Βρισκόμαστε σήμερα σε μια παρόμοια κατάσταση. Αν η δημοκρατική ανθρωπότητα ασκήσει όλη την επιρροή της, διακόπτοντας όλες τις διπλωματικές και οικονομικές σχέσεις με το Ισραήλ και πιέζοντας με διάφορα μέσα τις χώρες που το υποστηρίζουν, τότε μπορεί να σταματήσει την εθνοκάθαρση του παλαιστινιακού λαού και την περαιτέρω συνέχιση του ολοκληρωτικού σχεδίου που μας οδηγεί τελικά στον παγκόσμιο πόλεμο. Αν όχι, κινδυνεύει να αναγκαστεί να δώσει τη μάχη υπό πολύ χειρότερες συνθήκες, σε πολύ ευρύτερα μέτωπα και με πολύ μεγαλύτερα κόστη και κινδύνους.
Αυτό που μπορεί ίσως σήμερα ακόμα να αποτραπεί, δεν θα είναι ίσως δυνατό να γίνει αύριο. Και αν ακόμα γίνει δυνατό να αποτραπεί αύριο θα γίνει με τεράστιο κόστος. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αν οι Γερμανοί κομμουνιστές είχαν δώσει όλες τις δυνάμεις τους για να σταματήσουν τον Χίτλερ και να πάρουν, μαζί ή χωρίς τους Σοσιαλδημοκράτες την εξουσία, πριν το 1933, δεν θα αντιμετώπιζαν οι Σοβιετικοί κομμουνιστές τον Χίτλερ στα περίχωρα της Μόσχας και στο Στάλινγκραντ. Το ίδιο θα είχε πιθανώς συμβεί αν οι «δυτικές δημοκρατίες» και οι Ισπανοί κομμουνιστές είχαν δράσει αποφασιστικά εναντίον των Φασιστών του Φράνκο στην Ισπανία, κατά τον εμφύλιο πόλεμο (1936-39) που απετέλεσε τον πρόλογο και τη γενική δοκιμή του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Το ίδιο συμβαίνει τώρα και με την Παλαιστίνη. Αν δεν μπει τώρα φραγμός στην εξτρεμιστική επιθετικότητα της σημερινής ισραηλινής κυβέρνησης, αν της επιτραπεί να ολοκληρώσει το σχέδιο εθνοκάθαρσης του παλαιστινιακού πληθυσμού ή και να προκαλέσει αύριο πόλεμο με το Ιράν, όπως επιδιώκει εδώ και πολλές δεκαετίες, τότε θα είναι πολύ πιο δύσκολο να αποτραπεί αύριο μια πολύ μεγάλη καταστροφή. Όλη η Μέση Ανατολή θα τυλιχτεί στις φλόγες και ακόμα πιο πέρα, ενώ και η ίδια η επιβίωση των κρατών της περιοχής θα μπορούσε να τεθεί σε κίνδυνο.
Μια «Μαύρη Διεθνής» εν δράσει
Η ομοιότητα μεταξύ Παλαιστίνης και Ουκρανίας ή προπολεμικής Ευρώπης δεν είναι εξωτερική. Είναι οργανική, «συστημική». Το ομολόγησε εξάλλου και ο ίδιος ο πρόεδρος Μπάιντεν, όταν συνέδεσε την «αλληλεγγύη» στην Ουκρανία με αυτήν προς το Ισραήλ. Και στις δύο περιπτώσεις το διακύβευμα δεν έχει να κάνει τόσο ή μόνο με «τοπικές» αιτίες, όσο με την κυριαρχία της Δύσης, των ΗΠΑ και του Ισραήλ στην Ευρασία, στη Μέση Ανατολή και σε όλο τον κόσμο.
Έχουμε σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τη δράση ενός δυτικού «Κόμματος του Ολοκληρωτισμού και του Πολέμου», στον πυρήνα του δυτικού καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, που γενικεύει όλο και περισσότερο τον πόλεμο ως κύριο μέσο επιβολής και κυριαρχίας, τόσο περιφερειακής, όσο και παγκόσμιας. Ο σημερινός πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου δεν είναι απλώς ένας πολιτικός μιας μεσαίου μεγέθους χώρας, αλλά ένας από τους διαπρεπέστερους και πιο αποφασιστικούς εκπροσώπους αυτού του παγκόσμιου κόμματος. Υπήρξε ο χρηματοδότης και ο εμπνευστής της επεξεργασίας των νεοσυντηρητικών σχεδίων που κατέληξαν σε μια ντουζίνα καταστρεπτικών πολέμων στη Μέση Ανατολή και την Αφρική.
