Του Βασίλη Βέργη
Πάνε 15 χρόνια από τις εκλογές του 2009, όταν ο τότε ΣΥΡΙΖΑ -με αρχηγό τον Αλέξη Τσίπρα- έμπαινε πέμπτο κόμμα στη Βουλή των Ελλήνων, με ποσοστό 4,6% και 13 έδρες. Για τους περισσότερους ο Συνασπισμός της Αριστεράς ήταν ένα κόμμα του 3%, που ως «συνέχεια του ΚΚΕ εσωτερικού, δεν μπορούσε ποτέ να έχει άλλες φιλοδοξίες. Με τη λογική της περιχαράκωσης στο «καβούκι μας» να τρέφει αρκετούς και τις πάμπολλες συνιστώσες να αποτελούν τροχοπέδη σε μια πιο εξελικτική πορεία. Έτσι θεωρούσε η πλειονότητα και τελικά επιβεβαιώθηκε απόλυτα με μιάμιση δεκαετία καθυστέρηση…
Μεσολάβησε, βεβαίως, η «έκρηξη Τσίπρα»: Αρχικά το 2012 ως αξιωματική αντιπολίτευση, με σχεδόν 17%, και στη συνέχεια το 2015 ως κυβέρνηση «Πρώτη φορά Αριστερά» είχε συντρίψει κάθε πρόβλεψη, είχε ξεπεράσει κάθε εσωτερικό (κυρίως) και εξωτερικό εμπόδιο. Έμοιαζε να «πολτοποιεί» το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ και έγινε αίφνης ο μεγάλος πολιτικός αντίπαλος της πατροπαράδοτης έκφρασης της δεξιάς παράταξης, της Νέας Δημοκρατίας.
Ένας ουδέτερος παρατηρητής, βλέποντας την ιστορική «κατηφόρα» και την εκκωφαντική διάλυση που βιώνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί χωρίς ιδιαίτερο κίνδυνο να αποφανθεί ότι εκείνη η περίοδος ήταν απλώς ένα «διάλειμμα».
Και ότι η πραγματική Αριστερά στο μυαλό και στην πρακτική των πολιτικών προσώπων που υποτίθεται την εκπροσωπούν εκφράζεται σήμερα. Με εμφύλιο σπαραγμό που χώρισε το κόμμα στα τρία, με απόλυτα αντιδημοκρατικές μεθόδους, που θα… ζήλευαν απολυταρχικά καθεστώτα, με κλοτσοπατινάδες, συνέδρια αποκλεισμών, αποστασίες και νέα κόμματα χωρίς όνομα. Μια αλυσίδα ντροπιαστικών συμπεριφορών, που όχι «αριστερό» απλό πολίτη δεν εκφράζει, αλλά προκαλεί αποστροφή και θυμηδία σε κάθε σκεπτόμενο Έλληνα.
Έπειτα από 15 χρόνια ο «ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα», που κυβέρνησε τη χώρα ίσως στην πιο δύσκολη σύγχρονη περίοδό της, σήμερα επιστρέφει εκεί, στο «καβούκι» του 3%, όπου προφανώς τον θέλουν οι «σκληροί» πρωταγωνιστές του, αρκετοί εκ των οποίων επιθυμούσαν από το 2019 και μετά να καρατομήσουν (προτού παραιτηθεί) και τον άνθρωπο που τους είχε κάνει κυβέρνηση.
Ένας θεός ξέρει ποιος από αυτούς θα έμπαινε στη Βουλή, εάν αύριο γίνονταν εκλογές: Ο ΣΥΡΙΖΑ 87… συνεδρίου, η Νέα Αποστασιοποιημένη Αριστερά ή το Ανώνυμο Κόμμα Κασσελάκη; Το ερώτημα όμως είναι πιο σοβαρό: Ποιος θα τους ψηφίσει για να μπουν στη Βουλή; Ποια είναι τα εχέγγυα εμπιστοσύνης που προσφέρουν στον πολίτη, έπειτα από αυτό το αντιδημοκρατικό σόου; Κανένα!
Άπαντες έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης στη σαλαμοποίηση της πρώην αξιωματικής αντιπολίτευσης, κυρίως όμως στην αυτογελοιοποίησή της στα μάτια του κόσμου. Ο Έλληνας υποφέρει από τις πολιτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά η υποτιθέμενη «Αριστερά» ενδιαφέρεται μόνο για την εσωτερική εξουσία και την επικράτηση σε ένα πόλεμο συμπεριφορών – πρακτικών, που παραπέμπουν σε μαύρες, αντιδημοκρατικές εποχές.
Και όμως, όλοι αυτοί θα απευθυνθούν στον πολίτη ζητώντας την ψήφο του, υποσχόμενοι ότι θα κάνουν… καλύτερη τη ζωή του. Τούτο πλέον δεν αποτελεί «ανέκδοτο», αλλά… απειλή! Ας μείνουν οχυρωμένοι στο «καβούκι» του 3%. Έτσι κι αλλιώς, η Ιστορία τούς αξιολογεί καταπώς πρέπει.
Οπότε; Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη «αναρριχάται» σε θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με δυο λόγια, ο Μητσοτάκης θα κυβερνάει τη χώρα μέχρι να πει «βαρέθηκα». Με τις υγείες μας…
