Του Κώστα Πρώιμου
Aυτά που διαδραματίζονται και στη χώρα μας το τελευταίο χρονικό διάστημα, επί της πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, είναι σαν να αναδεικνύουν κυρίως τις διαβόητες «κομμένες» σκηνές από εμβληματικές ταινίες, ή μνημειώδη μυθιστορήματα που μεταφέρθηκαν με φοβερή επιτυχία στη μεγάλη οθόνη.
Ποτέ άλλοτε μια κυβέρνηση δεν είχε τύχει της άνευ λογικών ορίων στήριξης μιντιακών μέσων. Τι πάει να πει «πετάει» ο γάιδαρος; Πετάει! Αφού οι νόμοι της νεομητσοτακικής πολιτικής καταρρίπτουν όλους τους φυσικούς νόμους! Εδώ κυρίες και κύριοι, στη χώρα της άκρατης ανάπτυξης, στην Ελλάδα που «αλλάζει και προχωρά μπροστά» ο κυρ-Μένιος είναι το πρώτο τετράποδο που προσεδαφίστηκε χθες στον Άρη, με διαστημόπλοιο που κατασκεύασαν οι άριστοι του Κυριάκου! Μα καλά, που ζείτε; Δεν το διαβάσατε στο «Πρώτο Ψέμα»; Δεν είδατε τις σχετικές φωτό και το βίδεο;
Θα παραθέσουμε ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα μαύρης κωμωδίας: Βγήκε προ ολίγου ο Μητσοτάκης να πει ότι δεν θα αφήσει να περάσουν στον καταναλωτή οι νέες προκλητικότατες αυξήσεις ρεύματος! Και τι θα τις κάνει; Θα τις πληρώσει από την τσέπη του; Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα αυτή η κωμική και συνάμα ανερμάτιστη πρωθυπουργική τοποθέτηση θα μπορούσε να υπάρχει μόνο μέσα σε ευφάνταστη ιστορία του Μίκυ Μάους. Κι όμως, στην Ελλάδα υπάρχει κόσμος που θα το «φάει», θα το καταπιεί αμάσητο…
Είναι πασιφανές πως απερίγραπτες καταστάσεις βιώνουν άλαλοι οι περισσότεροι Έλληνες (α)πολίτες βυθισμένοι σε προβλήματα που κακώς εκτιμήθηκε πως επιλύθηκαν για πάντα λόγω της προόδου και της άκρατης ευημερίας, που προσέφερε απλόχερα το πολυδιάστατο καπιταλιστικό μοντέλο. «Εφιάλτης στο δρόμο με τα σπίτια» και όχι με τις λεύκες, είναι η τρομερή προσπάθεια της πληρωμής του ρεύματος, του ενοικίου, του φόρου. Ενώ ερωτήσεις που επαναφέρουν στις μνήμες τα κατοχικά σύνδρομα δίνουν και παίρνουν σε πολλές οικογένειες πλέον: θα υπάρχει φαγητό στο τραπέζι μέχρι να ξαναπληρωθούμε; Θα δώσουμε χαρτζιλίκι στο παιδί για να φάει μια τυρόπιττα στο σχολείο;
Όμως, τα παραπάνω δεν απασχολούν την αχόρταγη πολιτική συμμορία που με τη βοήθεια των γνωστών-αγνώστων λυμαίνεται χωρίς δισταγμούς και ενοχές τον δημόσιο κορβανά και το ευρωπαϊκό χρήμα εδώ και εξίμισι χρόνια.
Ποιος Τσιφόρος; (Τα παιδιά της πιάτσας) ποιος Ντοστογιέφσκι; (ο Ηλίθιος) θα μπορούσαν να αποτυπώσουν με συγγραφική μαεστρία τα όσα ανείπωτα διαδραματίζονται καθημερινά στην χώρα μας; Όσο για τον Τολστόι, αυτός σίγουρα αν ζούσε ανάμεσα μας σήμερα, θα είχε πυρποληθεί στο Σύνταγμα μέρα μεσημέρι, από το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης Μητσοτάκη.
Εμείς κάνουμε καλά, αυτό που έκαναν στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι πρόγονοί μας επί τετρακόσια χρόνια: συμμετέχουμε ως κομπάρσοι σε μια εικοσιτετράωρη κατάμαυρη κωμωδία, για την οποία όχι μόνο δεν λαμβάνουμε την πενιχρή μας πληρωμή παρά χρηματοδοτούμε εξ ολοκλήρου την υπερπαραγωγή από το υστέρημά μας!
Τι άλλο θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε; Κάθε μέρα και από μια πρωτόγνωρη έκπληξη. Ο Κύριος Μητσοτάκης, ο οποίος δεν κώλωσε να φέρει σε μια βαθιά συντηρητική και άκρως υποκριτική κοινωνία με τη βούλα του νόμου τον γάμο των ομοφυλοφίλων παριστάνοντας τον ανοιχτόμυαλο ηγέτη του «σήμερα και του αύριο» ξαφνικά χωρίς καμία αιδώ (λόγω της εκλογής Τραμπ) άρχισε να κατακεραυνώνει τη woke ατζέντα, υποδυόμενος μια διχασμένη προσωπικότητα. Δεν παρέλειψε δε, να αναφέρει προκειμένου να ενισχύσει τις παπάτζες του ότι η κοινωνία άλλαξε! Και πότε πρόλαβε εν μια νυκτί Κυριάκο μας; Βέβαια, για να λέμε και «του κωλοτούμπα το δίκιο» και όχι του στραβού, όντως η ελληνική κοινωνία άλλαξε. Όχι όμως χθες σύμφωνα με τα συμφέροντα του Μητσοτάκη. Εδώ και πολλά χρόνια. Ξεβρακώθηκε. Απελπίστηκε! Βυθίστηκε μέσα στην ανασφάλειά της, η οποία αποτελεί εφαλτήριο απύθμενης βλακείας και επαναλαμβανόμενων λαθών! Είναι ξεκάθαρο αυτό από τις πολιτικές επιλογές της. Όταν παραχωρείς την πιστωτική σου κάρτα (τη ζωή σου) σε ένα σεσημασμένο πολιτικό λαμόγιο αυτή η πράξη σου πώς σε χαρακτηρίζει; Μην περάσει από το μυαλό σας πως ο υποφαινόμενος αρθρογράφος είναι έξυπνος. Βλάκες είμαστε όλοι μας, σε μια μικρή χώρα που οι δυνάστες του πλανήτη αντιμετωπίζουν σαν μια παρακμάζουσα αλλά γεωπολιτικά χρήσιμη επαρχία. Ναι, όσο σκληρό και αν διαβάζεται, βλάκες είμαστε, ο καθένας αντιμετωπίζοντας τον μικρόκοσμό του.
Ωστόσο, κάθε ακραία πολιτική αλλαγή (και αναφέρομαι στις συνέπειές της βάσει των όσων σε παγκόσμια κλίμακα θα ακολουθήσουν) αναδεικνύει πάντα και την κρυπτόμενη μέχρι εκείνη την περίοδο πολιτική αλήθεια: εν προκειμένω, ο πολιτικός θίασος στη χώρα μας φάνηκε τελικά ότι είναι ενιαίος και μπροστά στην ολική του αποδοκιμασία, χωρίς να τηρεί τα προσχήματα των προηγούμενων ετών, ήδη φροντίζει να δείχνει περισσότερο ενωμένος από ποτέ μπας και διασωθεί από το επικείμενο κοινωνικο-πολιτικό τσουνάμι…
