Στη μεγαλύτερη νάρκη εξελίσσεται το θέμα της ακρίβειας. Νάρκη οικονομική, κοινωνική αλλά και πολιτική για την οποία ωστόσο φαίνεται ότι δεν γίνονται όσα χρειάζονται για να αντιμετωπιστεί σωστά
Οι δικαιολογίες που έχουν χρησιμοποιηθεί έως τώρα για το φαινόμενο αυτό ήταν ποικίλες. Μέχρι τις τελευταίες εκλογές μάλιστα τα διάφορα επιδόματα και τα pass πού αφειδώς μεν μοίραζε αλλά ως ψίχουλα η κυβέρνηση, τη βοήθησαν αποτελεσματικά και νικηφόρα όπως διαπιστώθηκε στις κάλπες για να ξεπεράσει τον σκόπελο.
Τώρα βρισκόμαστε στην καλοκαιρινή περίοδο και λόγω της ραστώνης και της χαλάρωσης η κυβέρνηση ελπίζει ότι το πρόβλημα μπορεί να αφομοιωθεί και να αντιμετωπιστεί ανάλογα, από την κοινωνία, όπως συμβαίνει σχεδόν κάθε χρόνο. Αυτό όμως είναι από μόνο του ένας στρουθοκαμηλισμός διότι όλοι οι δείκτες και τα στοιχεία δείχνουν ότι η ακρίβεια δεν πρόκειται να υποχωρήσει ούτε το επόμενο διάστημα.
Έχει ενδιαφέρον μάλιστα ότι δεν μπορούν πλέον να χρησιμοποιηθούν ούτε οι προφάσεις περί εισαγόμενης ακρίβειας, κάτι που ακούγαμε κατά κόρον -έστω και ανακριβώς- όλο το προηγούμενο διάστημα με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις παρενέργειες του στην παγκόσμια οικονομία.
Αντιθέτως αυτό που παρατηρείται είναι ότι σε oλοένα και περισσότερες περισσότερες χώρες οι τιμές των προϊόντων υποχωρούν. Στην Ελλάδα όχι μόνο δεν συμβαίνει αυτό αλλά ιδιαίτερα στον τομέα των τροφίμων οι ανατιμήσεις συνεχίζουν να είναι υψηλές και μάλιστα σε διψήφιο ποσοστό. Ακόμη και κορυφαίοι υπουργοί του οικονομικού επιτελείου υποχρεώνονται να παραδεχτούν ότι παρά τα όποια μέτρα έχουν ληφθεί, η ακρίβεια θα ροκανίζει το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών και στο μέλλον.
Η δουλειά της κυβέρνησης όμως δεν είναι να περιορίζεται σε διαπιστώσεις αλλά να αντιμετωπίζει τα προβλήματα. Στην προκειμένη περίπτωση φαίνεται ότι για λόγους που μένει να εξηγηθούν η ίδια δεν κάνει κινήσεις προς αποτελεσματική κατεύθυνση. Μπορεί μία από τις εξηγήσεις να είναι και το γεγονός ότι η ακρίβεια και η αισχροκέρδεια διευκολύνουν και το κράτος να έχει φορολογικά υπερέσοδα για να μπορεί στη συνέχεια θριαμβολογώντας να επιστρέφει ένα μικρό μόνο τμήμα τους στους πολίτες ως “κοινωνική πολιτική”. Από ένα σημείο και μετά ωστόσο αυτό γίνεται δίκοπο μαχαίρι και παγίδα. Ο φαύλος κύκλος της ακρίβειας έτσι δεν σταματά και εκτός από την μιζέρια και την κοινωνική δυστυχία που αναπαράγει, κάνει το καζάνι να βράζει ακόμη περισσότερο.
