Tου Μανώλη Κοττάκη
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης είναι από τους ελάχιστους δεξιούς που έχουν «έδρα» το Μέγαρο Μαξίμου. Οι λοιποί συνεργάτες του πρωθυπουργού είναι εκσυγχρονιστές και τέως αριστεροί. Ως κορυφαίο στέλεχος της ΔΑΠ στη Νομική Σχολή της Θράκης, ανδρώθηκε στο κόμμα την περίοδο της διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, τότε που τον πολιτικό λόγο της Ν.Δ. διέτρεχαν δύο ποιοτικά χαρακτηριστικά: η τεκμηρίωση με επιχειρήματα και η ηπιότητα στη διατύπωσή τους. Άνευ ύβρεων και φανατισμών. Η πολιτική σχολή από την οποία αποφοίτησε εκών άκων, αν και μητσοτακικός ανέκαθεν, του έδωσε τα εφόδια για να αναρριχηθεί ως «κισσός» (όπως είναι το προσωνύμιό του στο εσωκομματικό λεξιλόγιο της Ν.Δ.) στα υψηλότερα αξιώματα. Μέχρι τώρα είναι, ανεξαρτήτως των διαφωνιών μας για την ουσία όσων υπερασπίζεται, ο καλύτερος εκπρόσωπος που είχε ο Μητσοτάκης μαζί με τον Γιάννη Οικονόμου. Δυστυχώς η εξουσία άρχισε να τον αλλάζει. Να τον ωθεί καταρχάς να λέει ασύστολα ψέματα, έστω κατ’ εντολήν.
Η πρώτη δυσάρεστη έκπληξη ήταν όταν διαβάσαμε τον κατάλογο των νομοθετικών πρωτοβουλιών της κυβέρνησης στο δεύτερο εξάμηνο του 2025. Από αυτήν έλειπε η εξαγγελία του ότι το φθινόπωρο θα καταθέσει νομοσχέδιο για την αδειοδότηση ραδιοφωνικών σταθμών. Αν δεν μας είχε καλέσει ο ίδιος στο τηλέφωνο με αφορμή την τροπολογία με την οποία απαγόρευσε, κατ’ εντολήν, με νόμο τη μεταβίβαση του ραδιοφωνικού σταθμού AΡΤ (Δημοκρατία Fm) στον όμιλό μας για να μας διαβεβαιώσει ότι το φθινόπωρο θα προκηρύξει διαγωνισμό για την αδειοδότηση των ραδιοφωνικών συχνοτήτων (άρα θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε άδεια), δεν θα ήμασταν τόσο κατηγορηματικοί. Αλλά μας κάλεσε. Και είπε ψέματα! Γεγονός απογοητευτικό για έναν νέο πολιτικό.
Η πρεμιέρα του στην ενημέρωση των πολιτικών συντακτών μετά τις καλοκαιρινές διακοπές μάς επιφύλαξε μια νέα έκπληξη. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, πάλι κατ’ εντολήν, επεδόθη σε ένα ακραίο υβρεολόγιο κατά των κομμάτων της αντιπολίτευσης, με λεξιλόγιο που δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ στο παρελθόν. Χαρακτήρισε «πολιτικούς απατεώνες» τους εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ επειδή εξέδωσαν μία ανακοίνωση που συνέκρινε την αύξηση του ΑΕΠ με την αύξηση του πληθωρισμού. Επιτέθηκε στους κομμουνιστές για τα εγκλήματα του σταλινισμού και για τη στάση του δημάρχου Πατρέων στις πυρκαγιές. Όταν ο πρωθυπουργός ερωτήθηκε στο παρελθόν με ποιον αρχηγό θα μπορούσε να κάνει παρέα και απάντησε ότι «με τον Κουτσούμπα θα μπορούσα να πιω μπίρες», του έκανε; Δεν ήταν τότε σταλίνας και φασίστας; Και είναι τώρα που του «έπεσε» η συσπείρωση; (Όσον αφορά το τι έγινε στην Πάτρα απ’ όπου κατάγεται ο εκπρόσωπος με τις 11 εντολές εκκένωσης του 112 σε πληθυσμό 30.000 ανθρώπων και τις συνθήκες σύλληψης των φερόμενων εμπρηστών, τέτοιες δηλώσεις θα αποτελέσουν μνημείο στο μέλλον, αν γίνει ποτέ γνωστό τι πραγματικά συνέβη.)
Τέλος, ο κύριος Μαρινάκης είπε ότι τον Τσίπρα τον νοσταλγούν «οι βιαστές και οι ποινικοί που αποφυλάκισε». Ενώ τον πρωθυπουργό τον αγαπούν οι τραπεζίτες που με το ακαταδίωκτο που νομοθέτησε για το «κούρεμα» των δανείων της επιχειρηματικής ελίτ τούς επιτρέπει να κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Διαβάζοντας τις δηλώσεις αυτές, ειλικρινώς αισθανθήκαμε ότι ήμασταν παρόντες σε σύσκεψη με τον Γκρίνμπεργκ και τα άλλα παιδιά, μελετούσαμε τις δημοσκοπήσεις με τη χαμηλή συσπείρωση της Ν.Δ. και είπαμε «δεν στήνουμε κανέναν καβγά μήπως και “τσιμπήσει” κανείς ανόητος;». Αποδεικνύεται δυστυχώς το εξής: Η Ν.Δ. έκανε τα πάντα για να συντρίψει και να βγάλει από τη μέση την Αριστερά του Τσίπρα το 2023 και δύο χρόνια μετά τη… νοσταλγεί! Κάνει τα πάντα για να την αναστήσει ελλείψει σκιάχτρου. Περιγράφουμε σήμερα με λεπτομέρειες τον ξαφνικό πυρετό που «ανέβασε» ο συνήθως μειλίχιος Παύλος για να αποκαλύψουμε και να επισημάνουμε τρία πράγματα.
