Του Βασίλη Γαλούπη
Έχουν περάσει εκείνα τα χρόνια που ο Τσίπρας ήταν ένας «Άγνωστος Χ». Ανήκουν στο μακρινό παρελθόν οι εποχές που ο Αλέξης είχε χτίσει το προφίλ του απρόβλεπτου, του νεαρού πολιτικού ηγέτη που θα κάνει την ανατροπή, αυτού που θα φοβερίσει τη Μέρκελ μέσα στο Βερολίνο. Και, πάνω απ’ όλα, του «επαναστάτη» που θα σκίσει τα Μνημόνια και τα απάνθρωπα μέτρα του Σόιμπλε.
Το 2012 έκανε το μεγάλο σάλτο από την κάτω πλατεία, που τον οδήγησε το 2015 στο Μαξίμου. Τότε έπειθε ακόμα. Ήταν ο «επαναστάτης χωρίς αιτία» και τρία χρόνια μετά «χωρίς σχέδιο». Ο ριζοσπαστικός λόγος «ισοπεδώθηκε» τελειωτικά στις Βρυξέλλες εκείνο το βράδυ, μετά το δημοψήφισμα του 2015. Ήταν η νύχτα που πέρασε ο οδοστρωτήρας, και έκτοτε ο Τσίπρας εμφανίζεται «σιδερωμένος». Έχοντας φορέσει πια και το κοστούμι με τη γραβάτα, έχοντας γίνει κι αυτός ένας «συμβιβασμένος με αιτία».
Όλη η άνοδος Τσίπρα, μέχρι την κατάκτηση της εξουσίας τον Γενάρη του 2015, είναι βασισμένη πάνω σε μια ουτοπία, σε μια φαντασίωση από κουβέντες γεμάτες έξαψη σε καλοκαιρινά «ελεύθερα» κάμπινγκ δίπλα στο κύμα και σε χειμερινά ουζερί ή καφενεία.
Η πτώση ήταν οδυνηρή. Συνοδεύτηκε από ένα σκληρό μάθημα συμβιβασμού. Από το 2023, μετά τη συντριβή στις βουλευτικές εκλογές και την αποχώρησή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας συνθηκολόγησε. Έκτοτε, αγωνιά να πείσει ότι είναι μέρος του συστήματος, ότι είναι συμβατός με ό,τι αποκήρυσσε ως νεολαίος του Συνασπισμού, όταν έτρεχε με αγωνιστικό πνεύμα στη Γένοβα το 2001 με τους άλλους «συντρόφους» του.
Η καταθλιπτική παρουσία του πέρυσι στο συνέδριο της «Καθημερινής», με στόχο να απολογηθεί απέναντι σε ένα σύστημα που εκτρέφει Μητσοτάκηδες, Σημίτηδες και Στουρνάρες, σηματοδότησε μια μετάλλαξη που οδήγησε στη χθεσινή παρουσίαση της «Ιθάκης».
Το επαναλανσάρισμα του Αλέξη παγιώθηκε με την εκδήλωση στο «Παλλάς». Περιλαμβάνει λέξεις, όπως η αγαπημένη του «αλλαγή» και το «κίνημα», α λα Ανδρέας Παπανδρέου, ένα μετριοπαθές πρόγραμμα ανασυγκρότησης, που δεν εμπνέει ούτε τους αριστερούς ούτε τους κεντρώους ούτε τους δεξιούς, και την ήσυχη περίπου ανακοίνωση ενός κόμματος, υπό την παρουσία αποτυχημένων ή ορφανών μελών του αριστερού χώρου.
Αν ο Τσίπρας καβάλησε την εξουσία ως «επαναστάτης», τώρα επιχειρεί να επιστρέψει ως χρυσή μετριότητα. Προσπαθεί να κάνει ό,τι και ο Μητσοτάκης ή ο Ανδρουλάκης, αλλά με έναν ξεφτισμένο μανδύα βετεράνου αριστερού.
Ο Τσίπρας μίλησε για έναν «νέο άνεμο αλλαγής, που όμως, για να έρθει για τον τόπο, πρέπει πρώτα να ξεκινήσει από εμάς», για «διεργασίες επανίδρυσης της πολιτικής και οργανωτικής υπόστασης», για «ριζική ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου» και «κινηματική προοδευτική παράταξη». Κι όλα αυτά, ώστε το κίνημα «να καταφέρει να διεκδικήσει με αξιώσεις την προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου στις επόμενες εκλογές».
