Του Γιώργου Χαρβαλιά
Την Πέμπτη που μας πέρασε, η προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων αφορούσε -υποτίθεται- «τα εθνικά θέματα». Έτσι την προσδιόρισε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αποφασίζοντας να διευρύνει την κουβέντα για να παρουσιάσει τις επιτυχίες του σε όλα τα μέτωπα της εξωτερικής πολιτικής, και όχι μόνο στο Παλαιστινιακό, όπως αφελώς είχε ζητήσει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Με το θράσος και την πλήρη έλλειψη αυτογνωσίας που τον διακατέχει, ο κ. Μητσοτάκης θέλησε να μετατρέψει μια προδιαγεγραμμένη συνεδρίαση-σούπα, όπου θα κυριαρχούσε η αργόσυρτη, βουκολική ντοπιολαλιά του «αλληλέγγυου» (από τον καναπέ) στον παλαιστινιακό λαό Νίκου Ανδρουλάκη, σε προσωπικό του θρίαμβο. Να εξιστορήσει τους διπλωματικούς άθλους του, ως σύγχρονος Ηρακλής, ενώπιον ενός εκστασιασμένου κοινού χαχόλων βουλευτών του κόμματός του.
Ευκαιρία για να φάει πολύ «ξύλο» από τους υπολοίπους, μπορεί να σκεφτήκατε. Να τον σφυροκοπήσουν όλοι μαζί οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης, να τον στριμώξουν μπροστά στα συνεχή εθνικά ολισθήματα, να κατακεραυνώσουν τον οσφυοκάμπτη «αγκαλίτσα» υπουργό του και, εν τέλει, να τον φέρουν στο βήμα απολογούμενο ενώπιον του ελληνικού λαού.
Αμ, δε… Πρώτον, επειδή ο Μητσοτάκης δεν κάθισε να τους ακούσει, γιατί, όπως διευκρίνισε, δεν είναι υποχρεωμένος να υποφέρει τη φλυαρία τους. Είπε τα δικά του, αράδιασε ένα σωρό χοντροκομμένα ψέματα που έμειναν αναπάντητα, εισέπραξε τα χειροκροτήματα από τα «γαλάζια φυτά» στα έδρανα και αποχώρησε ευθυτενής και αγέρωχος, με το γνωστό στιλ νευρωτικής αυταρέσκειας (κατευθείαν για επίσκεψη στον ειδικό).
Αλλά και οι «άλλοι», αυτοί που υποτίθεται ότι θα τον σφυροκοπούσαν, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, τον διευκόλυναν προκλητικά στο έργο του. Κάποιοι, όπως ο αρχηγός του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, του έκαναν και χονδροειδείς πάσες, ζητώντας του να διαψεύσει ότι θα στείλει ελληνικά στρατεύματα στην… εμπόλεμη Ουκρανία (τι πιο εύκολο, αφού το θέμα δεν τίθεται σήμερα ούτε για τους πιο πρόθυμους των… προθύμων).
Παραδόξως λοιπόν, μετά τους «δεκάρικους» αυτοθαυμασμού του Μητσοτάκη, με τις κραυγαλέες ανακρίβειες και τους αλαζονικούς ισχυρισμούς, η συζήτηση περιορίστηκε στο… Παλαιστινιακό! Πρέπει ή δεν πρέπει να αναγνωρίσει η Ελλάδα την Παλαιστίνη; Τι σκέπτονται, άραγε, ο πρόεδρος Νίκος και ο σύντροφος Χαρίτσης;
Με πολύ απλά λόγια, οι αντιπολιτευτικές τοποθετήσεις βρέθηκαν εκτός θέματος. Γιατί είναι τόσο πολλά και μεγάλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στα σύνορά της η Ελλάδα, ώστε το Παλαιστινιακό μάλλον δεν θα προλάβαινε να συζητηθεί σε μια σοβαρή συζήτηση για τα εθνικά θέματα και την εξωτερική πολιτική.
Ο πόλεμος στη Γάζα δεν είναι δικός μας πόλεμος, και καλό θα ήταν να το καταλάβουμε. Όπως δικός μας πόλεμος δεν είναι και η σύγκρουση στην Ουκρανία, πλην όμως έγινε, από τη στιγμή που ο Μητσοτάκης αποφάσισε να αδειάσει το ελληνικό οπλοστάσιο για να εφοδιάσει τον «αδελφό» του Ζελένσκι, καθιστώντας τη χώρα μας εμπόλεμο μέρος.
Στην περίπτωση του Ισραήλ και των Παλαιστινίων υπάρχει ασφαλώς η ανθρωπιστική διάσταση που συγκλονίζει. Οι μέθοδοι ολοκληρωτικού πολέμου που υιοθετεί το Ισραήλ, χωρίς να λογαριάζει τις ζωές αμάχων, είναι απολύτως καταδικαστέες. Προσοχή, όμως: οι κυνηγημένοι Παλαιστίνιοι δεν είναι φυσικοί σύμμαχοι της Ελλάδας, ούτε μπορούμε να ανοίξουμε τα σπίτια μας για να τους φιλοξενήσουμε. Προς την Τουρκία βλέπουν και σε αυτόν τον ισλαμικό άξονα (Κατάρ, Χούθι κ.λπ.) εναποθέτουν τις ελπίδες τους. Το λέω αυτό, γιατί οι σημερινοί «φωνασκούντες» συμπαραστάτες των Παλαιστινίων στη χώρα μας, οι δικές μας «Γκρέτες» που ντύθηκαν «Ιάσονες», είναι οι ίδιοι που πρεσβεύουν την τακτική των ανοιχτών συνόρων και της αθρόας λαθρομετανάστευσης. Αυτοί που επίσης είναι «περήφανοι στα αυτιά», όταν μιλάμε για τουρκικές προκλήσεις, αλλά έτοιμοι να τα βάλουν ακόμη και με τον κλαρινιτζή που θα πει τη λέξη «Κύπρος».
