Οι Αθηναίοι μαύρισαν με οργή τον πιο άχρηστο δήμαρχο της Μεταπολίτευσης, που ξεθεμελίωσε το κέντρο της πόλης και έπαιζε… Lego με τσιμεντόπλακες
Του Γιώργου Χαρβαλιά
Η προχθεσινή εκλογική βραδιά ήταν η πρώτη «ξινή» για τον κύριο Μητσοτάκη από τότε που ανέλαβε την εξουσία. Προσωπικές του επιλογές στον δεύτερο γύρο των περιφερειακών εκλογών αποδοκιμάστηκαν πανηγυρικά, παρότι ο ίδιος έσπευσε στο παρά πέντε της δεύτερης κάλπης να τις στηρίξει με δημόσιες εμφανίσεις.
Μονάχα στην Πελοπόννησο ο newcomer Δημήτρης Πτωχός τα κατάφερε «κουτσά στραβά» απέναντι στον «πολυκαιρισμένο» αντάρτη Πέτρο Τατούλη, μόνο που αυτό, αν θεωρηθεί επιτυχία, δεν πιστώνεται στον Μητσοτάκη. Είναι του Αντώνη Σαμαρά. Ο Πτωχός, δευτεροκλασάτος συνεργάτης του επί δεκαετίες, επιβλήθηκε από τον ίδιο και τελικά εξελέγη με εφεδρείες σαμαρικών ψήφων από τα ισχυρά προπύργια στην ευρύτερη περιοχή της Μεσσηνίας, ως ύστατη επίδειξη δύναμης του «ξεδοντιασμένου» πρώην πρωθυπουργού.
Κατά τα άλλα, και οι πέντε Περιφέρειες στις οποίες πόνταρε ο κ. Μητσοτάκης για να «βάψει τον χάρτη μπλε» χάθηκαν, και μάλιστα με μεγάλες ανατροπές. Οι ανίερες συμμαχίες και οι «στρατολογήσεις» τελευταίας στιγμής με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι δεν ευνόησαν τους κομματικούς υποψηφίους. Αντίθετα, ενίσχυσαν δραματικά τη συσπείρωση των αντιπάλων τους και των «αντιμητσοτακικών» ψηφοφόρων.
Τα εκλογικά χαστούκια αυτή τη φορά ακούστηκαν ως το Μέγαρο Μαξίμου. Η συντριβή Αγοραστού αλλά και το απίθανο comeback του μαχητικού Κώστα Μουτζούρη απέναντι στον δημοσιοσχεσίτη και υπερπροβεβλημένο στρατηγό Αλκιβιάδη Στεφανή πόνεσαν πολύ τον κ. Μητσοτάκη, όπως βεβαίως η ήττα στο νήμα του Χρήστου Μέτιου και η απώλεια της Δυτικής Μακεδονίας που «βράζει» για τους λιγνίτες (ή «τιμωρία» της κυρίας Κράτσα στην Περιφέρεια Ιονίων Νήσων εθεωρείτο σχεδόν προδιαγεγραμμένη, αλλά το ποσοστό κι εκεί αποδεικνύεται δύσπεπτο).
Το άσχημο της υπόθεσης είναι ότι η Νέα Δημοκρατία έχασε και τους δήμους των τριών μεγαλύτερων πόλεων της χώρας. Και ειδικά στην περίπτωση της Αθήνας το εκλογικό σώμα δεν εξέλεξε δήμαρχο. Μαύρισε εμφατικά στην κάλπη τον κλούβιο «γόνο-ανιψιό», παρά την αθλιότητα του ΚΚΕ που απέφυγε να συστήσει στους οπαδούς του να τον καταψηφίσουν (στο πλαίσιο προφανώς ακόμα μίας ανίερης πολιτικής δοσοληψίας με την Οικογένεια).
Η άγρια ψυχρολουσία της Αθήνας είναι αυτή που στοίχισε περισσότερο στην κυβέρνηση. Σας θυμίζω ότι ήταν τέτοιο το επίπεδο αλαζονείας στο στρατόπεδο Μπακογιάννη, ώστε είχε προεξοφληθεί όχι μόνο η επανεκλογή του αλλά και η ανάληψη της προεδρίας της ΚΕΔΕ, που επιβλήθηκε κυριολεκτικά με το «έτσι θέλω» ακόμα και στον πρωθυπουργό, παρά τις αρχικές του ενστάσεις.
Είχαν εκπονηθεί πολλά και μεγάλα σχέδια για τη δεύτερη θητεία Μπακογιάννη ως εφαλτήριο για μια θριαμβευτική εκτόξευση στην κεντρική πολιτική σκηνή, προοπτική που ο «θείος Κυριάκος» έβλεπε με ανάμεικτα συναισθήματα. Ο τελευταίος πιθανόν και να ήθελε μια οριακή επικράτηση της Ν.Δ. στην Αθήνα. Να κοντύνει λίγο ο Κωστάκης, για να μην τον ζαλίζει με τις φιλοδοξίες του. Όχι όμως να χαθούν ο μεγαλύτερος δήμος και το συνακόλουθο οικογενειακό… γιουρούσι στην Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων.
Το πλήγμα λοιπόν ήταν βαρύ και απροσδόκητο. Ένα μεγάλο «όχι» του λαού της Αθήνας στις πρακτικές νεποτισμού και κληρονομικής δυναστείας. Δεν υπάρχουν ψευδαισθήσεις ότι ο κόσμος ψήφισε προχθές Χάρη Δούκα κι ας έτρεξε μέχρι κι ο απίθανος Γιωργάκης Παπανδρέου χθες να διεκδικήσει δάφνες από τον θρίαμβο. Οι πολίτες της Αθήνας με πάθος και οργή μαύρισαν τον πιο άχρηστο δήμαρχο της μεταπολιτευτικής περιόδου, που ξεθεμελίωσε το κέντρο της Αθήνας και έπαιζε… Lego με τσιμεντόπλακες και τσίγκινες ζαρντινιέρες, σκορπώντας προκλητικά το χρήμα των φορολογουμένων.
Η αρνητική ψήφος αριστερών, δεξιών και κεντρώων σε ένα «εμβληματικό» αν και εμφανώς… μη απολύτου αρτιότητας -όπως θα έλεγε, αν ζούσε, ο ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος- στέλεχος της Οικογένειας θα πρέπει να προβληματίσει σοβαρά τον κύριο Μητσοτάκη. Ο ίδιος πιθανόν και στο βάθος της ψυχής του να διασκέδασε προς στιγμήν με το πάθημα του ανιψιού του. Αλλά ας μην έχει καμία αμφιβολία: Η γρατζουνιά έφτασε μέχρι και το δικό του πρόσωπο. Ίσως να προοριζόταν και για τον ίδιο…
