Του Δεξιού Επαναστάτη
Το μοναδικό επίτευγμα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, είναι ότι δεν πλήξαμε ποτέ.
Πάντα υπήρχε κάτι για να μας κρατάει σε εγρήγορση.
Από τον αλήστου μνήμης υπουργό της πρώτης φορά Αριστερά Νίκο Τόσκα με το περίφημο αν… μπούνε στο σπίτι σας ληστές κάντε ότι κοιμάστε, περάσαμε στον «Άριστο των Αρίστων» υπουργό Στέλιο Πέτσα (θέλει και βουλευτιλίκι τρομάρα του), ο οποίος μας είπε ότι… όποιος δεν προσαρμοστεί στα νέα ενεργειακά δεδομένα, θα πεθαίνει.
Και αναρωτιέμαι;
Είναι δυνατόν ένας σοβαρός πρωθυπουργός μιας ευρωπαϊκής χώρας να τον διατηρεί ακόμα στην κυβέρνηση;
Είναι δυνατόν να επικαλούνται οι κυβερνώντες την αριστεία και να επιτρέπουν αυτή τη χυδαιότητα στον δημόσιο βίο;
Άραγε, αυτός ήταν ο διαφορετικός δρόμος που διακήρυτταν;
Οι προσβολές σε έναν καθημαγμένο -λόγω της διαχειριστικής τους ανεπάρκειας- λαό;
Είναι ξεκάθαρο πια ότι δε διαφέρουν σε τίποτα από τους προηγουμένους.
Από τους οποίους τάχα θα μας έσωζαν.
Και παρά τα ανομήματά τους, συνεχίζουν ακόμη να πιστεύουν ότι μπορούν να εμπαίζουν τους Έλληνες με εκβιαστικά ψευτοδιλήμματά, σαν αυτά που έθεσε ο κύριος Μητσοτάκης στη ΔΕΘ, μόνο και μόνο για να παραμείνουν στις καρέκλες τους.
Δεν αντιλαμβάνονται οι δόλιοι, ότι οι πολίτες λόγω των δυσβάσταχτων προβλημάτων που τους προκάλεσαν, τους έχουν ήδη γυρίσει την πλάτη;
Αποτυπώνεται στα ποιοτικά χαρακτηριστικά όλων των δημοσκοπήσεων – συστημικών και μη.
Αλλά αποτυπώνεται ξεκάθαρα και στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, με τους βουλευτές να παίρνουν αποστάσεις από τα κυβερνητικά πεπραγμένα και ο ένας μετά τον άλλον, είτε κρυφά είτε φανερά, να σούρνουν τα εξ αμάξης στον… παραλίγο Μωυσή.
Είναι προφανές, κύριοι του Μαξίμου, ότι αν υπήρχε στοιχειώδης ενσυναίσθηση απέναντι σε αυτόν τον λαό που σας τίμησε με την ψήφο του, θα είχατε ήδη αποπέμψει τον προκλητικά αναιδή κύριο Πέτσα.
Δυστυχώς όμως, δεν το πράξατε.
Αντίθετα, προτιμήσατε να συνεχίσετε να πορεύεστε αγκαλιά με τις σκανδαλώδεις συμπεριφορές σας, μέχρι και την τελευταία ημέρα της διακυβέρνησής σας.
Η οποία, εκ των πραγμάτων πλέον, θα λήξει και σύντομα και άδοξα.
