Έβλεπα το πρωί σε κάποιο πάνελ με ομιλούσες κεφαλές έναν συριζαίο να «κεραυνοβολεί» έναν νεοδημοκράτη, λοιδορώντας τον επειδή το κόμμα του, έλεγε, φλερτάρει ασύστολα με τον ακροδεξιό Βελό, μπας και καταφέρει μετεκλογικά να συνεχίσει να κυβερνάει.
Ανερυθρίαστος ο συριζαίος, που μάλλον ξέχασε πως το ριζοσπαστικό αριστερό του κόμμα (χα χα χα) συγκυβερνούσε 5 χρόνια με τον «ακροδεξιό» ψεκασμένο Μπάνο, οδηγώντας τη χώρα στο χείλος της αβύσσου.
Αυτές τις παρλαπίπες ζούμε στη χώρα μας σήμερα, κοκορομαχίες ανερμάτιστων και αμετανόητων πολιτικάντηδων δηλαδή, περιμένοντας τον ρωσικό χειμώνα που έρχεται, και μπαίνοντας σε πλατφόρμες του επιτελικού (χα χα χα) κράτους πατερούλη, μπας και πάρουμε πιο φθηνά καυσόξυλα, ή σταθούμε τυχεροί και πάρουμε επιδότηση για… ψυγειοκαταψύκτη.
Την ίδια ώρα που οι φίλοι του Κυριάκου κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες τρώνε με διπλές μασέλες (από κρατικό χρήμα παρακαλώ) και η Ευρώπη δειλά δειλά στην αρχή, και πιο άγρια τώρα τελευταία, επιστρέφει στην παραδοσιακή προπολεμική ακροδεξιά της ατζέντα, εκείνη που διαδέχθηκε μια άλλη «μπελ επόκ» όπως αυτή που ξαναζήσαμε μέχρι πριν από κάποια χρόνια.
Δε χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός πολιτικός αναλυτής για να έχει προβλέψει αυτή τη στροφή.
Χρόνια το γράφω εγώ ο άσχετος.
Όλη αυτή η ευρωπαϊκή μαλθακότητα, η τεχνητή ευμάρεια, η γραφειοκρατία των τεχνοκρατών των Βρυξελλών, η πολιτική ορθότητα, και κυρίως η επέλαση της σαρίας (με την εγκληματικότητα που τη συνοδεύει), δηλαδή το όραμα για μια μούλτι κούλτι ήπειρο με πλειοψηφία (έχει προβλεφθεί για το 2050) Μουσουλμάνων προσφύγων πολέμου (από χώρες χωρίς πόλεμο) ήταν το προδιαγεγραμμένο χρονικό μιας ανασύστασης της ακροδεξιάς και του εθνικισμού.
Και έτσι φτάσαμε πριν από μερικά μόνο χρόνια να έχουμε «νεοναζιστικό» κόμμα τρίτο(!) στην ελληνική βουλή, και σήμερα να βλέπουμε τη Σουηδία, πρότυπο άλλοτε της ανθρωπιστικής σοσιαλδημοκρατίας, μια χώρα «προχώ», να έχει ένα ακροδεξιό κόμμα δεύτερο σε δύναμη στο κοινοβούλιό της.
Κι αν αυτό συνέβη στη Σουηδία, ή στη Γαλλία, γιατί να μη συμβεί στη γειτονική Ιταλία, εκεί όπου ιδρύθηκε ο φασισμός, τον οποίο είχε ως πρότυπο ο Χίτλερ, αλλά και ο δικός μας Μεταξάς;
Έτσι, στη Ρώμη έχουμε τη Μελόνι, που πρόσφατα ανακοίνωσε πως αν εκλεγεί θα επιβάλλει ναυτικό αποκλεισμό διά του οποίου θα απαγορεύει σε «μετανάστες» από τη Β. Αφρική να πλησιάζουν τη χώρα της, με μεγάλο μέρος του ιταλικού λαού να χειροκροτάει, και να υπόσχεται πως θα την ψηφίσει, θεωρώντας την υπερασπίστρια της πατρίδας και της ιταλικής ταυτότητας.
Μια Μελόνι που τα βάζει ευθέως και με την πολιτική ορθότητα, αυτόν τον φασισμό του 21ου αιώνα, λέγοντας πως έχει ως όραμα ένα έθνος στο οποίο όλοι εκείνοι που χρόνια τώρα είχαν σκυμμένα τα κεφάλια, θα μπορούν να εκφράζουν αυτά που σκέφτονται χωρίς να κινδυνεύουν να διωχτούν ποινικά, ή να χάσουν τη δουλειά τους.
Στηλιτεύοντας για παράδειγμα όλους εκείνους τους «πονόψυχους», που σκίζουν τα ιμάτιά τους για γυναικοκτονίες και βιασμούς, αλλά που όταν αυτά διαπράττονται από «ταλαίπωρους πρόσφυγες»… κάνουν το παγόνι.
