Του Απόστολου Αποστόλου*
Οι ευθύνες σ’ αυτή τη χώρα είναι σαν τα αποδημητικά πουλιά – πετούν και φεύγουν. Το πόρισμα της Ν.Δ. για την τραγωδία των Τεμπών ρητά αποφαίνεται ότι δεν υπήρξε καμία πολιτική ευθύνη. Οι διαπιστωμένες ευθύνες, σύμφωνα πάντα με το πόρισμα της Ν.Δ., για τη μοιραία σύγκρουση των αμαξοστοιχιών επιρρίπτονται στον σταθμάρχη και στη Hellenic Train.
Για άλλη μια φορά, η λογική συγκρούεται με την πολιτική.
Πίσω από τα συμπεράσματα της επιτροπής του πορίσματος της Ν.Δ. υπάρχει ο πραγματικός υπεύθυνος, σε όσες διαστολές και διακρίσεις και αν προέβη η επιτροπή της Ν.Δ. με το πόρισμά της. Και αυτό γιατί η εν παρακμή εξουσία, η οποία όχι μόνο ανέχθηκε, αλλά αποσιώπησε όλες τις παραλείψεις και ταυτόχρονα αδιαφόρησε σε όλες τις εξώδικες διαμαρτυρίες των συνδικαλιστών, και επίσης εγκατέλειψε όλους τους βαθμούς ασφαλείας του σιδηροδρομικού δικτύου, έρχεται με θράσος να καλύψει την αδιαντροπιά των ευθυνών της. Έτσι λοιπόν τις σοβαρές αδυναμίες και ανεπάρκειες, οι οποίες υπήρχαν επί σειράν ετών, η εν παρακμή εξουσία τις έβαλε κάτω από το χαλί.
Για μια ακόμη μια φορά, όμως, είμαστε θεατές στην ίδια κακοστημένη παράσταση. Επιβεβαιώνεται και πάλι ότι οι εξεταστικές κοινοβουλευτικές επιτροπές που διερευνούν υποθέσεις απόδοσης ευθυνών και παραλείψεων και οι οποίες θα λέγαμε ότι ασκούν και ένα είδος εισαγγελικών καθηκόντων συνιστούν παταγώδη αποτυχία – για να μην πούμε μεγάλο φιάσκο.
Οι πολίτες δεν μαθαίνουν ποτέ πού υπάρχει η αλήθεια και πού το ψέμα. Και αυτό γιατί η εκφραζόμενη πολιτική αλήθεια μιλά ως ψέμα, έτσι ώστε το ψέμα να δικαιώνεται ως αλήθεια.
Επίσης, οι πολίτες δεν μπορούν να κατανοήσουν πως τα πολιτικά συμπεράσματα χτίζονται σε ψευδείς προκείμενες, δεδομένου ότι η πολιτική και η λογική βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο. Η πολιτική εγγυάται τις ψευδεπίγραφες αλήθειες της, και σκοπός της είναι να αποδείξει τις αποφάνσεις της, οι οποίες διατυπώνονται στο τέρμα της διαδικασίας αυθαίρετων συμπερασμάτων. Κάτω, λοιπόν, από αυτές τις συνθήκες εμφανίζονται ολοένα περισσότερο δυσάρεστα και επιζήμια παιχνίδια, τα οποία γίνονται, σύμφωνα με την ιδιοτελή πολιτική λογική, επικίνδυνα προβλήματα.
Ας το καταλάβουμε ότι ο πολιτικός χρόνος (δηλαδή, ο χρόνος διακυβέρνησης) τορπιλίζει τις ελπίδες μας, δυναμιτίζει τις προοπτικές μας, ενισχύει τα κουρέλια της ανεπάρκειάς μας. Χτίζει πυραμίδες στην έρημο του μέλλοντος, ενώ μας κατακλύζει από επαναλήψεις ανεξαργύρωτων σεναρίων για εκσυγχρονισμούς και προοδευτικές ορθότητες.
Η εν παρακμή εξουσία θέλει ταυτολογικά και μια εν παρακμή κοινωνία, και για να το επιτύχει εργάζεται συστηματικά και ακούραστα. Ξέροντας ότι έτσι θα αυξήσει τον πολιτικό της χρόνο και θα διασφαλίσει τη σιωπή της στέρησης, της αδικίας και της εγκατάλειψης των πολλών.
Σε δημοσκοπήσεις, το 70% των πολιτών θεωρεί ότι η τραγωδία των Τεμπών ούτε αντικρίστηκε ούτε αγγίχτηκε ούτε θίχτηκε, και οι πραγματικοί υπεύθυνοι, δηλαδή τα παρένθετα πρόσωπα της πολιτικής διαχείρισης, θα μείνουν και πάλι στην αφάνεια των ευθυνών τους. Θα καλυφθούν πίσω από το παράλογο και άκριτο δίκαιο των θολών αποδείξεων, που στη διαστολή τους (οι αποδείξεις) θα υποβιβαστούν τόσο, ώστε να χαθούν ως ασήμαντες λεπτομέρειες. Εξάλλου, η πλήρης απονομή ευθυνών θα αποτελούσε πυριτιδαποθήκη για την εξουσία.
Να, όμως, που έρχεται μια άρνηση «εγκυρότητας» όλων των πορισμάτων και των πολιτικών ψευδοαπαλλαγών από τη βάση της κοινωνίας. Το 70% των πολιτών μοιράζει ευθύνες και αξιώνει πολιτικές τιμωρίες. Κανένας πια δεν πείθεται ότι στην τραγωδία των Τεμπών η πολιτική εξουσία αθωώνεται. Κανένας πια πολίτης δεν δικαιολογεί ασυλίες και ατιμωρησίες, παραμερισμούς ευθυνών, πολιτικές τιμωρίες σε έκπτωση.
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
