Νέα ανάλυση δεδομένων στο σύστημα του μακρινού πλανήτη ανατρέπει όσα πιστεύαμε μέχρι σήμερα.
Ο Ουρανός μαζί με τον Ποσειδώνα αποτελούν τους πιο απομακρυσμένους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, αφού ο Πλούτωνας… υποβιβάστηκε σε πλανήτη νάνο. Πρόκειται για δύο πλανήτες αερίου με ακραίες συνθήκες και φαινόμενα που θεωρούνται εξαιρετικά αφιλόξενοι στην παρουσία της ζωής όσο και αυτή έχει αποδειχθεί επίσης εξαιρετικά επίμονη και εμφανίζεται τουλάχιστον στη Γη στα πιο ακραία περιβάλλοντα. Μια νέα μελέτη ανατρέπει όσα πιστεύαμε υποδεικνύοντας ότι ο Ουρανός και οι πέντε μεγαλύτεροι δορυφόροι του μπορεί τελικά να μην είναι «νεκροί κόσμοι» αλλά να διαθέτουν περιβάλλον και συνθήκες φιλικές στη ζωή.
Η βάση των πληροφοριών που έχουν στη διάθεση τους οι επιστήμονες για τον Ουρανό και τα φεγγάρια του αποτελείται από δεδομένα που έστειλε το διαστημόπλοιο Voyager 2 της Nasa το οποίο επισκέφτηκε τον πλανήτη πριν από τέσσερις δεκαετίες στη διάρκεια του επικού ταξιδιού του που το έχει οδηγήσει πλέον έξω από το ηλιακό μας σύστημα από όπου συνεχίζει να επικοινωνεί με τη Γη.
Η νέα ανάλυση δεδομένων δείχνει ότι η επίσκεψη του Voyager 2 στον Ουρανό συνέπεσε με μια ισχυρή ηλιακή καταιγίδα η οποία οδήγησε σε μια παραπλανητική εικόνα για τις πραγματικές συνθήκες του πλανήτη και του συστήματος που διαθέτει. Ο Ουρανός είναι ένας όμορφος, παγωμένος δακτυλιωτός κόσμος στις εξωτερικές περιοχές του ηλιακού μας συστήματος. Είναι από τους πιο κρύους από όλους τους πλανήτες. Γέρνει επίσης στο πλάι του σε σύγκριση με όλους τους άλλους κόσμους –σαν να είχε ανατραπεί– καθιστώντας τον αναμφισβήτητα τον πιο περίεργο.
Πήραμε την πρώτη μας κοντινή ματιά σε αυτό το 1986, όταν το Voyager 2 πέρασε και έστειλε εντυπωσιακές εικόνες του πλανήτη και των πέντε μεγάλων φεγγαριών του. Αλλά αυτό που εξέπληξε ακόμη περισσότερο τους επιστήμονες ήταν τα δεδομένα που έστειλε το Voyager 2, υποδεικνύοντας ότι το σύστημα του Ουρανίου ήταν ακόμη πιο περίεργο από ό,τι πίστευαν.
Οι μετρήσεις από τα όργανα του διαστημικού σκάφους έδειξαν ότι οι πλανήτες και τα φεγγάρια ήταν ανενεργά, σε αντίθεση με τα άλλα φεγγάρια στο εξωτερικό ηλιακό σύστημα. Έδειξαν επίσης ότι το προστατευτικό μαγνητικό πεδίο του Ουρανού ήταν παράξενα παραμορφωμένο.
Το μαγνητικό πεδίο ενός πλανήτη παγιδεύει τυχόν αέρια και άλλο υλικό που προέρχεται από τον πλανήτη και τα φεγγάρια του. Αυτά μπορεί να προέρχονται από ωκεανούς ή γεωλογική δραστηριότητα. Το Voyager 2 δεν βρήκε κανένα, υποδηλώνοντας ότι ο Ουρανός και τα πέντε μεγαλύτερα φεγγάρια του φαίνονταν γεωατμοσφαιρικά ανενεργά και τελικά εντελώς άγονα γεγονός που φαίνεται ότι δεν ισχύει σύμφωνα με τα ευρήματα της νέας μελέτης που δημοσιεύονται στην επιθεώρηση «Nature Astronomy».
Συναρπαστικά ευρήματα
Η Λίντα Σπίλκερ ήταν μια νεαρή επιστήμονας που εργαζόταν στο πρόγραμμα Voyager όταν ήρθαν τα δεδομένα για τον Ουρανό. Τώρα εξακολουθεί να υπηρετεί ως επιστήμονας του έργου για τις αποστολές των δύο διαστημοπλοίων Voyager. Είπε ότι ήταν χαρούμενη που έμαθε για τα νέα αποτελέσματα της νέας μελέτης.
«Τα αποτελέσματα είναι συναρπαστικά και είμαι πραγματικά ενθουσιασμένη που βλέπω ότι υπάρχει δυνατότητα ζωής στο σύστημα του Ουρανού. Είμαι επίσης πολύ χαρούμενη που γίνονται τόσα πολλά με τα δεδομένα του Voyager. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι οι επιστήμονες ανατρέχουν στα δεδομένα που συλλέξαμε το 1986 και βρίσκουν νέα αποτελέσματα και νέες ανακαλύψεις» δήλωσε στο BBC η Σπίλκερ.
Πρόσφατα παρουσιάστηκε μια άλλη μελέτη σύμφωνα με την οποία ένας από τους δορυφόρους του πλανήτη Ουρανού, η Μιράντα, είναι ένας ακόμη από τους αποκαλούμενους «ωκεάνιους κόσμους» του ηλιακού μας συστήματος δηλαδή διαθέτει υπόγειο ωκεανό και άρα γίνεται αυτόματα ένας ακόμη υποψήφιος κόσμος για να διαθέτει ζωή. Να σημειωθεί πώς όλοι οι δορυφόροι του Ουρανού έχουν ονόματα από έργα του Σαίξπηρ.
Πηγή: Naftemporiki.gr
