Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Οι αθλητικές επιτυχίες στάζουν σαν βάλσαμο στην ψυχή των λαών. Οι λεπταίσθητοι θεωρητικοί του κοσμοπολιτισμού θεωρούν τις εκδηλώσεις λατρείας για τις επιδόσεις και τη χαρά που δίνουν οι αθλητές στους στίβους, στις παλαίστρες και τις κλειστές σάλες ως εκδήλωση συναισθηματικού αναχρονισμού, που έρχεται από ξεπερασμένες εκδοχές οργάνωσης του έθνους. Η αλήθεια είναι κατά τι πιο απλή.
Μιλώντας για το έπος του 1987 στο μπάσκετ, που έβγαλε την Ελλάδα στους μεθυσμένους δρόμους, ο αλησμόνητος και βαθιά φιλοσοφημένος Βασίλης Τριανταφυλλίδης (Χάρρυ Κλυνν) το έθεσε ως εξής: «Θα σου πω τι μας έδωσε το μπάσκετ. Μας έδωσε αυτό που μας λείπει. Αυτό που μας υποσχέθηκαν οι πολιτικοί και δεν μας το δώσανε. Μας έδωσε περηφάνια. Από αυτό πάσχει ο λαός. Από αυτή την περηφάνια πάσχουμε. Θα μου πείτε, τι σχέση έχει ο Φασούλας με την εξωτερική πολιτική… Βεβαίως έχει! Εκεί εισπράττουμε μόνο ήττες και τρώμε συνεχώς καρπαζιές…»
Δεν θυμάμαι στα χρόνια μου η πολιτική τάξη της χώρας να έδωσε μια χαρά που να ένωσε όλους τους Έλληνες και να μας έκανε να πάρουμε ενθουσιασμένοι τους δρόμους. Αντίθετα, μας έχουν συνηθίσει στην ιδέα ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα-προτεκτοράτο που τελεί υπό έμπρακτη πολιτική και οικονομική εξάρτηση. Στην επέτειο των 200 χρόνων από το 1821 δεν είχαμε τα κότσια και την ωριμότητα να αναμετρηθούμε με την Ιστορία μας και να δούμε για ποιον λόγο η Επανάσταση των ξεσηκωμένων Ελλήνων, που ύψωσαν το ανυπέρβλητο λάβαρο «Ελευθερία ή Θάνατος», κινδυνεύει να χάσει το νόημά της επειδή η υποταγμένη πολιτική «ελίτ» πουλάει ψευδαισθήσεις υποθηκευμένου μεγαλείου, ανάκατες με «τουριστική Ελλάδα» που σωρεύει ερείπια.
Ο λαός αγκαλιάζει τους αθλητές του, γιατί του δείχνουν ότι μπορεί η χώρα να έχει μια διακεκριμένη ταυτότητα, αντί, όπως θα έλεγε ο πρόωρα χαμένος Παναγιώτης Κονδύλης, να διεκδικεί ρόλο διαπραγματεύσιμης επαρχίας. Ένας διεθνής παρίας που περιφέρει απωθητικά γαλανόλευκα ράκη…
Οι πανηγυρισμοί των Ελλήνων μοιάζουν περισσότερο σαν κραυγή αγωνίας, γιατί οι πολίτες βλέπουν ότι η χώρα χάνει διαρκώς έδαφος και ότι ο βρόχος του χρέους δεν την αφήνει να ανασάνει, την ώρα που βαθαίνει η πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση. Από τη Μεταπολίτευση κι εδώ δεν υπάρχει πολιτικάντης που να σέβεται τον εαυτό του και να μην έχει υπογραμμίσει την ανάγκη για συστηματική παραγωγική προσπάθεια, υψηλού επιπέδου τεχνογνωσία, ριζικό θεσμικό εκσυγχρονισμό, καθώς και ένα εκπαιδευτικό σύστημα πέρα από τους εγκληματικούς ερασιτεχνισμούς ηλίθιων και ιδιοτελών υπουργών Παιδείας.
Αναρωτιέται κανείς ύστερα από αυτά για ποιον λόγο πανηγυρίζουν οι Έλληνες πολιτικοί και στέλνουν συγχαρητήρια ή συνωστίζονται στην ουρά για να φωτογραφηθούν με τους άξιους πρωταθλητές μας. Η εξήγηση είναι κι εδώ απλή: γιατί τους λείπει η τσίπα…
