Tου Δημήτρη Χ. Παξινού
Η χώρα μας έχει αφεθεί σε μεγάλο βαθμό στον ωχαδελφισμό και στην ανοχή σε παράτυπες, στα όρια της παρανομίας, συμπεριφορές – και δεν χωρούν άλλοθι σε αυτές. Είναι αλήθειες διαχρονικές που μας πληγώνουν, αλλά δεν μας προβληματίζουν πλέον. Κυνισμός η αναγνώριση της ζώσας πραγματικότητας, την οποία βιώνουμε καθημερινά, από τα ψηλά στα χαμηλά, και διαπερνά τη ραχοκοκαλιά της χώρας, χωρίς γυρισμό ίσως. Μοιάζει σαν παραίτηση απ’ αυτό που κάποτε θεωρούσαμε αυτονόητο. Όπως και τόσα άλλα. Προσαρμοστήκαμε, μη μπορώντας να αντιδράσουμε, μη έχοντας τα μέσα να αντισταθούμε. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όταν το μπαξίσι έχει επανέλθει, θριαμβεύει σχεδόν σε κάθε συναλλαγή;
Το ζούμε καθημερινά, μας έγινε συνήθειο και το χρησιμοποιούμε, γιατί κινδυνεύουμε να μείνουμε έξω απ’ αυτό που δικαιούμαστε και είναι υποχρέωση των δημόσιων υπηρεσιών -και όχι μόνο-, και αντίστοιχο δικαίωμά μας. Είναι κοινό μυστικό ότι πρέπει να έχεις απόθεμα χρηματικό για την ασφαλή και γρήγορη εξυπηρέτηση, είτε για λόγους υγείας είτε για λόγους πολεοδομικούς ή για λόγους άλλους, που εκφεύγουν του παρόντος, για μη θίξουμε ιερές αγελάδες που βόσκουν παντού. Δεν είμαστε κοινωνία αγγέλων, ούτε μεγαλώνουμε σε ιερούς χώρους – άλλωστε, όσοι επιχείρησαν με νόμιμα μέσα έσπασαν τα μούτρα τους, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τον παραμέρισαν οι συνάδελφοί του, γιατί ήταν ανεπίδεκτος μαθήσεως και χαλούσε την πιάτσα. Κι αυτή η πιάτσα είναι γνωστό ότι δεν συγχωρεί αποκλίσεις και παρεκκλίσεις απ’ το δεδομένο και καθιερωθέν ως εθιμικό δίκαιο πλέον. Κι αυτό το εθιμικό δίκαιο το ακολουθεί κάθε πολίτης για να εξυπηρετηθεί. Όπως και το ρουσφέτι, κατάλοιπο της Τουρκοκρατίας και ενδυναμωθέν κατά πολύ.
Και το γνωρίζει καλά και ο πολιτικός, που θα σπεύσει να βοηθήσει με το αζημίωτο στις εκλογές. Όλοι το ξέρουν κι όλοι το απεχθάνονται, μόνο που δεν το αποχωρίζονται και εναλλάσσονται σε αυτό το ατέρμονο παιχνίδι της μικρής ή μεγάλης διαπλοκής.
Έτσι, δεν μας προκαλεί εντύπωση η ευχέρεια με την οποία χτίζουν μέσα σε δάση, ρέματα και αιγιαλούς, για να φέρω ένα κλασικό παράδειγμα αρρωστημένης σχέσης Πολιτείας και πολιτών, που συνεχώς αυθαιρετεί και τους καλεί να αυθαιρετήσουν, αφού όλοι γνωρίζουν την εξέλιξη της αυθαιρεσίας. Θα κληθούν να τα νομιμοποιήσουν καταβάλλοντας πρόστιμα για την ενίσχυση του αμαρτωλού κρατικού κορβανά, χωρίς περαιτέρω συνέπειες.
Ας μην απορούμε για τις τραγικές, καταστροφικές πυρκαγιές και πλημμύρες, και για τους σεισμούς με θύματα ανθρώπινες ζωές, που οφείλονται στην εγκληματική πολιτική που ακολουθείται διαχρονικά, με επιπτώσεις πολύ δυσάρεστες για το σύνολο. Το «Ο τρώσας και ιάσεται» δεν ισχύει, αλλά φέρνει κι άλλες ανεπούλωτες πληγές στο σώμα. Είναι πολλά τα συμφέροντα, και με αυτή τη σκέψη εγκαταλείπεται όποια προσπάθεια επαναφοράς στην προτέρα κατάσταση – μόνο που θα πας πολλά χρόνια πίσω για να τη βρεις και να την ονοματίσεις. Στην εποχή της φαύλης ευμάρειας, που άλωσε τις ψυχές και μηδένισε τις αξίες ανεπιστρεπτί. Ό,τι χάνεται δύσκολα επιστρέφει, και ακόμη πιο δύσκολα ανακαλείται στη μνήμη.
