Πριν από 500 σχεδόν χρόνια ο Μακιαβέλι έγραψε πως δεν πρέπει ποτέ να ταπεινώνεις κάποιον, αν δεν είσαι σίγουρος ότι μπορείς να τον τσακίσεις… ή κάπως έτσι.
Και όμως όπως φαίνεται, οι ηγέτες της σημερινής Δύσης ή δε διάβασαν Μακιαβέλι, ή προτιμούν να τον αγνοούν.
Αλλιώς δεν εξηγείται όλη αυτή η σκληρή στάση απέναντι στον Πούτιν, η οποία όμως περιορίζεται στα λόγια και δε συνοδεύεται από απτά μηνύματα στο πεδίο.
Ο ένας τον αποκαλεί χασάπη, ο άλλος τον προειδοποιεί με αυστηρά μηνύματα (σας θυμίζουν κάτι;) να μην τολμήσει να συνεχίσει την εισβολή, κ.ο.κ.
Την ίδια ώρα που οι Ρώσοι, παρά τις κυρώσεις, παρά την αντίπαλη ρητορική, συνεχίζουν το «θεάρεστο» έργο τους, εισβάλλοντας και καταστρέφοντας μια κυρίαρχη χώρα, και απειλώντας με χρήση πυρηνικών όποιον τολμάει να τους αμφισβητήσει (στο πεδίο).
Σίγουρα, αν η Ρωσία δεν αποτελούσε πυρηνική υπερδύναμη ο Πούτιν θα ήταν ήδη παρελθόν, στα πρότυπα του Σαντάμ.
Επειδή όμως έχει τον άσο στο μανίκι, η Δύση τρέμει, γνωρίζοντας πως δε μπορεί να τον τσακίσει χωρίς να τσακιστεί και η ίδια, μαζί με ολόκληρο τον πλανήτη.
Εκεί φτάσαμε εν έτει 2022… να συζητάμε ξανά μανά για το ενδεχόμενο πυρηνικού ολέθρου.
Και σε βραχυπρόθεσμο τοπικό επίπεδο ποιος ωφελείται από το στρατιωτικό, πολιτικό, και διπλωματικό μπάχαλο;
Ο συνήθης ύποπτος, ο επιτήδειος ουδέτερος, ο Ερντογάν, που επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά την παραδοσιακή υπεροχή της τουρκικής διπλωματίας, που από την εποχή των Σουλτάνων θεωρείται πρότυπο, και διδάσκεται στις ανάλογες σχολές.
Στη προκειμένη περίπτωση ο Ερντογάν κάνει και μια υπέρβαση, στηρίζοντας κατά κάποιο τρόπο τον Πούτιν, αρνούμενος να συμμετάσχει στις κυρώσεις εναντίον του, και παίζοντας ενεργά τον ρόλο του αδέκαστου διαμεσολαβητή.
Ναι, ο ηγέτης της Τουρκίας, που αποτελεί βασικό πυλώνα του ΝΑΤΟ, ο νεοοθωμανός ευλαβής Μουσουλμάνος Ερντογάν, τα βρίσκει τρόπω τινά με τη Ρωσία που αν και το 10% του πληθυσμού της είναι Μουσουλμάνοι, εν τούτοις φημίζεται για τη σκληρή της στάση απέναντι σε αυτούς, ειδικά στην (πρόσφατη) περίπτωση της Τσετσενίας, ή και της Κριμαίας, τότε που επί Τσάρων ακόμη, οι Μουσουλμάνοι Τάταροι κάτοικοί της υπέστησαν απίστευτες διώξεις.
Έτσι, ο Ερντογάν (μαζί με πάρα πολλούς δικούς μας «πουτινόφιλους» και οπαδούς του «ξανθού γένους», που θα μας σώσει αφού) μοιάζει να συμμερίζεται τη ρωσική εκδοχή περί νόμιμης προληπτικής αντίδρασης στον «περιορισμό» και την περικύκλωση της χώρας, και στη δημιουργία μιας «αντιρωσίας» στα δυτικά της σύνορα με σκοπό τη μελλοντική εξαφάνιση της Ρωσίας.
Και με βάση αυτό το αφήγημα οι Ρώσοι διαλύουν πόλεις και χωριά στην Ουκρανία, σκοτώνουν αμάχους, και προκαλούν πρωτοφανείς προσφυγικές ροές.
Βέβαια, κάτι ανάλογο έκανε και το ΝΑΤΟ, τότε που επί δυόμισι σχεδόν μήνες, χωρίς έγκριση του ΟΗΕ, βομβάρδιζε ανηλεώς τη Σερβία στη διάρκεια του πολέμου του Κοσσυφοπεδίου.
