Του Μανώλη Κοττάκη
Είχα μείνει με την εντύπωση ότι η υπόθεση πλειόνων μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, μεταξύ αυτών και Ελλήνων ευρωβουλευτών, οι οποίοι κατηγορήθηκαν ότι υπεξαίρεσαν και ιδιοποιήθηκαν μέρος του μισθού των συνεργατών τους, είχε κλείσει. Ότι είχε παύσει η δίωξή τους από τη βελγική Δικαιοσύνη, η οποία βασίστηκε σε έρευνες της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας κατά της Aπάτης (OLAF). Γι’ αυτό άλλωστε σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες τινές εξ αυτών περιελήφθησαν και στα ψηφοδέλτια των κομμάτων τους. Ως τάχα αθωωθέντες.
Μοιράστηκα την εκτίμησή μου αυτή με έναν άριστο γνώστη των μυστικών των διαδρόμων των Βρυξελλών, ο οποίος στη βεβαιότητά μου ότι οι διώξεις έπαψαν να υφίστανται επειδή οι καταγγελθέντες επέστρεψαν τα χρήματα που φέρεται πως είχαν υπεξαιρέσει κάγχασε. «Είναι η πρώτη φορά που σε βρίσκω μη επαρκώς ενημερωμένο» μου είπε χαμογελώντας και έσπευσε να μου εξηγήσει.
«Οι υποθέσεις αυτές μετά την παρέμβαση της βελγικής Δικαιοσύνης αποστέλλονται με τρόπο που δεν είναι της στιγμής να σου εξηγήσω σε ένα τοπικό δικαστήριο των Βρυξελλών έπειτα από υπόδειξη τοπικών δικηγόρων. Ο δικαστής εκεί συνήθως δηλώνει “αναρμόδιος” και η υπόθεση κλείνει ως προς αυτόν. Αλλά οι ενδιαφερόμενοι κραδαίνουν την απόφαση της έκφρασης αναρμοδιότητάς του ως απόφαση λήξεως της εκκρεμοδικίας και παύσης της διώξεώς τους. Κατάλαβες;»
Και όταν είδε ζωγραφισμένη την έκπληξη στο πρόσωπό μου, πρόσθεσε: «Η εκκρεμοδικία υφίσταται. Αλλά ο φάκελος πρέπει να σταλεί στην επιχώρια Δικαιοσύνη, οπότε τρέχα γύρευε».
Για το τέλος επιφύλαξε τη χαριστική βολή: «Δεν σου κάνει εντύπωση ότι οι ευρωβουλευτές του ΕΛΚ, των Σοσιαλιστών, των Φιλελευθέρων και της Αριστεράς δεν επιτίθενται ποτέ ο ένας στον άλλον για τέτοια θέματα; Το σκάνδαλο είναι συστημικό και διακομματικό».
Πράγματι! Το ταμείο που έχει να διαχειριστεί ένας ευρωβουλευτής σε μηνιαία βάση είναι μαζί με τη μισθοδοσία του γραφείου του 57.000 ευρώ. Κόραξ κοράκου μάτι δεν βγάζει.
Θα με ρωτήσετε τώρα με το δίκιο σας πού το πάω, σε τι αποσκοπεί αυτή η «αποκάλυψη». Τα θυμήθηκα χθες βράδυ όταν διάβασα ότι Γάλλοι εισαγγελείς εισηγούνται τη δίωξη της Μαρίν Λεπέν, τη στέρηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι, φυλάκιση πέντε χρόνια, καθώς και πρόστιμο 300.000 ευρώ «για εικονικές προσλήψεις συνεργατών της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο».
Το σύστημα στο οποίο δυστυχώς εντάσσεται και η στρατευμένη Δικαιοσύνη αυτή τη φορά πρωτοτύπησε. Πριν από μερικά χρόνια απέκλεισαν από τις εκλογές τον μόνο σοβαρό υποψήφιο για την προεδρία, τον Φρανσουά Φιγιόν, για ένα δευτεροκλασάτο σκάνδαλο με τη σύζυγό του που στο παρελθόν διετέλεσε και γραμματέας του. Αν είχε εκλεγεί αυτός και όχι ο Μακρόν, η Γαλλία δεν θα είχε πρόβλημα Ακροδεξιάς σήμερα.