Πέρα από αυτά, η Μελόνι έχει κατά καιρούς εκφραστεί κατά της ΕΕ, και υπέρ της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Ίσως γι’ αυτό η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν προειδοποίησε προχθές τους Ιταλούς για σκληρές συνέπειες, αν εκλέξουν αντιδημοκρατικά κόμματα, ή κάπως έτσι.
Αν πάντως τα καταφέρει η Μελόνι και γίνει πρωθυπουργός, τότε θα είναι η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Ιταλίας, και θα αναλάβει το αξίωμα 100 χρόνια από την ημέρα που ο Μουσολίνι είχε κερδίσει την εξουσία.
Βέβαια, αν τα καταφέρει, αυτό θα οφείλεται σε συμμαχίες, ανίερες και μη, για λόγους συγκυβέρνησης. Θυμάστε τον Αλέξη και τον Μπάνο αγκαλιά; Εγώ ως ποταπός, δεν το ξεχνώ.
Κάτι τέτοιο λοιπόν βλέπουμε και στη Σουηδία, όπου ένα μετριοπαθές κόμμα συνεργάζεται με ένα της ακροδεξιάς, και ξανά μανά με κοινή συνισταμένη το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης που λέγαμε.
Ένα πρόβλημα που παραμένει κυρίαρχο, άσχετα με όλα τα άλλα εξίσου σοβαρά όπως είναι η πανδημία, η ανεργία, η ακρίβεια, η έλλειψη ενέργειας, ο πόλεμος στην Ουκρανία, οι φήμες για πόλεμο στο Αιγαίο, κλπ.
Ένα πρόβλημα που πέρα από επιβαρυντικό για τις ευρωπαϊκές οικονομίες (βλ. επιδόματα) είναι τρομακτικό λόγω της εγκληματικότητας που καλλιεργεί, χώρια της σταδιακής απώλειας χιλιόχρονων και βάλε εθνικών ταυτοτήτων.
Ένα πρόβλημα, που μπορεί τα ΜΜΕ να μην αναδεικνύουν, συμμορφούμενα στο κυρίαρχο σήμερα δόγμα της πολιτικής ορθότητας, αλλά που δεν παύει να απασχολεί καθημερινά τους λαούς της Δύσης.
Λαοί που ζουν μέσα στην ανασφάλεια, που έχουν πλέον απαυδήσει με το έγκλημα και την ατιμωρησία του, ειδικά όταν πρόκειται για «δυστυχείς πρόσφυγες», που συνήθως όμως είναι και μαχαιροβγάλτες (να τα λέμε όλα).
Μια γρήγορη επισκόπηση στο καθημερινό αστυνομικό δελτίο της χώρας μας είναι αρκετό για να καταλάβει κανείς, ακόμη και επαγγελματίας αλληλέγγυος να είναι, πως το μεγαλύτερο ποσοστό εγκληματικότητας διαπράττεται από αλλοδαπούς (δήθεν πρόσφυγες και μη).
Πόσο δε μάλλον στη Β. Ευρώπη, που εδώ και δεκαετίες υπάρχουν περιοχές σε μεγαλουπόλεις που θυμίζουν Μαγκρέμπ, και όπου ούτε η αστυνομία και η πυροσβεστική δεν τολμούν να πλησιάσουν, λόγω του άτυπου νόμου της Σαρίας που ισχύει σε αυτές.
Αφομοίωση; Άλλο ανέκδοτο κι αυτό…
Με κατακλείδα «άθεος μέχρι να αρχίσει να πέφτει το αεροπλάνο, ανθρωπιστής μέχρι να σου σιδερώσει τη γιαγιά Γεωργιανός καλασνικοφόρος, και ισλαμολάγνος μέχρι να σου βιάσει το γιο ο Αμπντούλ από το Αλγέρι»…
Με αυτά και με αυτά είναι πλέον ζήτημα χρόνο να κουνήσουμε μαντίλι στην Ευρώπη που ξέρουμε, και όπως αυτή διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια, και να ξαναδούμε αυστηρά ολοκληρωτικά και αυταρχικά καθεστώτα να εγκαθιδρύονται (και πάλι με εκλογές, όπως π.χ. η εκλογή του Χίτλερ) προσπαθώντας να φέρουν πίσω μια προ πολλού χαμένη ευρωπαϊκή πολιτισμική κουλτούρα, περηφάνια, ή έστω λίγη τάξη και ασφάλεια.
Λίγο δύσκολο, καθώς είναι ήδη πολύ αργά, αλλά με βάση την ιστορία ποτέ μη λες ποτέ.
Έχουμε δει και μεγαλύτερες ανατροπές… και μεγαλύτερες καταστροφές και ολοκαυτώματα.
Οπότε προσδεθείτε. Ένα νέο φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη, και δεν είναι ο κομμουνισμός…
ΥΓ- Ακούγεται πως το Netflix ετοιμάζει μια νέα σειρά για τη ζωή της εκλιπούσης βασίλισσας Ελισάβετ. Στον ρόλο της Ελισάβετ ο… Μόργκαν Φρίμαν.
Μη γελάτε. Έχει κάνει και χειρότερα το Netflix. Είναι η πολιτική ορθότητα που λέγαμε.
Του Strange Attractor