Τα ίδια έγιναν και στο Ιράκ το 2003, με αφορμή τα «παραμύθια» των Αμερικανών για δήθεν βιολογικά και χημικά όπλα που θα χρησιμοποιούσε ο Σαντάμ.
Το αποτέλεσμα γνωστό, και οι υπεύθυνοι ουδέποτε λογοδότησαν, αν και έγιναν και εκεί σοβαρά εγκλήματα πολέμου.
Τότε οι Αμερικάνοι εξήγαν, έλεγαν, δημοκρατία. Τώρα, κάτι αντίστοιχο κάνει ο Πούτιν, μιλώντας για «αποναζιστικοποίηση» της Ουκρανίας.
Πιο απλά, ο Πούτιν κάνει σε πιο στενά γεωγραφικά όρια αυτό που έκαναν επί δεκαετίες οι Αμερικάνοι σε πλανητικό επίπεδο, προωθώντας τα ρωσικά συμφέροντα.
Σίγουρα η ρωσική εισβολή σε μια γειτονική ανεξάρτητη χώρα είναι πάνω απ’ όλα ανήθικη, και καλώς καταδικάζεται από τη Δύση, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ίδια η Δύση, που δεν έκανε τίποτα για τη τουρκική εισβολή στη Κύπρο, έχει ρίξει λάδι στην ουκρανική φωτιά τόσο με την εδώ και χρόνια αποστολή οπλικών συστημάτων και στρατιωτικής βοήθειας, όσο και με την «εμπλοκή» της στα γεγονότα του 2014, και την ανατροπή του τότε (δημοκρατικά εκλεγμένου) προέδρου της Ουκρανίας, ενώ έκανε τα στραβά μάτια στην ύπαρξη και δράση του ναζιστικού Τάγματος Αζόφ.
Χώρια το «φούσκωμα» με παχιά λόγια στήριξης του Ζελένσκι, ο οποίος εν είδει ενός ηρωϊκού χρήσιμου ηλίθιου, ακόμη περιμένει, 31 μέρες μετά, ενεργή στρατιωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ…
Τα πράγματα στις διεθνείς σχέσεις, και ειδικά στις κρίσεις δεν είναι ποτέ απλά, ούτε άσπρο μαύρο.
Πάντα υπάρχουν πάνω από μία αλήθειες.
Το έργο το έχουμε δει πολλές φορές στο παρελθόν.
Κάποιοι πάντα βγαίνουν κερδισμένοι, και κάποιοι χάνουν. Όλα είναι θέμα εθνικών συμφερόντων, και οι λυκοφιλίες συνήθης πρακτική.
Να μην ξεχνάμε πως κάποτε οι Ναζί ήταν σύμμαχοι με τους «Μπολσεβίκους» της ΕΣΣΔ, και μπορεί οι πρώτοι να εισέβαλλαν απρόκλητα στην Πολωνία το 1939, ξεκινώντας το σφαγείο του Β’ ΠΠ, όμως 2-3 βδομάδες μετά επίσης εισέβαλλαν (από τα ανατολικά) και οι… Σοβιετικοί.
Άσχετα του τι ακολούθησε αργότερα, και το πώς τελικά γράφτηκε η ιστορία (την οποία γράφουν οι νικητές, να τα λέμε όλα).
Σήμερα, ό,τι και να γίνει, άσχετα με την κατάληξη της ουκρανικής κρίσης, κερδισμένη σίγουρα θα βγει η Κίνα, ενώ χαμένες οι χώρες της Ευρώπης.
Οι ανακατατάξεις στο γεωπολιτικό επίπεδο είναι συνήθεις, όπως και εκείνες στο γεωλογικό, όταν οι τεκτονικές πλάκες μετατίθενται.
Είμαστε δηλαδή στα πρόθυρα της νομοτελειακής αλλαγής της σκυτάλης, αυτή τη φορά από την Αμερική στην Κίνα, όπως η πρώτη διαδέχθηκε τη Μ. Βρετανία, κι εκείνη κάποια άλλη προηγούμενη παγκόσμια «αυτοκρατορία».
Το πρόβλημα όμως σήμερα, με αυτές τις ανακατατάξεις, είναι το ενδεχόμενο μιας πυρηνικής σύγκρουσης, και ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Και έτσι ερχόμαστε στα λόγια του πάντα επίκαιρου Αϊνστάιν, για το με ποια όπλα θα διεξαχθεί ό Δ’ Π.Π.
Λέτε να είχε δίκιο;
Θα το μάθει η γενιά μας…
