Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Μέχρι τώρα, μας ήθελαν απλώς φτωχούς. Τώρα μας θέλουν και… εξαγώγιμο παράδειγμα: Η γερμανική εφημερίδα «TAZ» σε νέο καυστικό άρθρο της με τίτλο «13ωρη εργάσιμη ημέρα στην Ελλάδα – Όχι, παρακαλώ!», με την υπογραφή του ανταποκριτή της Φέρρυ Μπατζόγλου, κατακεραυνώνει την κυβέρνηση Μητσοτάκη για τις νέες «εργασιακές μεταρρυθμίσεις» που, όπως φαίνεται, προκαλούν πλέον ανησυχία ακόμα και στο εξωτερικό…
«Η Ελλάδα ανακοινώνει νόμο για την “απορρύθμιση της εργασίας”» γράφει η εφημερίδα και προσθέτει: «Ελπίζουμε ότι η Γερμανία δεν θα ακολουθήσει το παράδειγμά της». Είναι η πρώτη φορά που το πείραμα της ελληνικής υπομονής προκαλεί φόβο στους Ευρωπαίους. Και δεν έχουν άδικο. Η κυβέρνηση, με πρόσχημα την «ευελιξία», προχωρά σε μέτρα που παραπέμπουν σε εργασιακό μεσαίωνα: 13 ώρες ημερησίως για έναν εργοδότη, απασχόληση κατόπιν κλήσης (on-call) για 1-2 ώρες την ημέρα, τετραήμερη εβδομάδα με το ίδιο (!) ωράριο, κινητή εφαρμογή για άμεσες προσλήψεις δύο ημερών και, φυσικά, κατάργηση της σταθερής εργασιακής σχέσης.
Όπως δηκτικά γράφει το άρθρο: «Σύγχρονη σκλαβιά. Συσκευασμένη με το διαβολικά εξωραϊσμένο σύνθημα “ευελιξία” και με ψηφιακές κουταμάρες». Μάλιστα, ο αρθρογράφος υπενθυμίζει ότι ο ίδιος ο Γερμανός καγκελάριος Μερτς εμφανίστηκε πρόσφατα εντυπωσιασμένος από τον κ. Μητσοτάκη, τον οποίο χαρακτήρισε «υποδειγματικό» για όλα αυτά τα μέτρα…
Και εδώ είναι ακριβώς το επικίνδυνο σημείο: Δεν είναι απλώς ελληνική υπόθεση. Είναι μοντέλο. Είναι εξαγωγικό προϊόν. Από χώρα παρίας των Μνημονίων φτάσαμε να γίνουμε «πρωτοπόροι» στις νέες μορφές φθηνής και ελεγχόμενης εργασίας. Όπως ακριβώς ήθελαν οι δανειστές από το 2010 με πλήρη διάλυση του κοινωνικού κράτους, εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, εργασία χωρίς δικαιώματα…
Το άρθρο της «TAZ», επισημαίνοντας ότι αυτά δεν είναι «απλώς ελληνικές φρικαλεότητες», καταλήγει με μια προειδοποίηση: «Η Ελλάδα, που αποτέλεσε το ευρωπαϊκό πειραματόζωο, θα γίνει πρότυπο για τους εργαζομένους μεταξύ Ρήνου και Όνδρου; Όχι, παρακαλώ!»
Κι εξηγεί ότι «οι αυστηρές πολιτικές λιτότητας και οι εκατοντάδες “μεταρρυθμίσεις” που εφαρμόστηκαν στην Αθήνα από το 2010 και μετά είχαν ως στόχο να επαναφέρουν την Ελλάδα σε καλή κατάσταση στην ευρωζώνη. Η κατεύθυνση ήταν: “Ε, τεμπέληδες και χοντροί Έλληνες! Πρώτα να χάσετε λίπος! Περάστε από τη κοιλάδα των δακρύων! Μετά θα πάρετε την ανηφόρα!”».
Και τελικά τι συνέβη; «Τίποτα από όλα αυτά», καθώς «η ελληνική οικονομία, έπειτα από μία άνευ προηγουμένου κατάρρευση, αναπτύσσεται μόνο μέτρια και σε χαμηλό επίπεδο. Φτηνή εργασία, υψηλός πληθωρισμός: η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων έχει πέσει στην προτελευταία θέση στην Ε.Ε. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι, η σοβαρά συρρικνωμένη μεσαία τάξη μόλις και μετά βίας τα βγάζει πέρα…»
Η ορολογία μπορεί να ξενίζει, όμως πίσω από τον υπερτονισμένο λόγο του αρθρογράφου διακρίνεται κάτι βαθύτερο: η ανησυχία πως η Ελλάδα δεν είναι η εξαίρεση, αλλά η αρχή. Ένα πείραμα που, αν αποδειχθεί «επιτυχημένο» -έστω λογιστικά-, θα μπορούσε να εξαχθεί ως «καλή πρακτική» σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες…
