Όταν το καλύτερο βιογραφικό της Ελλάδας χαιρετούσε πλαστικές κούκλες βιτρίνας ή μιλούσε για εξωγήινους στον Υμηττό, κάποιοι μουρμούριζαν διστακτικά ότι ζούμε μέρες ΓΑΠ. Η ίδια αντίληψη κληρονομικού δικαιώματος στην εξουσία και πριγκιπικού τρόπου διακυβέρνησης. Η ίδια αδυναμία (στα όρια της απέχθειας) επαφής με τον απλό κόσμο. Η ίδια έλλειψη ενσυναίσθησης. Η ίδια απόσταση απ´ την πραγματικότητα. Τα ίδια επικοινωνιακά τεχνάσματα για να καλυφθούν τα κενά και οι αδυναμίες ανθρώπων, που αντικειμενικά, όχι πρωθυπουργοί, αλλά ούτε πρόεδροι συλλόγου – σφραγίδα δεν θα εκλέγονταν. Βέβαια, υπήρχε η πεποίθηση – ελπίδα, ότι, μετά τον ΓΑΠ και τη φαρσοκωμωδία ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, χειρότερα δεν γίνεται.
Τρία σχεδόν χρόνια κυβέρνησης των αρίστων, απέδειξε ότι πάντα υπάρχουν χειρότερα. Ο Λουδοβίκος κυβερνάει με θράσος, ψέματα κυνισμό και… διαγγέλματα. Ο Λουδοβίκος και μια κλίκα γύρω του, ή μάλλον μια κλίκα με front man τον φερόμενο ως πρωθυπουργό, ό,τι άγγιξαν το έκαναν στάχτη. Κακοκαιρία, πυρκαγιές, οικονομία, εργασιακά και φυσικά το ως τώρα, μεγαλύτερο έγκλημα, ήταν η διαχείριση της πανδημίας. Αποδιοργάνωσαν και υποβάθμισαν συνειδητά το εθνικό σύστημα υγείας προς όφελος του ιδιωτικού. Έκρυψαν στοιχεία. Έβαλαν επιτροπές πρόθυμων επιστημόνων μαριονετών να συνεδριάζουν για να λάβουν αποφάσεις, που τους είχαν ήδη υπαγορευτεί. Άφησαν κόσμο να πεθάνει απροστάτευτος, αβοήθητος, απελπισμένος. Νίκησαν τον κορονοϊό τρεις φορές, με φιέστες και φανφαρονισμούς και το αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα να ξεπεράσει και τους χειρότερους φόβους σε αριθμό νεκρών και σε κατάσταση υγείας πληθυσμού. Και μόνο για τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς που αφήνουν πίσω τους, θα έπρεπε να είχαν παραιτηθεί και εξαφανιστεί από τη δημόσια ζωή.
Δεν ζήτησαν καν συγνώμη! Ως κυνικοί, καιροσκόποι αριβίστες που είναι, είδαν ως σανίδα σωτηρίας τον πόλεμο στην Ουκρανία. Θα ξεχνιόταν ο κορονοϊός, η καλπάζουσα ακρίβεια, η αισχροκέρδεια κι ο μαυραγοριτισμός. Ό,τι στρεβλό θα αποδιδόταν στον πόλεμο και ταυτόχρονα ο Λουδοβίκος επιλέγοντας (μόνος του) τη σωστή πλευρά της ιστορίας, κράμα Βενιζέλου και Τσώρτσιλ θα προέβαλε το προφίλ του υπεύθυνου, σοβαρού, στιβαρού ηγέτη, που έχει ανάγκη χώρα σε τόσο κρίσιμες περιστάσεις. Το δίλημμα σταθερότητα (δηλαδή Μητσοτάκης) ή περιπέτειες, είχε στηθεί.
Ύστερα ήρθε η πραγματικότητα να συντρίψει την επικοινωνία. Η ανικανότητα φτιασιδώνεται, αλλά δεν κρύβεται. Ένας προς έναν οι χειρισμοί που θα αναβάθμιζαν γεωπολιτικά την Ελλάδα, θα απομόνωναν την Τουρκία και θα ενίσχυαν το ηγετικό προφίλ του Λουδοβίκου, αποδείχτηκαν επιεικώς αφελείς και επιζήμιοι. Ειδικά αν επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες που θέλουν Έλληνες στρατιωτικούς εγκλωβισμένους στη Μαριούπολη και ότι, για να μην αποδυναμωθεί η άμυνα των νησιών μας από οπλικά συστήματα που θα στέλνονταν στην Ουκρανία (σιωπηλή αποστρατιωτικοποίηση), απειλήθηκαν παραιτήσεις ανώτερων στελεχών του στρατού.
Ο απόλυτος εξευτελισμός ήρθε με τον Λουδοβίκο να σύρεται στην Τουρκία. Που την απομόνωνε. Ξέπλυνε τον Ερντογάν, χωρίς να ξέρουμε και τι άλλο συμφώνησε. Στη συνέχεια επέβαλε στο ελληνικό κοινοβούλιο το ξέπλυμα των ναζιστών του Αζόφ. Τέλος άκουσε απερχόμενο πρέσβη να τον επαινεί λέγοντας πως όποιος Αμερικανός τον γνωρίζει, θέλει να τον προσλάβει για να δουλεύει για αυτούς. Κάποιοι είπαν ευχαρίστως. Κάποιοι είπαν ότι έτσι κι αλλιώς αυτό συμβαίνει, αλλά πληρώνεται από μας. Η ουσία είναι ότι ο πρέσβης αντιμετώπισε δημόσια εν ενεργεία πρωθυπουργό «ελεύθερου, δημοκρατικού, συμμαχικού» κράτους ως υπάλληλο πολυεθνικής.
Ο Λουδοβίκος πίστεψε ότι θα μετρήσει το μπόι του με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και βρίσκεται ελλιπέστερος ακόμη και του ΓΑΠ. Έγινε προσωπικά αντιπαθής, έγινε στιχάκι κι ανέκδοτο. Κι όλα αυτά χωρίς αντιπολίτευση και με τερατώδη μηχανισμό στήριξης πίσω του. Το ζήτημα πλέον δεν είναι αυτοδυναμία, σταθερότητα, Μητσοτάκης τέλος πάντων ή περιπέτειες. Είναι, αν θα περιμένει να χάσει τις εκλογές, με την ελπίδα να διαλύσει τη Νέα Δημοκρατία, αν θα παραδώσει δαχτυλίδι διαδοχής πριν τις εκλογές, όπως ο πολιτικός του μέντορας Σημίτης, ή αν θα παυθεί μέσα σ´ ένα αεροπλάνο, όπως ο ΓΑΠ…
Δ.Κ.
