Η ελληνική πολιτική σκηνή έχει συνηθίσει τις «επιστροφές». Όμως αυτή τη φορά, οι ήχοι από τα βαριά βήματα των «δεινοσαύρων» ακούγονται πιο καθαρά από ποτέ. Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος — οι δύο πρωταγωνιστές της συγκυβέρνησης του 2012 — δείχνουν να διεκδικούν εκ νέου ρόλο στο σημερινό πολιτικό τοπίο.
Με συνέντευξή του στον ΑΝΤ1, ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς άσκησε έντονη κριτική στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, αφήνοντας αιχμές για τον τρόπο διακυβέρνησης και το έλλειμμα «πολιτικής ταυτότητας» της Νέας Δημοκρατίας υπερασπίστηκε τη σημασία της «πολιτικής εμπειρίας» απέναντι σε μια ρηχή επίκληση της «ανανέωσης». Από την πλευρά του, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, μιλώντας στην Ελευθερία της Λάρισας, κινήθηκε σε παρόμοιο μήκος κύματος: τόνισε την ανάγκη επαναπροσδιορισμού του δημόσιου λόγου και άσκησε έντονη κριτική στους κυβερνητικούς χειρισμούς με αιχμή την τραγωδία των Τεμπών και επισημαίνοντας το έλλειμα εμπιστοσύνης που έχει δημιουργηθεί στους θεσμούς λόγω αυτής της συμπεριφοράς…
Κοινός παρονομαστής; Η ανοιχτή ή υπαινικτική τους αντιπαράθεση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και οι δύο παρουσιάζονται ως θεματοφύλακες μιας «παραδοσιακής» πολιτικής σχολής, που, όπως υποστηρίζουν, δεν πρέπει να απορρίπτεται στο όνομα της ηλικίας ή της «φρεσκάδας», αλλά να επανεκτιμάται με βάση την εμπειρία και τη θεσμική μνήμη.
Η επίκληση στην εμπειρία, ωστόσο, δεν παύει να εγείρει το προφανές ερώτημα: πρόκειται για επιστροφή σοφών ή για ανακύκλωση ενός πολιτικού παρελθόντος που δοκιμάστηκε και κρίθηκε; Οι δύο πρώην ηγέτες μοιάζουν να επιχειρούν μια επανεγγραφή της ιστορίας τους, την ώρα που η κοινωνία παραμένει διχασμένη ανάμεσα στη νοσταλγία της «σταθερότητας» και την κόπωση από τα ίδια πρόσωπα.
Η «επιστροφή των δεινοσαύρων», λοιπόν, δεν είναι μόνο ένα πολιτικό φαινόμενο — είναι καθρέφτης μιας χώρας που δυσκολεύεται να αποφασίσει αν θέλει να προχωρήσει ή να ξαναπατήσει στα γνωστά, μεγάλα της αποτυπώματα.