Με αυτόν μίλησε ο Ντόναλντ Τραμπ πριν εκφωνήσει τον λόγο του στα Ηνωμένα Έθνη το 2017 με τον οποίο απείλησε ρητά με εξαφάνιση τη Βόρειο Κορέα, μια χώρα 25 εκατομμυρίων και εισήγαγε, για πρώτη φορά μετά το 1945, τις άμεσες πυρηνικές απειλές στη διεθνή δημόσια συζήτηση. Μάλλον είναι ο κ. Νετανιάχου αυτός που επιβάλλει στις ΗΠΑ (όπως και σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη και την Ε.Ε.) την πολιτική του στη Μέση Ανατολή, παρά το αντίστροφο. Όσο για τις μεθόδους και τις επιδιώξεις αυτού του ρεύματος στη Μέση Ανατολή, εμπνέονται από τις ιδέες της γεωπολιτικής του Χαουζχόφερ, αυτές που είχαν εμπνεύσει και τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές, από τη στρατηγική του Γινόν και από τις ιδέες του Χάντινγκτον.
Δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις μεθόδους του Ναζισμού. Για αυτή την πτέρυγα, το σύνθημα είναι «πόλεμος πατήρ πάντων», έστω και αν είναι εντελώς αμφίβολο ότι καταλαβαίνουν τον κόσμο με τον τρόπο που τον είχε αντιληφθεί ο Ηράκλειτος (που ήταν άλλωστε προϊόν της βαθιάς δημοκρατικής επανάστασης των αρχαίων Ελλήνων στις πόλεις της Ιωνίας και όχι των ανατολικών ιερατείων). Αποκαλυπτική του χαρακτήρα αυτού του ρεύματος είναι η αήθης επίθεση της κυβέρνησης του Ισραήλ εναντίον του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, που επέκρινε τις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου στη Γάζα, εκφράζοντας όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα. Πολύ μεγάλο τμήμα του ίδιου του εβραϊκού λαού και των στελεχών του ισραηλινού στρατού και των μυστικών υπηρεσιών έχουν αντιληφθεί καλύτερα από όλους εμάς τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει το ολοκληρωτικό ρεύμα που έχει σήμερα την εξουσία στο Ισραήλ, όπως δείχνει η εξέγερσή τους εναντίον της κυβέρνησης Νετανιάχου που συνεχίζεται επί μήνες, όπως και το γεγονός ότι τελευταίες δημοσκοπήσεις φέρνουν το 50% των Ισραηλινών εναντίον της χερσαίας εισβολής στη Γάζα και μόνο το 30% να την υποστηρίζει.
Η απάντηση της Δύσης στην κρίση της
Η τάση του σημερινού δυτικού καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού να προσφεύγει καθολικά σε πόλεμο εξηγείται από την ίδια την κρίση του, κρίση οικονομική αλλά και κρίση παγκόσμιας κυριαρχίας και δεν εκδηλώνεται μόνο στη σφαίρα της γεωπολιτικής, αλλά επίσης στη σφαίρα της οικονομίας και της κοινωνίας, όπως συνέβη με την καταστροφή ολόκληρων κοινωνικών στρωμάτων και χωρών, ακόμα και χωρών που ανήκουν στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., όπως η Ελλάδα με τα αποικιακά μνημόνια και τις δανειακές, όπως εκδηλώνεται και στον πόλεμο που έχει κηρύξει εναντίον του κλίματος και του φυσικού περιβάλλοντος που επιτρέπουν την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας και των ανώτερων μορφών ζωής στον πλανήτη.
