Η τραγωδία των Τεμπών δεν ήταν παρά η αφορμή για να εκδηλωθεί και να τροφοδοτηθεί, για πρώτη φορά τόσα έντονα εδώ και 40-50 χρόνια, η λαϊκή αυτενέργεια με αιτήματα που υπερβαίνουν τη διαμαρτυρία για τα προβλήματα της καθημερινότητας, όπως η ακρίβεια, η ποιότητα ζωής και η ανασφάλεια, και -με κοινό παρονομαστή την αδικία που απλώνεται παντού- θέτουν την αξίωση για διαφάνεια, δικαιοσύνη, σύγχρονο και αξιοπρεπές Κράτος, λογοδοσία για όλους.
Με την αναλγησία του που τον διακρίνει, ο κ. Μητσοτάκης δεν χρειάστηκε πολύ για να δείξει άλλη μια φορά ότι τα δάκρυα του -όταν μετά το γενικό ξεσηκωμό της περασμένης Παρασκευής δήλωνε ότι “οι πολίτες ζητούν τα αυτονόητα: Αλήθεια και Δικαιοσύνη”- ήταν κροκοδείλια…
Και μόνο το ότι, εκτός από όλα τα άλλα, του πήρε έξι χρόνια για να “ανακαλύψει” και να ξεφουρνίσει πάλι το θέμα της αξιολόγησης στο Δημόσιο, συνδέοντας το με την …επόμενη συνταγματική αναθεώρηση, επιβεβαιώνει το πόσο επικίνδυνα εκτός τόπου και χρόνου βρίσκεται. Και όχι μόνο αυτός. Αν κρίνουμε και από υπουργούς του, που έως τώρα είχαν μια κάποια σοβαρότητα, όπως ο Πιερρακάκης που μας είπε ότι «το μήνυμα που έστειλαν οι πολίτες ήταν “τρέξτε γρηγορότερα, λύστε προβλήματα”», τότε είναι βέβαιο ότι κανένα …μήνυμα δεν ελήφθη από κανέναν τους!
Η κυβέρνηση ενίσχυσε επί δύο χρόνια τη βεβαιότητα ότι κινήθηκε με κριτήριο την συγκάλυψη στην υπόθεση των Τεμπών. Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησαν να βγουν από το κάδρο των ευθυνών για τα διαχρονικά χάλια των σιδηροδρόμων, με τις τελευταίες κινήσεις τους. Το κατάφεραν; Αν κρίνουμε από (όλες) τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι “πέφτουν” και αυτά, τότε χρειάζεται μάλλον να ξαναδιαβάσουν κι εκείνα το “μήνυμα”…