Είναι οι Έλληνες αντιδυτικοί ή φιλορώσοι;

Είναι οι Έλληνες, αντι-ευρωπαϊστές – αντιδυτικοί ή όχι; Αν ναι, γιατί;

Είναι φιλορώσοι ή όχι;

Φοβούνται ή όχι τους Τούρκους;

Είναι οι Έλληνες λαός sui generis;

Πώς πρέπει να πορευθούν, στον παρόντα και μελλοντικά χρόνο για να ζήσουν ειρηνικά και με ευημερία; 

Μην περιμένετε απαντήσεις στην παρούσα ανάρτηση. Ούτε σε βιβλίο θα μπορούσα να τις παραθέσω, ούτε ξέρω με ασφάλεια.

Τότε γιατί κάνω την ανάρτηση;

Ας πούμε για δημόσια συζήτηση ανταλλαγής απόψεων.

Από τις προσλαμβάνουσες που βλέπω, πιθανολογώ πως έχουμε πολλές παράλληλες οπτικές, που ενίοτε συμπλέουν και ενίοτε είναι σε πλήρη διάσταση επιπέδου ”εμφυλίου”.

Μεγάλο μέρος των Ελλήνων, τη Δύση την βλέπει ως ιστορικό αντίπαλο (κατάκτηση από Ρωμαίους, filioque, contra errores graecorum, 1204 Aλωση της Πόλης, ανοχή ή/ και βοήθεια στους Οθωμανούς, καταδίκη της Ελληνικής επανάστασης στο Λάϊμπαχ και τη Βερόνα, ίδρυση προτεκτοράτου ελέω Θεού μοναρχία, 1830. Μας άφησαν έκθετους το 1922, δημιούργησαν τον εμφύλιο, 1945, τη χούντα και ανέχονται τη ΝΑΤΟικη Τουρκία εις βάρος της Ελλάδας, ενώ η Δύση και δη η Ε.Ε. ευθύνονται για τα μνημόνια).

Την βλέπουν όμως και ως σταθερή σύμμαχο αρωγό, κυρίως από το 1821 και μετά, πυλώνα ίδρυσης του Ελληνικού κράτους, 1827 -1830 και αναγεννήτρια θεσμών και πολιτισμού. Κατ′ αυτή την θεώρηση, τα θετικά, υπερτερούν των πρώτων αρνητικών.

Επομένως βλέπουμε δύο ισχυρές τάσεις, με διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά και επιχειρήματα. Ποιοι έχουν δίκιο; 

Ο καθένας σας ας επιλέξει.

Πάντως οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά ήταν κυρίως φιλοδυτικές, συχνά και σε διάσταση με το λαϊκό αίσθημα που a priori θεωρείτο ανώριμο να διακρίνει το συμφέρον του. Μάλιστα η φιλοδυτική τάση ”μαλώνει” το λαό για τα ταπεινά του ”λαϊκίστικα” κριτήρια. Ο λαός είναι σοφός μόνον όταν τους υπερψηφίζει. Στο μεσοδιάστημα είναι ανώριμος.

Είναι φιλορώσοι οι Έλληνες ή όχι;

Η δυτικόφιλη τάση των Ελλήνων, ουδέποτε υπήρξε φιλορωσική, επικεντρώνοντας στον ωφελιμιστικό φιλελληνισμό των Ρώσων στο διάβα της ιστορίας (πχ Ορλωφικά) αλλά κυρίως στα κακά τους, όπως στον πανσλαβισμό, την εκκλησιαστική Εξάρχεια, στη βοήθεια των μπολσεβίκων στον Κεμάλ, τον ελληνικό εμφύλιο, το απολυταρχικό κομμουνιστικό κράτος, την ανοχή προς την Τουρκία, στο ότι η Ρωσία ειναι χώρα εισβολέας κλπ .

Η φιλορωσική τάση, έχει δύο υπο-τάσεις:

α) λόγω παράδοσης (ορθοδοξία, ξανθόν γένος, ιστορία: Κιουτσούκ Καϊναρτζή, 1829 Συνθήκη Αδριανούπολης) και β) λόγω κομμουνισμού.

