Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη*
Η απόφαση του Εκλογοδικείου για την ακύρωση της εκλογής τριών βουλευτών του κόμματος «Σπαρτιάτες» έχει ως αποτέλεσμα την εφεξής (και μέχρι το τέλος της θητείας του) λειτουργία του ελληνικού Κοινοβουλίου με λιγότερους από 300 βουλευτές. Αν μάλιστα επεκταθεί η απόφαση αυτή (όπως έντονα συζητείται) εναντίον και των υπόλοιπων «Σπαρτιατών» βουλευτών, τότε δεν αποκλείεται να δούμε ένα Κοινοβούλιο με λιγότερους από… 290 βουλευτές!
Θα ήταν πραγματικά για γέλια όλα αυτά, αν δεν περιέκλειαν μια τραγικότητα στο σύνολό τους. Και αυτό έχει να κάνει με την εργαλειοποίηση των αξιών της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης, προκειμένου να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες. Όποιος δεν καταλαβαίνει πού οδηγεί όλο αυτό σίγουρα δεν έχει διδαχθεί το παραμικρό από την πολιτική ιστορία της πατρίδας μας, αλλά και της Ευρώπης.
Η αυτοαπαξίωση των θεσμών της λειτουργίας ενός πολιτεύματος είναι δεδομένο ότι επιφέρει με ταχείς ρυθμούς τη σήψη των δομών του και την έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών σε αυτούς. Σε βαθμό τέτοιον, μάλιστα, που είναι αδύνατη πλέον η αυτοΐασή του, αφού οι πολίτες αποκλείεται να εμπιστευτούν οποιονδήποτε προέρχεται από τα σπλάχνα του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος.
Το βλέπουμε τα τελευταία χρόνια και στην πατρίδα μας. Κόμματα «σφουγγάρια», που δημιουργήθηκαν τόσο στα αριστερά όσο και στα δεξιά του πολιτικού σκηνικού για να απορροφήσουν τη δυσαρέσκεια των αποτυχημένων μητρικών τους κομμάτων, απαξιώνονται τάχιστα και είτε διασπώνται είτε αυτοδιαλύονται, συνήθως επειδή οι παθογένειες που προέρχονται από την πολιτική μήτρα τους έρχονται βίαια στην επιφάνεια, κατατρώγοντας τις δομές και τα όργανά τους. Αν, μάλιστα, πίσω από την ηγεσία Στίγκα στους «Σπαρτιάτες» υποκρύπτεται πράγματι ο Ηλίας Κασιδιάρης, τότε ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι πίσω από τις ηγεσίες όλων αυτών των ευκαιριακών κομμάτων δεν υποκρύπτεται η εξυπηρέτηση συγκεκριμένων πολιτικών σκοπιμοτήτων με όχημα την εξαπάτηση καλοπροαίρετων εκλογέων;
Και κάπου εδώ υπεισέρχεται ο θεσμός της Δικαιοσύνης. Για την περίπτωση των «Σπαρτιατών», ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης δήλωσε: «Η απόφαση είναι της Δικαιοσύνης, όχι της κυβέρνησης». Πόσο σοβαρά, όμως, μπορεί να εκλάβει κάποιος αυτή τη δήλωση, όταν στη συνέχεια επισημαίνει ότι «η Βουλή, διά της νομικής πρωτοβουλίας της κυβέρνησης την προηγούμενη τετραετία, έδωσε αυτή τη δυνατότητα στη Δικαιοσύνη»; Αν αυτό δεν είναι έμμεση ομολογία της πολιτικής χειραγώγησης της Δικαιοσύνης, τότε τι ακριβώς είναι;
Δεν είναι μάλιστα σπάνιο το φαινόμενο κάποιοι δικαστικοί λειτουργοί, σεβόμενοι τον εαυτό τους και το λειτούργημά τους, να προχωρούν σε ενέργειες μη αρεστές προς το σύστημα εξουσίας. Τότε, όμως, πρέπει να είναι έτοιμοι να δεχτούν και τις συνέπειες. Μάθαμε, λ.χ., πως πρόσφατα έγιναν κρίσεις στο δικαστικό σώμα και υπήρξαν δύο «ηχηρές» στασιμότητες στις προαγωγές. Συγκεκριμένα, παρότι πληρούσαν όλες τις προϋποθέσεις, δεν προήχθησαν τόσο η κυρία Τουλουπάκη, γνωστή για την υπόθεση Novartis (και μάλιστα δεν προήχθη για δεύτερη φορά!), όσο και η εισαγγελέας που πρότεινε την αθώωση των «Σπαρτιατών» και του Κασιδιάρη στο ποινικό δικαστήριο για την εξαπάτηση των ψηφοφόρων (ασκήθηκε μάλιστα σχετική εισαγγελική έφεση επί της δικαστικής αποφάσεως, που έκανε δεκτή την πρόταση της εισαγγελέως).
Στην πολιτική σκακιέρα είναι φυσικό όλα τα πιόνια να «τρώγονται» ή να θυσιάζονται. Αυτό που κάποιοι ξεχνούν, μεθυσμένοι από τις πρόσκαιρες νίκες τους, είναι ότι κάποτε «τρώγεται» και ο βασιλιάς. Και τότε καταρρέει και το βασίλειό του. Όλα δείχνουν ότι δεν είμαστε και τόσο μακριά από αυτό.
*Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα», endohora@yahoo.gr