Και από την άλλη πλευρά, αν υπάρχει ένα στοιχείο στο Μεσανατολικό που παραπέμπει σε δικό μας «εθνικό θέμα», αυτό είναι η στρατηγική σχέση με το Ισραήλ, ειδικά έναντι της Τουρκίας. Κι όσοι από τους «συντρόφους» της Βουλής εγκαλούν τον Μητσοτάκη επειδή είναι αγκαλιά με τον Νετανιάχου, επίσης πάσα τού δίνουν. Γιατί ο σημερινός είναι κοντά με το Ισραήλ για τους ίδιους ακριβώς λόγους που ήταν πριν από αυτόν ο Τσίπρας, ο Σαμαράς, ακόμη κι ο Γιωργάκης Παπανδρέου, ο «ειρηνιστής»…
Δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία ότι το Παλαιστινιακό δεν αποτελεί θέμα στο οποίο μπορεί να στριμωχτεί ο Μητσοτάκης, και θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν ο Ανδρουλάκης, που ξεκίνησε αυτό το βιολί, είχε στ’ αλήθεια πρόθεση να τον στριμώξει.
Στην πορεία, όμως, το πολύ εντυπωσιακό είναι ότι ο πρωθυπουργός που «μίκρυνε» την Ελλάδα, εκχωρώντας θαλάσσια κυριαρχικά δικαιώματα, δεν στριμώχτηκε πουθενά! Αφέθηκε σαν μεγαλομανής Λουδοβίκος να παραληρεί από το βήμα της Βουλής και να επαίρεται ότι επέκτεινε τα χωρικά ύδατα (στο Ιόνιο…), χωρίς κανείς να τον κολλήσει στον τοίχο, αναζητώντας σαφείς απαντήσεις σε κάποια στοιχειώδη ερωτήματα. Ενδεικτικά, αναφέρω 5-6 που μου έρχονται στο μυαλό:
-Είναι σε θέση ο πρωθυπουργός να δεσμευθεί ενώπιον της ελληνικής Βουλής για συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα υλοποίησης του έργου υπόγειας ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ; Πληρώνει ο ΑΔΜΗΕ ήδη ρήτρες και πρόστιμα για την καθυστέρηση;
-Προτάθηκε χάραξη ΑΟΖ Ελλάδας – Κύπρου από τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, όπως ανέφερε πρωτοσέλιδο της «Εστίας» που δεν διαψεύστηκε; Και, αν ναι, ποια είναι η επίσημη ελληνικά θέση;
-Σε περίπτωση άρσης του casus belli, αλλά με τα ελληνικά χωρικά ύδατα στο σημερινό στάτους των 6 μιλίων, η Ελλάδα θα επιτρέψει τη συμμετοχή της Τουρκίας σε ευρωπαϊκά αμυντικά προγράμματα; Και με ποιο σκεπτικό; Ήρθη η απειλή;
-Τι ακριβώς προβλέπει το πρωτόκολλο με την Αίγυπτο για τη Μονή Σινά; Διευθετεί οριστικά το θέμα της κυριότητας; Και υπέρ ποίου;
-Πώς ακριβώς θα ενισχύσει η Ελλάδα την ουκρανική αεράμυνα, όπως υποστήριξε ο Ζελένσκι; Ποια ακριβώς οπλικά συστήματα θα παραδώσει; Και πού βρίσκονται σήμερα;
-Τι ακριβώς εγγυήσεις ζήτησε ο πρωθυπουργός για τους χριστιανούς της Συρίας στη «χαμογελαστή» συνάντηση με τον ισλαμοσφαγέα Τζολάνι; Και πώς σκοπεύει το ελληνικό κράτος να ανταποκριθεί στις εκκλήσεις τους για βοήθεια;
-Τι σκοπεύει επιτέλους να κάνει ο πρωθυπουργός με το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων, που, όπως εσχάτως μάθαμε από τον τέως σύμβουλό του, Αλέξη Πατέλη, του ζήτησε προσωπικά η πρώην καγκελάριος Μέρκελ να… ενταφιάσει; Υπάρχει σχετική ερώτηση του βουλευτή Βασίλη Βιλιάρδου, την οποία ο υπουργός Εξωτερικών κατά ακραία προκλητικό τρόπο αφήνει αναπάντητη(!) σχεδόν έναν χρόνο τώρα;
Συγκεκριμένα ερωτήματα, λοιπόν, περίμενα να δω και πίεση… αφόρητη πίεση για να απαντήσει ο ευδαίμων πρωθυπουργός με ένα «ναι» ή ένα «όχι». Δεν θα απαντούσε, θα μου πείτε. Ωραία. Αλλά από το να τον ρωτάει ο Κουτσούμπας αν θα στείλει μαυροσκούφηδες στην Ουκρανία και ο Νίκος του ΠΑΣΟΚ γιατί κάνει τα γλυκά μάτια στον Μπίμπι, η συζήτηση θα είχε σίγουρα περισσότερο βάρος…