Υπερτερούν οι φιλορώσοι ή οι φιλοδυτικοί;

Ο λαός, έστω και εάν ήταν/ είναι πλειοψηφικά αντικομμουνιστής (παλαιοί κεντρώοι, δεξιοί και βασιλικοί), συμπαθεί στο φαντασιακό του, τους Ρώσους για ιστορικούς/ θρησκευτικούς λόγους και σε αυτούς πρέπει να προσθέσουμε μέρος αριστερών, παλαιό σοσιαλιστικών απόψεων, που δεν πιστεύουν όμως στο ”ξανθόν γένος ”, αλλά στην ιδεολογία όπως εκφράστηκε από Λένιν ή/ και Στάλιν κ.ά.

Όμως η Ελληνική πνευματική, πολιτική και οικονομική ”ελίτ” που δεν ξεπερνά το 1/10 του πληθυσμού είναι φανατικά ή κριτικά αντιΡώσοι.

Διάλογος μεταξύ των δύο τάσεων δεν υπάρχει, παρά μόνον παράλληλοι μονόλογοι, με απαξιωτικά χαρακτηριστικά και ύβρεις των μεν προς τους δε και τούμπαλιν. Ενώ ουδείς επιθυμεί να πειστεί από τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς κάτι που θυμίζει τον Χρεμύλο με την Πενία, στον Πλούτο του Αριστοφάνη.

Ο Έλληνας, μέχρι το 1922 δεν φοβόταν τους Τούρκους. Όμως μετά την καταστροφή, το Κυπριακό, τα Ίμια, την κατάσταση ανοχής των κοινών μας συμμάχων και την πολιτική κατευνασμού, έχει μια ανησυχία, ενώ δεν θα έπρεπε. Αφενός γιατί άν συγκρουστούμε πολεμικά, ακόμα διατηρούμε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της νίκης, αφετέρου οι Τούρκοι μας φοβούνται, παρά τις παθογενείς διχόνοιες μας.

Κλείνοντας, το ότι είμαστε λαός sui generis (ιδιότυπος/ ιδιογενής) είναι γνωστόν από αρχαιοτάτων χρόνων, είναι αυταπόδεικτο και δεν θέλει περαιτέρω απόδειξη.

Πώς πρέπει να πορευθούμε λοιπόν στο παρόν και στο μέλλον; 

Θα επιθυμούσα (αλλά δεν έχει σημασία) πρωταρχικώς ομόνοια, διάλογο (όχι παράλληλους μονόλογους), να ακούνε το λαό οι ελίτ μας, αλλαγή πολιτικού συστήματος από τη βάση, όπως προτείνει ο καθηγ. Γ. Κοντογιώργης (και άλλοι παλαιότεροι)

Δημιουργία μιας δεύτερης Ελβετίας (δεν είναι ουτοπικό από τη στιγμή που υπάρχει επιτυχημένα η Ελβετία / Switzerland) και τελικά μια Ελλάδα που θα προσφέρει συμμαχίες και know how και δεν θα παρακαλάει γι αυτές, όπως για δάνεια και άσκηση επιδοματικής πολιτικής, αντί για δημιουργία.

* προσωπικά ήμουν και είμαι ευρωπαϊστής έχω εργαστεί – και ακόμα – για όργανα, μου αρέσει η Δύση ως αίσθηση ζωής, γνωρίζω την Ανατολή, κυρίως την Τουρκία. Έχω πάει σε χώρες της Βαλκανικής και στη Μόσχα. Δεν μου αρέσει όμως η ΕΕ των μνημονίων, του φιλοτουρκισμού, που δεν έχει πλέον αρετή, ούτε μου αρέσουν η αναθεωρητική καταπιεστική δεσποτική Τουρκία και Ρωσία.

Σε κάθε περίπτωση, Ελλάδα πάνω σπ′ όλα. Και αυτό δεν είναι ουδετροφιλία, είναι γνώμη μετά γνώσης και εμπειρία ζωής. Είναι ο ”άλλος δρόμος”.