Του Κώστα Πρώιμου
Με τη δυνατότητα να μπορούν όλοι (ανεξαιρέτως) οι Έλληνες πολίτες να γίνουν βουλευτές, υπουργοί ακόμη και πρωθυπουργοί δεν πρέπει να χωρατεύει κανείς. Το προβλέπει ξεκάθαρα το συνταγματικό δικαίωμα του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι». Οι Εγγλέζοι αποδίδουν για την πολιτική δύο διαφορετικές έννοιες στο δικό τους λεξικό: Politics και Policy. Η δεύτερη ερμηνεύεται ως η τακτική που ακολουθείται και εφαρμόζεται σε εταιρείες, οργανισμούς για την επίτευξη των στόχων τους, αν και δύναται να συναντήσει πρόσφορο έδαφος και στο πεδίο των διαπροσωπικών σχέσεων.
Θα ήταν απλό να ισχυριστεί κάποιος πως το τι είδους πολιτικός είσαι εξαρτάται εν μέρει και από την Policy που ασκείς, σε θεσμούς, κοινωνικούς και επαγγελματικούς φορείς, ακόμη και στην Εκκλησία κατά περιόδους…
Ανάμεσα στα ανωτέρω (Politics και Policy) που όπως προείπαμε στα ελληνικά δε διαφέρουν σε μεταφραστικό επίπεδο (Πολιτική) μπήκε σφήνα και η μετά-πολιτική ως μια έννοια που τρέφεται εις βάρος της πολιτικής, ενώ με την επιτηδευμένη χαζοχαρουμενιά, την «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι της» ήδη πρωταγωνιστεί και στα Ελληνικά δρώμενα. Εξάλλου εμείς οι Νεοέλληνες έχουμε αποδείξει ουκ ολίγες φορές πως είμαστε γενικώς «εύκολοι άνθρωποι», προσαρμοζόμαστε άνετα, εθιζόμαστε πάντα στις παντός τύπου αμερικανιές αρκεί να βρει κάποιος το κουμπί μας…
Ασφαλώς οι κοινωνοί και οι ένθερμοι υποστηρικτές της νέας νόρμας του πολιτικού «γίγνεσθαι» θα επικαλεστούν την ανάγκη για την ανάδειξη της ανθρώπινης φύσης ενός πολιτικού Ανδρός ή Γυναικός. «Μα, άνθρωποι είναι και αυτοί, όχι ρομπότ ή μηχανές, Δεν είναι κακό να δημοσιεύουμε (σε βαθμό εμετικό) τις προσωπικές τους γήινες στιγμές ούτε να επαινούμε τις «κοινωνικές τους προτιμήσεις».
Εντάξει, το έχουμε καταλάβει το έργο, αν διαθέσετε αρκετό χρόνο για να ρίξετε μια ματιά στα σόσιαλ μίντια που διαχειρίζονται γνωστά πολιτικά πρόσωπα θα διαπιστώσετε αμέσως την ανυπαρξία κάθε πολιτικού περιεχομένου το οποίο έχει ως κενό επικαλυφθεί με επικοινωνιακά υλικά ψεύτικης αστερόσκονης που περισσότερο παραπέμπουν σε προσωπικά προφίλ σελέμπριτις ή άλλων αλαφροΐσκιωτων χαβαλέδων της τηλεόρασης και του διαδικτύου που λειτουργούν ως φύρα της πραγματικής ζωής, του πολιτισμού εν γένει αλλά και της οικονομίας. (Συμπερασματικά κατά κάθε πολιτικής έννοιας)
Ποιος ή ποια από δαύτους-ες διαθέτει το πολιτικό ανάστημα για να παράγει δομική αντιπολίτευση απέναντι σε μια ξεδιάντροπη κυβέρνηση με καθεστωτικά χαρακτηριστικά, όπως αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη;
Το Πασοκοκινάλ με πολλούς σελέμπριτις της μεταπολιτικής στο εσωτερικό του έχει κερδίσει επάξια τον ρόλο του δορυφόρου του Νεομητσοτακισμού, με αρκετούς στους κόλπους του να πάσχουν από πολιτικές ονειρώξεις κατά τη διάρκεια των οποίων υπουργοποιούνται διά χειρός Κυριάκου. Τον ίδιο τον Ανδρουλάκη να παρουσιάζει σοβαρά συμπτώματα μικρομεγαλισμού εκτιμώντας κάθε τρεις και λίγο πως ήδη δημιουργούνται όλες εκείνες οι προϋποθέσεις ώστε να γίνει στο σχετικά… άμεσο μέλλον πρωθυπουργός. Με τον Λοβέρδο όμως πλέον εκτός κόμματος ο οποίος σύμφωνα με πληροφορίες δεν αναμένεται να προσχωρήσει στη Νέα Δημοκρατία, καθώς στο μυαλό του εξυφαίνει ένα νέο πολιτικό σενάριο που αν πραγματωθεί ενδέχεται να συμπαρασύρει αρκετό κόσμο και από την ατζέντα του Ανδρουλάκη.
Με τις όποιες εναλλακτικές να μηδενίζονται ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν έχει παρά να περιμένει, διασκεδάζοντας τις εντυπώσεις, το πολιτικό του τέλος καθώς στην καλύτερη των περιπτώσεων θα εκλέγεται στην περιφέρειά του ως βουλευτής κάπου, κάπως ..
Το… I wanna be Μητσοτάκης ή έστω Κασσελάκης, είτε μέσω μεταπολιτικής συνταγής είτε ακολουθώντας διάφορες Policies, τα μιντιακά σημάδια δείχνουν πως για τον Ανδρουλάκη τέλειωσε.
Περί Politics δε, ούτε λόγος, ούτε έργο χρόνια τώρα…
