Ο Παναγιώτης Κονδύλης στο βιβλίο του «Θεωρία του Πολέμου» αναλύει πώς χάνεται η ειρήνη στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης
Του Παναγιώτη Λιάκου
«Η καθυπόταξη ως σκοπός ενός πολέμου εκμηδενίσεως συνίσταται στην εξουδετέρωση των εχθρικών ενόπλων δυνάμεων, στην κατάκτηση της εχθρικής χώρας (και μάλιστα της εχθρικής πρωτεύουσας, πράγμα που σημαίνει την κατάλυση των κρατικών εξουσιών και των πολιτικών οργανώσεων) και στην κάμψη της εχθρικής βούλησης, έτσι ώστε να μην είναι δυνατή η συνέχιση της αντίστασης».
Κονδύλης Παναγιώτης, «Θεωρία του Πολέμου»*, δ΄ έκδοση, εκδοτικός οίκος Θεμέλιο, Αθήνα: 1999, σελ. 136-137
Οποιοσδήποτε διαβάσει τον ορισμό του Παναγιώτη Κονδύλη (1943-1998), που παρατίθεται στην αρχή του κειμένου, θα μπορούσε να εντάξει και την Ελλάδα στις χώρες που τελούν σε κατάσταση πολέμου. Δεν συμμετέχει σε αναμέτρηση με τα «γραμμικά», τυπικά γνωρίσματα που είχαν οι συγκρούσεις που έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε στα ιστορικά βιβλία. Τούτος ο πόλεμος είναι «διαφορετικός». Η εκδήλωσή του έχει έντονα υβριδικά χαρακτηριστικά, αλλά, αναμφίβολα, μπορεί να υπαχθεί στη γενικότερη κατηγορία των πολέμων εκμηδενίσεως.
Το κλειδί στην κατανόηση της πρόθεσης του εχθρού να εκμηδενίσει τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις (που αποτελεί προϋπόθεση του πολέμου εκμηδενίσεως) είναι η επιμέλειά του στην προσπάθεια να τις καταστήσει αχρείαστες. Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί με αυτό που εύστοχα σχολιάζει ο Κονδύλης: την κάμψη της βούλησης των Ελλήνων να αντισταθούν. Η επικράτηση στο πνευματικό – συναισθηματικό πεδίο μπορεί να καταστήσει τις «θερμές επιχειρήσεις», τις εχθροπραξίες στρατευμάτων, περιττό κόπο και άσκοπη δαπάνη έμψυχου και άψυχου δυναμικού.
Η χώρα μας καταλαμβάνεται σε σχετικά «αργή» κίνηση. Η απονευροποιημένη πλειοψηφία δείχνει είτε να μην το αντιλαμβάνεται είτε να υποτιμά την ταχύτητα της άλωσης της χώρας από τα αλλογενή και αλλόθρησκα στίφη, που… επιδοτούνται για να εποικίσουν τον ελληνικό χώρο με την πρόφαση της αίτησης «ασύλου». Κάποιοι άλλοι, σαφώς λιγότεροι σε αριθμό αλλά υπολογίσιμοι σε επιρροή και πρόσβαση στα ΜΜΕ, στον πολιτικό κόσμο και τον χώρο της οικονομίας, συνεργούν συνειδητά στην εξέλιξη ευελπιστώντας σε υλικά κέρδη. Πάντα η συνεργασία με τους εκάστοτε «Μήδους» ήταν προσοδοφόρα – τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή της αντιστροφής των πόλων της πολιτικής εξουσίας.
Ακόμα κι αν κάποιοι επιθυμούν να λησμονήσουν αυτό που συμβαίνει εδώ και χρόνια, δεν τους αφήνει να το πράξουν η όψη των πόλεων και της υπαίθρου. Έχει αλλάξει δραματικά. Οι ήχοι, οι οσμές, οι εικόνες του άμεσου περιβάλλοντος των γηγενών δεν παραπέμπουν σ’ αυτό που το συλλογικό ασυνείδητο αντιλαμβανόταν και ακόμα αντιλαμβάνεται σαν ελληνικότητα. Δημιουργήθηκε ένα δυστοπικό υβρίδιο ισλαμικής Αφρασίας σ’ ελληνικό φόντο.
