Άχου — και δεν μας νοιάζει, είπε η κυρία Λατινοπούλου, και μάλλον το είπε με το ίδιο ύφος που μπαίνει σε ινσταγκραμικό ντιβάνι: λίγο απορημένη, λίγο προσβλημένη, πολύ έτοιμη να δώσει μαθήματα «λογικής». Στο βίντεό της στο Instagram, σχολίασε την υπόθεση των Ελλήνων του στολίσκου Global Sumud με την κλασική της συνταγή: αφοπλιστική γενίκευση, ανάμεικτες ιστορικές αναφορές και η τελική πινελιά — «ας σας κρατήσουν εκεί μέχρι να βάλετε μυαλό».
Θα μπορούσε να είναι μονόπρακτο: ακτιβιστές που ταξιδεύουν με ανθρωπιστική βοήθεια προς τη Γάζα, επιβιβάζονται σε πλοία όπως το «Οξυγόνο», και καταγράφονται στιγμές αναχαίτισης από τις ισραηλινές δυνάμεις — κανόνια νερού, επικίνδυνοι ελιγμοί, και εν τέλει η σύλληψη/μεταφορά του πληρώματος σύμφωνα με τις μαρτυρίες της αποστολής. Ο Ιάσονας Αποστολόπουλος βιντεοσκοπεί, λέει ότι κρατείται παρά τη θέλησή του, κι εμείς παρακολουθούμε την αλληλουχία: δράση, ρεπορτάζ, και πολιτική αντίδραση.
Κι εδώ μπαίνει το «Άχου» της αφήγησης: αντί να ζητήσει εξηγήσεις, ξέσπασε σε ηθικοπλαστικές νουθεσίες. «Δεν θυμάμαι να έχετε φιλοτιμηθεί…», λέει, πετάει μια συλλογική ενοχή σαν πανάκεια και καταλήγει στο κλασικό «μπας και βάλετε μυαλό». Η ανάγνωση είναι απλή — όταν το πολιτικό σου κοινό είναι έτοιμο να πληρώσει εισιτήριο για την οργή σου, γιατί να ασχοληθείς με λεπτομέρειες όπως διεθνή ύδατα, κανόνες ναυσιπλοΐας ή το πώς απαντά μία κυβέρνηση σε τέτοια περιστατικά;
Το συμπέρασμα είναι πικρό αλλά σαφές: υπάρχει η πολιτική του εντυπώματος και υπάρχει η πολιτική της ευθύνης. Το πρώτο απαιτεί πάρτι στα social — στιγμιότυπα, ρετούς, μικρές εξαγνιστικές ετυμηγορίες. Το δεύτερο απαιτεί διπλωματία, νομικές κινήσεις, και (φυγή του ατόμου από το story) λιγότερο δραματικό caption. Κι ενώ κάποιοι επιδίδονται σε στιλιστικές επιθέσεις «ας σας κρατήσουν», άλλοι — εκείνοι που ήταν πάνω στο πλοίο — μάλλον προτιμούν να επιστρέψουν σώοι και να πουν την ιστορία τους χωρίς να γίνουν ιδέα για κανένα insta-διδακτισμό.
Τέλος, ένα μικρό μάθημα παραπολιτικής: όταν το «Άχου» γίνεται πολιτική γραμμή, οι συνέπειες δεν είναι απλώς λόγια — είναι άνθρωποι που περιμένουν πίσω από τα hashtags να γυρίσουν στο σπίτι. Κι αν θέλουμε πραγματικά να «βάλλουμε μυαλό», μπορεί να ξεκινήσουμε από το να απαιτήσουμε σαφείς απαντήσεις και προστασία για τους πολίτες — όχι να τους χρησιμοποιούμε ως σκηνικά σε ένα ακόμη insta-σόου.
Δένδια υπέρ Ρούτσι – Σώζει τον ηθικό κώδικα απέναντι στις κραυγές Γεωργιάδη
Σώζει – κυριολεκτικά – τον ηθικό κώδικα της παράταξης ο Νίκος Δένδιας τη στιγμή που οι κραυγές και οι απειλές του Άδωνι Γεωργιάδη επισκιάζουν τον δημόσιο λόγο της Νέας Δημοκρατίας.
Η τοποθέτηση-«βόμβα» του Δένδια υπέρ του Πάνου Ρούτσι, που συνεχίζει για 18η ημέρα την απεργία πείνας ζητώντας εκταφή της σορού του γιου του, Ντένις, στο δυστύχημα των Τεμπών, ήταν απολύτως σαφής:
«Δεν διανοούμαι πώς μπορεί να απαγορευτεί το δικαίωμα ενός πατέρα να διερευνήσει το θάνατο του παιδιού του», είπε με την ευθύτητα που τον διακρίνει, προσθέτοντας πως μιλά όχι ως υπουργός, αλλά ως πατέρας.
Κι ενώ η κυβέρνηση δείχνει να κωφεύει, ο Δένδιας υπενθύμισε με ψυχραιμία και ανθρωπιά ότι η πολιτική δεν είναι μόνο φωνές και τηλεοπτικά σόου, αλλά και μια στοιχειώδης υποχρέωση σεβασμού απέναντι στον πόνο ενός γονιού.
Στο τέλος της ημέρας, η εικόνα της Νέας Δημοκρατίας δεν φτιάχνεται ούτε με αλαλαγμούς ούτε με απειλές. Φτιάχνεται με στιγμές σαν κι αυτήν, όπου κάποιος επιλέγει την αλήθεια και την ανθρωπιά απέναντι στον κυνισμό. Και σ’ αυτό, ο Δένδιας πέτυχε να δείξει το μέτρο – εκεί όπου άλλοι προτιμούν τον θόρυβο.
Κοβέσι: Κι όμως, δεν μπήκαν υπουργοί στη φυλακή
Η παρουσία της επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας στην Αθήνα θα μπορούσε να αφήσει πίσω της ένα θετικό αποτύπωμα: η υπόθεση με τα κοντέινερ στον Πειραιά είναι σημαντική, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έδειξε ότι οι έλεγχοι αποδίδουν και ότι οι διαδρομές του μαύρου χρήματος δεν είναι άτρωτες.
Κι όμως, στην Ελλάδα η κουβέντα άλλαξε τροχιά πριν καν στεγνώσει το μελάνι. Εκεί που θα έπρεπε να μιλάμε για το πώς θα κλείσουν τα τεράστια κενά που κοστίζουν δισεκατομμύρια στον δημόσιο κορβανά, το αφήγημα μετατράπηκε σε σενάρια «φυλακίσεων υπουργών». Μια εύκολη ιστορία για τα πρωτοσέλιδα, αλλά άσχετη με τον λόγο της επίσκεψης.
Η Κοβέσι δεν έφερε μαζί της λίστες ούτε ήρθε να μοιράσει καταδίκες. Έφερε όμως ένα ξεκάθαρο μήνυμα: ότι η Ελλάδα πρέπει να συνεργαστεί ουσιαστικά και να δείξει πως μπορεί να θωρακίσει τη διαχείριση των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Αντί γι’ αυτό, εμείς επιλέξαμε την πιο βολική εκδοχή — να συζητάμε για φανταστικά σενάρια τιμωρίας αντί για πραγματικές λύσεις.
Στο τέλος, η είδηση δεν ήταν οι Υπουργοί που δεν μπήκαν φυλακή , αλλά η ευκαιρία που χάθηκε να ανοίξει ένας σοβαρός διάλογος για τη διαφάνεια.
