Ο “μαξιλαροπόλεμος” πριν φτάσει να αποτελεί τμήμα του “αιμοσταγούς εμφυλίου” στον ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει από διάφορες φάσεις όλα τα προηγούμενα χρόνια. Κυρίως όμως επιτρέπει, σε όσους δεν στέκονται στην επιφάνεια , να εντοπίσουν κενά και αδυναμίες της σημερινής οικονομικής πολιτικής. Κι αυτός είναι ο λόγος που στην κυβέρνηση παρακολουθούν με αμηχανία τα διαδραματιζόμενα καθώς φοβούνται το ξύσιμο των δικών τους πληγών…
Αν και είθισται να γίνεται αναφορά σε 37 δισ. ευρώ, που αντιστοιχούσαν στο 20% του ΑΕΠ, το μαξιλάρι “ασφαλείας” στην πραγματικότητα ήταν ύψους 15,7 δις ευρώ τα οποία προήλθαν τα 9 δις από τη δόση του ESM, τα 3 δις από εκδόσεις ομολόγων και τα 3,7 δις από τα (ματωμένα) υπερπλεονάσματα. Αυτό το σύνολο κλειδώθηκε από την τρόικα χωρίς να επιτρέπεται από τότε έως και σήμερα να αγγιχθεί.
Τα υπόλοιπα 21 δισ. ευρώ αντιστοιχούν σε διαθέσιμα των φορέων της γενικής κυβέρνησης και της κεντρικής διοίκησης. Και επ΄ αυτών, έχει αναπτυχθεί, κατά τρόπο οριζόντιο, η διαμάχη η οποία αρχικώς ήταν υφέρπουσα και τώρα φούντωσε.
“Δερβέναγας” για τους όρους και την επίβλεψη του μαξιλαριού ήταν ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) υπό τον Κλάους Ρέντλινγκ, όπου τοποθετήθηκε από το 2017 στρατηγικός σύμβουλος ο (…”κράτα γερά Γερούν”) Ντάισελμπλουμ.
Ενδιαφέρον έχει και το εξής: Όταν τον Ιούνιο του 2018 εγκρίθηκε από το Eurogroup η δόση των 15 δισ. ευρώ (εκ των οποίων τα 9,5 δις πήγαν στο μαξιλάρι) η εκταμίευση και του ποσού αυτού έγινε στη μορφή τίτλων!
Από την πλευρά του ο Κ. Μητσοτάκης έχει κάνει λόγο για «καταναγκαστικό μαξιλάρι» που επιβλήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα «επειδή κανείς δεν τον εμπιστευόταν». Ακόμη κι αυτό να είναι σωστό, τι συνέβη τα τελευταία χρόνια;