Τώρα επιχειρούν να εμποδίσουν τον δρόμο της «ταυτοτικής» επελαύνουσας Λεπέν σκαλίζοντας τις προσλήψεις συνεργατών της και ενώ αυτή κερδίζει από τις ευρωεκλογές και μετά τη σταθερή πλειοψηφία του γαλλικού λαού.
Αγαπητοί μου! Εδώ δεν πρόκειται για τον νόμο. Πρόκειται για την εργαλειοποίηση του νόμου. Για την ευθεία ανάμειξη της Δικαιοσύνης στον πολιτικό ανταγωνισμό. Πρόκειται για την πλέον αποκρουστική συνταγή της νοθευμένης πλέον φιλελεύθερης δημοκρατίας, η οποία αντιμετωπίζει όσους αμφισβητούν την αποτελεσματικότητά της ως πολιτεύματος με την παρούσα μορφή της με διώξεις και με αποκλεισμούς. Δείτε παραδείγματα:
-Στις ΗΠΑ ο Τραμπ εξελέγη πρόεδρος έπειτα από πολυετή δικαστικό αγώνα που του «έστησαν» οι ανταγωνιστές του και το πολιτικό οικονομικό κατεστημένο.
-Στην Ιταλία οι δικαστές αμφισβήτησαν τη μεταναστευτική πολιτική της Μελόνι και διέταξαν την επιστροφή των αλλοδαπών που προώθησε – απέλασε στην Αλβανία πίσω στην ιταλική επικράτεια.
– Στη Γερμανία στρατεύθηκε η Υπηρεσία Πολιτεύματος λίγο πριν από τις πρόσφατες ευρωεκλογές με στόχο τη στοιχειοθέτηση κατηγορίας που θα απέκλειε από τη διαδικασία το κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία ως ναζιστικό. Στο τέλος το ξανασκέφθηκαν και ανέστειλαν τα σχέδιά τους, αλλά ποιος ξέρει τι θα ξημερώσει αύριο.
– Στην Ελλάδα το ανώτατο δικαστήριο απέκλεισε από τις ευρωεκλογές έπειτα από φωτογραφικό νόμο που ψήφισε το Κοινοβούλιο ακροδεξιό πολιτικό κόμμα. Κάθε φορά που ένα κόμμα αναπτύσσει δυναμική στα δεξιά, μια κλειστή ελίτ πολιτικών δικαστών και ΜΜΕ έρχεται να πει στις μεγάλες πλειοψηφίες ότι αυτή μόνο ξέρει τι σημαίνει δημοκρατία, αυτή έχει το copyright της και ότι οι απόψεις εκατομμυρίων πολιτών είναι για τα σκουπίδια.
Το πλέον εκπληκτικό είναι το πείσμα αυτής της ελίτ: όσο περισσότερο ηττάται τόσο περισσότερο επιμένει. «Τι κι αν κέρδισε ο Τραμπ; Θα δοκιμάσουμε να αποκλείσουμε τη Λεπέν».
Απομονωμένο μέσα στον γυάλινο πύργο του το σύστημα δεν καταλαβαίνει, όπως στην Αμερική, έτσι και στην Ευρώπη, ότι οι εκλογές θα μετατραπούν σε δημοψήφισμα υπέρ της δημοκρατίας. Υπέρ του αυτονόητου δικαιώματος των πλειοψηφιών να ψηφίζουν και να εκλέγουν τη φυσική τους ηγεσία.
Θα μετατραπούν σε δημοψήφισμα κατά του είδους της «δημοκρατίας» που εκπροσωπεί μια άρρωστη ελίτ που διώκει τους αντιπάλους της επί ποινή αποκλεισμού για όλα όσα συγχωρεί η ίδια στον εαυτό της.
Μάταιος ο Αγών για τους βυσσοδομούντες του αυταρχισμού. Ο κόσμος έχει πάρει μεγάλη στροφή. Κανείς πλέον δεν μπορεί να εμποδίσει τον δρόμο κανενός. Μόνο να τον καθυστερήσει μπορεί.
