Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Όσα εκτυλίσσονται τις τελευταίες ημέρες -και εντός της Βουλής- με αφορμή την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης για τη συγκάλυψη της τραγωδίας των Τεμπών θυμίζουν όλο και πιο έντονα τι έχει συμβεί όταν, σε ανάλογες περιπτώσεις κατά το παρελθόν, άρχιζε το ξήλωμα του πουλόβερ…
Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, στην αποψινή ψηφοφορία η πρόταση θα απορριφθεί, ως φαίνεται, και με επιπλέον μία (πέραν των 158 «γαλάζιων») ψήφο, μετά τη δήλωση του πρώην «Σπαρτιάτη» Χ. Κατσιβαρδά ότι θα την καταψηφίσει. Η κυβέρνηση θα έχει επικρατήσει σε μια (σχετικής αξίας) αριθμητική μάχη, αλλά τον πόλεμο (με το εκλογικό σώμα και την κοινωνία) ήδη τον χάνει.
Η Ιστορία είναι αμείλικτη και οι εμπειρίες που έχουν συσσωρευθεί -και στις οποίες ανατρέχουν οι παλαιότεροι αυτά τα κρίσιμα εικοσιτετράωρα- καταλυτικές. Κάθε φορά που «έσκαγε» στον δημόσιο βίο της χώρας ένα τεράστιο θέμα ή σκάνδαλο, με την ίδια συνταγή άρχιζε η αντιμετώπισή του από την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία, αλλά προδιαγεγραμμένο ήταν και το φινάλε…
Σε πρώτη φάση ήταν πάντα «αυτονόητη» η προσπάθεια υποβάθμισης ή και συγκάλυψης, με αποσιώπηση των ευθυνών ή μετακύλισης αυτών σε υποδεέστερης σημασίας πρόσωπα, υπηρεσιακούς παράγοντες κ.λπ.
Όταν αυτός ο κύκλος έκλεινε ανεπιτυχώς και η κοινή γνώμη έδειχνε την ενόχληση και την αντίδρασή της, είχε σειρά η δεύτερη φάση, κατά την οποία άρχιζε η αναζήτηση αποδιοπομπαίου τράγου μεταξύ των πολιτικών προσώπων, με την ελπίδα ότι η θυσία του θα φέρει την εκτόνωση. Παρά τη μεγάλη καθυστέρηση και την ενδιάμεση κωλυσιεργία…
Λόγω αυτών των καθυστερημένων ανακλαστικών και της υπερεκτίμησης περί ελέγχου της κατάστασης, η πρώτη αυτή «θυσία» αποδεικνυόταν συχνά ημιτελής. Και τότε ακολουθούσε ένα ντόμινο, συμπαρασύροντας και άλλους υπευθύνους ή ενεχομένους που αρχικά είχαν διατηρηθεί στο απυρόβλητο και υπό προστασία.
Τελικά, όμως, σε όλες αυτές τις υποθέσεις που ταλάνισαν τον δημόσιο βίο της χώρας, το πεπρωμένο αποδείχθηκε φυγείν αδύνατο. Η άρνηση της εκτελεστικής εξουσίας και των επικεφαλής της να προχωρήσουν, από την πρώτη κιόλας στιγμή, στο πλήρες ξεκαθάρισμα και στην απόλυτη διαλεύκανση οδηγούσε σταδιακά στο να σφίγγει ολοένα και περισσότερο ο κλοιός γύρω και από την ίδια.
Νομοτελειακά διαπιστώθηκε ότι μετά τους «στρατιώτες» και τους «αξιωματικούς» που θυσιάζονταν σε αυτό το σκάκι, έμενε αργά ή γρήγορα απροστάτευτος και ο ίδιος ο «βασιλιάς». Και στο τέλος έπεφτε ντροπιαστικά…
Εικόνες ανάλογες ξαναζωντανεύουν τώρα με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Όσους και να θυσιάσει -αν θυσιάσει- από εδώ και πέρα ο κ. Μητσοτάκης, για να γλιτώσει ο ίδιος, το μόνο που ίσως καταφέρει είναι να κερδίσει κάποια παράταση. Αλλά κι αυτό, από τη στιγμή που άρχισε να ξηλώνεται το πουλόβερ, είναι δίκοπο μαχαίρι. Προϊόντος του χρόνου, η φθορά θα μεγαλώνει, η κατάσταση θα αποδεικνύεται καθημερινά μη ανατάξιμη και η κατάρρευση στο τέλος θα είναι παταγώδης…