Ο Τσίπρας είπε σωστά ότι δεν μπορεί να ξεγραφτεί «από τη συλλογική συνείδηση του ελληνικού λαού ότι η δική μας κυβέρνηση ήταν η εντιμότερη κυβέρνηση στη σύγχρονη πολιτική Ιστορία του τόπου, και αυτό δεν ξεγράφει», αλλά δεν αρκεί αυτό για να ξανακυβερνήσει. Σοβαρά στελέχη ούτε είχε ούτε διαθέτει. Σχέδιο δεν υπήρχε, ούτε υπάρχει. Και, κυρίως, ο Τσίπρας δεν είναι ο Αλέξης που έγινε κάποτε πρωθυπουργός.
Το γεγονός ότι στη χθεσινή μάζωξη ήταν όλος ο παλιός, απαξιωμένος, ΣΥΡΙΖΑ για να φωνάξει «να τος, να τος ο πρωθυπουργός» δεν αναιρεί ότι δεν υπήρχε πραγματικός ενθουσιασμός, ούτε συγκινήθηκαν και πολλοί τελικά για το συγκεκριμένο event. Λίγοι «ψήθηκαν» ότι με τα παλιά υλικά θα φτιαχτεί ένα καινούργιο «προϊόν» για να πλασαριστεί στον κόσμο.
Αν και η εξωτερική πολιτική ουδέποτε ήταν το σουξέ του, ζήτησε -και σωστά- «η Ελλάδα να σταθεί απέναντι στη ρωσική εισβολή, αλλά και απέναντι στην αντιρωσική υστερία», και ανέφερε πως η χώρα μας «οφείλει να πάρει καθαρή θέση απέναντι στη γενοκτονία της Γάζας».
Ωστόσο, το πρόγραμμα, το «ολιστικό Εθνικό Σχέδιο Αναγέννησης», δεν έφερε κάτι νέο για να πειστούν όσοι σκέφτονται να καταψηφίσουν τη διεφθαρμένη διακυβέρνηση Μητσοτάκη στις επόμενες εκλογές.
Οι τέσσερις πυλώνες «Ανάπτυξη, Αναδιανομή, Ασφάλεια και Ανθεκτικότητα» είναι κενοί νοήματος. Δεν συμπεριλαμβάνουν όραμα, δεν ξεσηκώνουν τον κόσμο για να φύγει μια κυβέρνηση που διαφεντεύει για έβδομο χρόνο πια.
«Χρειαζόμαστε καταρχήν ένα κράτος δίκαιο και ισχυρό, που να λειτουργεί με κανόνες, αξιοκρατία, δικαιοσύνη και διαφάνεια. Κι ένα αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος, για να επουλώσει την τραυματισμένη συνοχή της κοινωνίας» είπε ο Τσίπρας. Κουβέντες τόσο χιλιοειπωμένες, που περνάνε στο ντούκου…
Θα περίμενε κανείς ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα είχε στην τσέπη του σακακιού του χθες έναν κρυμμένο άσο. Ένα μανιφέστο. Ένα εγχειρίδιο ανατροπής. Ο λόγος του, όμως, ήταν βαρετός. Κάποιες πομπώδεις λέξεις δεν έσωζαν το τελικό αποτέλεσμα. Είναι τελικά ο Τσίπρας που όλοι περιμένουν εν έτει 2025.
Ο Αλέξης εμφανίστηκε κάποτε ως το παιδί-θαύμα της ελληνικής πολιτικής. Χωρίς τζάκι από πίσω του, έγινε ο πρώτος αριστερός ηγέτης της χώρας. Το πολιτικό του κεφάλαιο εξατμίστηκε. Σε λίγους μήνες θα ξέρουμε αν υπάρχει λίγο ακόμα για ξόδεμα ή αν έχει καεί όλο. Πάντως, για τον ρόλο του «αντι-Μητσοτάκη» χρειάζονται καλύτερα υλικά από ένα βιβλίο κι έναν ανέμπνευστο λόγο παρουσίασης. Δεν κερδίζεται με «Ιθάκες» και φανφάρες το διεφθαρμένο σύστημα Κυριάκου, που έχει διαβρώσει όλο τον κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό ιστό της χώρας.