Το πρώτο. Η κυβέρνηση αναζητά την πόλωση και περιμένει με χαρά να πέσουν στην παγίδα της τα κόμματα για έναν απλό λόγο: Η χάβρα που επιδιώκεται να επικρατήσει θα αξιοποιηθεί από τον πρωθυπουργό στη ΔΕΘ για να ανοίξει διάλογο για το θέμα της αλλαγής του εκλογικού νόμου. Άλλοθι ψάχνει. Ο κύριος Μητσοτάκης θέλει να προβάλει την αδυναμία συνεννόησης και εξεύρεσης συμμάχου, τον πολυκερματισμό και την ακυβερνησία ως επιχείρημα για τη μείωση του ποσοστού της αυτοδυναμίας και περιμένει από τα «θύματά» του να χορέψουν το ταγκό της πόλωσης μαζί του. Οι σφυγμοί του εκπροσώπου δεν αυξήθηκαν τυχαία, λοιπόν. Πρόκειται για κόλπο. Παλαιό και γνωστό.
Το δεύτερο. Η πόλωση, ο αντιπασοκισμός, ο αντισυριζαϊσμός και ο αντικομμουνισμός έχουν στόχο να αυξήσουν τη συσπείρωση των απογοητευμένων συντηρητικών ψηφοφόρων και να κόψουν διαρρήδην τις γέφυρες με όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ήδη από τον Ιούλιο ο κύριος Μητσοτάκης, απαντώντας στην ερώτηση Κοσιώνη για τον εκλογικό νόμο, είπε ότι δεν του αρέσει ο πολυκερματισμός και διέκοψε σχέσεις με πολιτικούς αρχηγούς με πεισματάρικες φράσεις του τύπου «δεν σου ξαναμιλάω». Είναι ενδιαφέρον, αλλά ο πρωθυπουργός νομίζει ότι θα καταφέρει δεύτερη φορά μετά το 2023 να πάει σε εκλογές με αποκλειστικό θέμα την αντιπολίτευση και όχι με θέμα τον απολογισμό και την έγκριση ή μη των πεπραγμένων του. Πολλά από τα οποία ως φαίνεται (ΟΠΕΚΕΠΕ) είναι σκελετοί στην ντουλάπα της «ανεπίληπτης» περιόδου 2019-2023. Πόσες φορές, άραγε, μπορείς να σερβίρεις το ίδιο φαγητό; Τα γεγονότα του 2015 κρίθηκαν στις εκλογές του 2015, στις ευρωεκλογές του 2019, στις εθνικές εκλογές του 2019 και στις διπλές εκλογές του 2023. Πιστεύει σοβαρά ο πρωθυπουργός ότι θα ξανακριθούν; Ότι θα κάνουμε εκλογές στην Ελλάδα το 2025 με θέμα ποιους σφάγιασε ο Στάλιν το 1955; Αφελές.
Και το τρίτο. Αφορά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο τον ίδιο. Βεβαίως είναι αναγκασμένος να κάνει αβαρίες κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του, έτσι είναι δυστυχώς η πολιτική σε αυτά τα επίπεδα. Εκχωρείς μέρος από την ανεξαρτησία σου. Αλλά ως νέος πολιτικός πρέπει να γνωρίζει ότι υπάρχει ένα όριο το οποίο έβαλε ο εξαίρετος καθηγητής, βραχύβιος προκάτοχός του Χρήστος Ταραντίλης, που τα βρόντηξε και παραιτήθηκε γρήγορα από τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου το 2022: Η πολιτική δεν πρέπει να σε αλλοιώνει και να σου αλλάζει τον χαρακτήρα. Ο Μαρινάκης άρχισε να γράφει επισήμως τα πρώτα κεφάλαια της αλλοίωσής του. Αν μοιράζει χαρακτηρισμούς με τόσο μεγάλη ευκολία, θα γίνει πρόσκαιρα δημοφιλής στον Βόρειο Τομέα όπου οι αριστεροί είναι είδος εν ανεπαρκεία, θα πάρει ψήφους, αλλά, όπως μας έμαθαν το αμφιθέατρο και η ΔΑΠ, τέτοιες πρακτικές δεν σε πάνε μακριά στην πολιτική. Δεν φτάνεις πουθενά και δεν γίνεσαι φτασμένος. Μένεις αιωνίως ταλέντο. Ένας αληθινός συντηρητικός, όπως γράφει και ο Ρόμπερτ Κάπλαν, «αγαπά τις συμφιλιώσεις, όχι τους (άσκοπους) θριάμβους».