Αν αυτό το παγκόσμιο κόμμα δεν ηττηθεί τώρα, αν του επιτραπεί να πετύχει την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων που επιχειρεί, θα το βρούμε αύριο μπροστά μας σε όλη τη Μέση Ανατολή, στην Ταϊβάν και στην Κορέα. Τα προβλήματα θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αντιμετωπισθούν και θα μεγαλώνει αναπόφευκτα ο κίνδυνος πυρηνικής ανάφλεξης από λάθος, από κακό υπολογισμό, από εγκλωβισμό των αντιμαχόμενων πλευρών σε καταστάσεις που θα καθιστούν αδιανόητη την υποχώρηση. Ακόμα και αν αποφύγουμε το πυρηνικό ολοκαύτωμα, η ανθρωπότητα θα χαθεί από τους οικολογικούς και άλλους τεχνογενείς κινδύνους που αντιμετωπίζει, και που είναι αδύνατο να αντιμετωπισθούν σε ατμόσφαιρα ψυχρού, πόσω μάλλον θερμού πολέμου.
Τι μπορεί και τι πρέπει να γίνει
Και θα μου πείτε τώρα, τι πρέπει να γίνει; Να γίνει στρατιωτική επέμβαση στην Παλαιστίνη, όπως ήδη προσπαθεί να προκαλέσει, από την άλλη μεριά αυτός, ο τραπεζίτης των Ρότσιλντ που κυβερνά τη Γαλλία και οι υπουργοί του Μπάιντεν που ενεργούν ως υπάλληλοι του Νετανιάχου; Να ρίξει κάποιος πυρηνικά στο Ισραήλ;
Όχι βέβαια. Ακριβώς για να αποκλειστούν τέτοια ενδεχόμενα, γιατί σε αυτά κινδυνεύουμε να φτάσουμε στο τέλος, πρέπει ο αραβο-μουσουλμανικός κόσμος, οι BRICS και οι οπαδοί ενός «πολυπολικού κόσμου» να δράσουν τώρα αποφασιστικά χρησιμοποιώντας το σύνολο των πάρα πολλών μη στρατιωτικών, διπλωματικών, πολιτικών και οικονομικών μέσων που διαθέτουν και δεν έχουν χρησιμοποιήσει ακόμα, για να υποχρεώσουν το Ισραήλ να σταματήσει σήμερα, τώρα, την εθνοκάθαρση και να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις με τους Παλαιστινίους, τη μόνη λύση στο παρόν επικίνδυνο αδιέξοδο προς όφελος Παλαιστινίων και του συνόλου των αραβικών λαών, των ίδιων των Εβραίων και της παγκόσμιας ειρήνης και ασφάλειας.
Κάνοντάς το θα έχουν και ένα κολοσσιαίο πολιτικό όφελος, γιατί θα εμφανιστούν στα μάτια όλης της ανθρωπότητας ως πρωταγωνιστές στον αγώνα για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια και για το δίκαιο και την ελευθερία των λαών.
Είναι λυπηρό ότι τα δυτικά κόμματα και οι οργανώσεις που αναφέρονται στην αριστερά προδίδουν στην πλειοψηφία τους την ίδια τη βάση τους και την ιδεολογία τους, συντασσόμενα, όπως και στο Ουκρανικό, με τον ιμπεριαλισμό. Και το κάνουν γιατί ελέγχονται στην πλειοψηφία τους, όλο και πιο άμεσα πλέον, από το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο και τα διάφορα διαπλεκόμενα με αυτό σιωνιστικά λόμπι, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εκφράσουν ένα σημαντικό μέρος της ευρωπαϊκής και αμερικανικής κοινής γνώμης που, παρά το φιλοϊσραηλινό μπαράζ που δέχεται από τα μέσα ενημέρωσης και τους πολιτικούς της, εξεγείρεται τώρα εναντίον του εγκλήματος στη Γάζα, ενός εγκλήματος που φωτίζει αποτρόπαια το μέλλον που ετοιμάζει για όλη την ανθρωπότητα το «Κόμμα του Ολοκληρωτισμού και του Πολέμου», αν δεν το σταματήσουμε εδώ.
Θαρραλέα και σπουδαία εξαίρεση το (συγκυβερνών) κόμμα των Podemos στην Ισπανία, που ζήτησε την επιβολή κυρώσεων στο Ισραήλ και την παραπομπή των ιθυνόντων αυτής της χώρας στο Διεθνές Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου.
