρωση της Ρωσίας και στη συνέχεια για αναμέτρηση με την απομονωμένη Κίνα, σύμφωνα με τις “γραφές” των Κίσινγκερ και Μπρεζίνσκι, απέτυχε παταγωδώς καθώς από το 1990 με την πτώση της ΕΣΣΔ, πολλά άλλαξαν τόσο στο πολιτικό όσο κυρίως στο οικονομικό και τεχνολογικό πεδίο με την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας να εκτοξεύσει δύο νέες μεγάλες δυνάμεις όπως η Κίνα και η Ινδία, οι πολυπληθέστερες χώρες του πλανήτη που αντιπροσωπεύουν μόνες τους το 35% του παγκόσμιου πληθυσμού και ηγούνται στην Ασία την μεγαλύτερη αγορά του κόσμου.

Πρόθυμο θύμα η Ευρώπη!

Είναι φανερό πλέον, πως το κόστος για τη Δύση από το πολεμικό πείραμα στην Ουκρανία είναι μεγάλο. Αν μάλιστα στις προσεχείς προεδρικές εκλογές εκλεγεί ο Τραμπ, πολλά αναμένεται να αλλάξουν σε ότι αφορά το ΝΑΤΟ και την αμερικανική υποστήριξη στο Κίεβο.

Το τρελό σε αυτή την ιστορία είναι, πως υπάρχουν ευρωπαίοι ηγέτες πρόθυμοι να σηκώσουν όλο το βάρος για τη συνέχιση του πολέμου οι χώρες τους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που ήδη είναι μεγάλες στο οικονομικό πεδίο με κίνδυνο να εξελιχθούν σε καταστροφή της ηπείρου, αν προτάσεις σαν αυτές του Γάλλου προέδρου υιοθετηθούν και αποσταλούν νατοϊκά-ευρωπαϊκά στρατεύματα να πολεμήσουν για λογαριασμό των ουκρανών στα πεδία της μάχης, προκαλώντας έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και πάλι στα ευρωπαϊκά εδάφη.

Και έχει σημασία, όπως αποκαλύφθηκε από τις συνομιλίες των Γερμανών στρατιωτικών για παροχή στο Κίεβο πυραυλικών συστημάτων μακράς εμβέλειας, ικανά να πλήξουν στόχους στη ρωσική ενδοχώρα, πως οι αυτοκτονικές τάσεις στην Ευρώπη δεν μπορεί να υποτιμηθούν.

Σε ότι δε αφορά τον Έλληνα πρωθυπουργό, υπάκουο για προσωπικούς λόγους στις αμερικανικές διαταγές, εκθέτει τη χώρα και τα συμφέροντά της σε κινδύνους που το επίπεδο και ο χαρακτήρας της οικονομίας της, δεν θα μπορέσουν να αντέξουν. Φανταστείτε μόνο σε ένα πολεμικό περιβάλλον στην Ευρώπη, την κατάρρευση των εσόδων μόνο από τον τουρισμό.