Η σκέψη μου αυτές τις ημέρες είναι στον Αβραμόπουλο που από τα σαλόνια των Βρυξελλών έχει βρεθεί συν γυναιξι και τεκνοις να περιοδεύει στην Ηλεία, γιατί ξάφνου θυμήθηκε ότι ήταν από χωριό από εκείνα τα μέρη και από εκεί που αγκάλιαζε την Ούρσουλα και τον Παντσερι με την αμαρτωλη την ΜΚΟ, τώρα αγκαλιάζει τον μπάρμπα Νίκο που ήταν φίλος με τον πατέρα του και έπαιζε τον Αβραμόπουλο στα γόνατα του, όταν ήταν ένα απλό μικρό και αθωο χωριατοπουλο. Αυτό το παιδί βρέθηκε από το Αυγειο, κάπου κοντά στην Αμαλιάδα, στα σαλόνια των Βρυξελλών και μετά του Κατάρ και μετά ξαναγύρισε στο Αυγείο, να προσκυνήσει τα πάτρια εδάφη – τώρα τα θυμήθηκε – μετά από κάτι δεκαετίες περιπλάνησης στον σκληρό κόσμο της πολιτικής, των ευρωπαϊκών λόμπυ, του Κατάρ και των αχρείαστων εμβολίων (πώς μου ήρθε αυτό τώρα;). Και τραβολογά και την οικογένεια που παριστάνει την χαρούμενη και ένα πολιτισμικό θα το έχει πάθει, αλλά τι να κάνουν και αυτοί, που ο άλλος κυνηγά το βουλευτικό άσυλο, συγγνώμη το βουλευτικό αξίωμα ήθελα να πω.
Bon courage Monsieur Avramo!
