Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Ούτε πέντε μήνες δεν έχει συμπληρώσει η δεύτερη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και κινείται σαν ξεκούρδιστο τρένο. Χάρη στην απόλυτη αντιπολιτευτική ανυπαρξία το σύστημα της Μαξίμου Α.Ε. καταφέρνει να κρύβει την απόλυτη ανεπάρκεια και συνάμα την ιδιοτέλειά του, καθώς η διανομή των κοινοτικών και δημόσιων πόρων κατευθύνεται σε ελάχιστες επιχειρήσεις με προνομιακή πρόσβαση στην εξουσία.
Χάρη στη σκληρά συντηρητική πολιτική Τσακαλώτου, που δηλώνει κατά τα άλλα… αριστερός, η χώρα κατάφερε επί ημερών Μητσοτάκη να κατακτήσει την πολυπόθητη επενδυτική βαθμίδα; Ε, και;
Τα οφέλη δεν μοιράζονται δίκαια, με αποτέλεσμα να αφήνουν αδιάφορη την κοινωνία. Οι φτωχότεροι πολίτες της Ευρώπης, όπως κατάντησαν οι Έλληνες έπειτα από τρία διαδοχικά Μνημόνια, μετράνε τα λιγοστά χρήματά τους μπροστά στο ταμείο του σούπερ μάρκετ προσπαθώντας να κρατηθούν στα όρια της αξιοπρέπειας.
Καμία παθογένεια δεν αντιμετωπίστηκε αυτά τα χρόνια. Αποτυπώνεται στο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου και στο δημοσιονομικό έλλειμμα, στην αύξηση του χρέους, στη ληστρική πολιτική των τραπεζών που σώθηκαν ύστερα από τέσσερις ανακεφαλαιοποιήσεις από το υστέρημα του λαού και τώρα τον δυναστεύουν τα ακριβοπληρωμένα και ποινικώς ακαταδίωκτα στελέχη τους, στο ιδιωτικό χρέος που πέρασε σε ξένα χέρια και ξεσπιτώνει κόσμο, και στη φοροδιαφυγή που σύμφωνα με τον διοικητή της ΤτΕ κινείται εκτός ορίων.
Το νέο αναπτυξιακό πρότυπο του Μητσοτάκη στηρίζεται στην αποβιομηχάνιση και σε μια οικονομία που συγκεντρώνεται ολοένα και περισσότερο στις υπηρεσίες, κυρίως τον τουρισμό, στην (παραπαίουσα) οικοδομή, στην κατανάλωση, η οποία λόγω αυξημένων φορολογικών συντελεστών συντηρεί τα φορολογικά έσοδα, και στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών χαμηλής προστιθέμενης αξίας. «Δανείζουμε με δικά μας λεφτά ξένα funds για να κάνουν επενδύσεις. Αυτό λέγεται επενδυτικός οπορτουνισμός» διαπίστωσε συνοπτικά τις προάλλες ο Κώστας Σημίτης.
Πρακτικά αυτό σημαίνει εξάρτηση από τις εισαγωγές και χρήμα ζεστό που φεύγει έξω. Ακόμα και οι εξαγωγές σε μεγάλο μέρος τους στηρίζονται σε εισαγόμενα προϊόντα, ενώ είναι φανερά ο ολιγοπωλιακός έλεγχος της αγοράς και οι γεωγραφικές ανισότητες που διευρύνουν τα κοινωνικά χάσματα. Το μοντέλο αυτό οδηγεί αναπόφευκτα σε ελλείμματα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, τα οποία καταλήγουν να καλύπτονται με νέο δανεισμό. Αυτό είναι το όραμα της πολιτικής ελίτ: να δανειζόμαστε φτηνά για να αναχρηματοδοτούνται τα χρέη μας, αντί να παράγεται νέο χρήμα και να δημιουργούνται θέσεις εργασίας που θα κρατήσουν τα νιάτα της πατρίδας στη χώρα τους.
Μας επισκέφθηκε προ ημερών η Κριστίν Λαγκάρντ, πρόεδρος τώρα της ΕΚΤ, και δήλωσε την ικανοποίησή της για την πρόοδο της χώρας. Απέφυγε πάλι να ζητήσει μια συγγνώμη από τους Έλληνες που θυσιάστηκαν για να σωθούν οι γερμανογαλλικές τράπεζες και για τα βάσανα που προκάλεσε το ΔΝΤ, όπου προηγουμένως ήταν επικεφαλής, στον ελληνικό λαό. Βρήκε μάλιστα την Αθήνα γοητευτική. Από τα απάνθρωπα ρετιρέ η θέα πάντα ευνοεί τα ειδύλλια…