Αξιοσημείωτη πτυχή της υπόθεσης είναι ότι ο πόλεμος εκμηδενίσεως στον οποίον συμμετέχουμε, χωρίς να τον έχουμε κηρύξει ή να μας έχει κηρυχθεί, είναι ταυτόχρονα και ολοκληρωτικός. Δηλαδή, σε αυτόν παίρνει μέρος σύσσωμος ο λαός. Οι πολίτες δεν σηκώνουν τα όπλα εναντίον του αντιπάλου. Δεν ράβουν ρούχα για να στείλουν στο μέτωπο. Δεν φωτοτυπούν προκηρύξεις εναντίον του εχθρού. Εργάζονται, παράγουν κεφάλαιο και διαθέτουν τη δυναμική της ακίνητης περιουσίας τους για να προσφέρουν όπλα στον αντίπαλο. Ολόκληρη η οικονομία μας είναι προσανατολισμένη στην επίτευξη των στόχων του εχθρού. Οι πολλοί, κόντρα στις επιθυμίες τους, χρηματοδοτούν με την υπερφορολόγησή τους τον αφανισμό της χώρας και του έθνους! Τα χρήματα που προσφέρει ο Έλληνας στο κράτος από το υστέρημά του χρησιμοποιούνται για να θανατωθεί κάθε απτή και νοητή πραγματικότητα έθνους, Ιστορίας, συλλογικής μνήμης, πολιτισμού και θρησκευτικής πίστης.
Ο Κονδύλης στο «Θεωρία του Πολέμου» αναλύει και το γενικότερο, σύγχρονο φαινόμενο∙ πώς, δηλαδή, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης αλλάζουν και η έννοια και ο τρόπος διεξαγωγής του «ολοκληρωτικού πολέμου». Στην παγκοσμιοποίηση, όπως εμφατικά σημειώνει (σελ. 380), «χάνεται το νόμιμο μονοπώλιο της ένοπλης βίας, σβήνουν τα όρια ανάμεσα σε μαχίμους και αμάχους, ανάμεσα σε πολεμική και εγκληματική πράξη, ανάμεσα σε πόλεμο και ειρήνη. Και όταν χάνονται τα όρια ανάμεσα σε πόλεμο και ειρήνη, δεν απορροφά η ειρήνη τον πόλεμο: ο πόλεμος καταπίνει την ειρήνη και γίνεται ολοκληρωτικός, με την εφιαλτικότερη έννοια του όρου».
Η παρατήρηση για τον πόλεμο που έχει καταπιεί την ειρήνη έχει τεράστια αξία. Μόνο έτσι μπορεί να ερμηνευθεί το άβολο αίσθημα της ταραχής, που χαρακτηρίζει την καθημερινότητα της εποχής μας. Οι πολίτες νιώθουν διαρκή απειλή από μια σειρά από ορατούς και αόρατους εχθρούς. Η εγκληματικότητα, που σκόπιμα δεν τιμωρείται όπως πρέπει, η εργασιακή ανασφάλεια, η ακρίβεια στη στέγη και τη σίτιση, η επίθεση στις παραδοσιακές αξίες και η δαιμονοποίηση του «μέσου» ανθρώπου και η αμφισβήτηση του δικαιώματός του να ζει αξιοπρεπώς και να ορίζει το σώμα του (βλ. υποχρεωτικοί εμβολιασμοί) είναι απτές αποδείξεις της θεμελιακής υπονόμευσης του τρόπου ζωής μας. Ο πόλεμος κατάπιε την ειρήνη και την εξέμεσε σαν νεοταξική σκιά του εαυτού της.
