Του Δημήτριου Νικ. Δασκαλάκη*
Αναμφίβολα ο εκλογικός θρίαμβος του Τραμπ προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και λύπης σε ολόκληρο τον πλανήτη, γεγονός το οποίο υπογραμμίζει τη σοβούσα διαίρεση της ανθρωπότητας σε δύο εκ διαμέτρου διαφορετικούς κόσμους ή, ορθότερα, σε δύο «παράλληλα σύμπαντα», που προσπαθούν να στριμωχθούν κάτω από τον ίδιο ουρανό, αλλά διάκεινται εχθρικά το ένα προς το άλλο.
Ο διαχωρισμός του παγκόσμιου πληθυσμού σε δύο αντίπαλες παρατάξεις, δηλαδή σε εκείνους που υποστηρίζουν την προώθηση της woke κουλτούρας και σε όσους ασπάζονται τις παραδοσιακές και οικογενειακές αξίες, πυροδοτεί κοινωνικές αντιπαραθέσεις, έντονα πολιτικά πάθη και υποθάλπει τον φανατισμό και τη μισαλλοδοξία. Έτσι, όμως, δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής ζωής, όπου η εκλογική νίκη βιώνεται ως επικράτηση επί του μισητού πολιτικού αντιπάλου, ενώ θα έπρεπε να αποτελεί ζητούμενο η παραγωγή πολιτικής προς όφελος και ικανοποίηση όλων των πολιτών, υπό την προϋπόθεση, βέβαια, μιας συναινετικά διαμορφωμένης πολιτικής ατζέντας στα κυριότερα πολιτικοκοινωνικά ζητήματα.
WOKE ΑΤΖΕΝΤΑ
Η εκλογική νίκη του Τραμπ προξένησε ομολογουμένως άφατη θλίψη στους παγκοσμιοποιητές, δηλαδή σε όσους επιδιώκουν εμμονικά την επιβολή του ακραίου μοντέλου νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης, που θα οδηγήσει στη βαθμιαία εξαφάνιση της εθνικής, θρησκευτικής, πολιτισμικής και γλωσσικής ταυτότητας των λαών. Αντιθέτως, σκόρπισε χαμόγελα αισιοδοξίας σε όσους υποστηρίζουν τη συγκρότηση ενός πολυπολικού κόσμου, που δίνει έμφαση στην αξία της εθνικής κυριαρχίας και στον αστείρευτο πλούτο των εθνικών πολιτισμών και παραδόσεων.
Η θεαματική επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο θα επιφέρει -και δικαιολογημένα- ένα συντριπτικό πλήγμα στις άφρονες ελίτ του εθνομηδενισμού και του δικαιωματισμού, σηματοδοτώντας σε παγκόσμιο επίπεδο την επιβράδυνση της αρρωστημένης woke ατζέντας, δηλαδή του «αντίχριστου πολιτισμού» της σατανοκίνητης νέας εποχής, που επιχειρεί να επιβάλει στη χειραγωγούμενη ανθρωπότητα τη νομιμοποιημένη διαστροφή των ΛΟΑΤΚΙ, την ολιστική σεξουαλική αγωγή βρεφών, νηπίων και παιδιών, την εμβρυοκτονία ως αναπαραγωγικό δικαίωμα των γυναικών και τη «σεξουαλική ρευστότητα» ως μεταμοντέρνα εκδοχή και αέναη άσκηση ισορροπίας μεταξύ του βιολογικού φύλου (sex) και του κοινωνικού φύλου (gender), η οποία θα «κλειδώσει» στην επικράτηση της μετά ανθρώπινης άφυλης ταυτότητας.
Την ίδια στιγμή, η πρωτοφανής και απροσδόκητη κυριαρχία των Ρεπουμπλικάνων σε όλα τα νευραλγικά κέντρα λήψης αποφάσεων (Γερουσία, Βουλή των Αντιπροσώπων, ανώτατο δικαστήριο) αναπτερώνει τις ελπίδες όσων πρεσβεύουν ότι ήρθε το «πλήρωμα του χρόνου», ώστε η πολιτική να επανέλθει από τον εκτροχιασμό της προβολής και της διαφήμισης του woke αφηγήματος πάνω στις ράγες του εθνοκεντρισμού και της υπεράσπισης των θεμελιωδών αξιών, δηλαδή του έθνους, της θρησκείας και της οικογένειας.
Οι δυτικές κοινωνίες, έχοντας αποθεώσει κάθε έννοια και μορφή αντιδημοκρατικού δικαιωματισμού, εν συνεχεία διολίσθησαν στον κοινωνικό αυταρχισμό της πολιτικής ορθότητας, με αποτέλεσμα την πολιτική και κοινωνική περιθωριοποίηση μιας πολυάριθμης μερίδας πολιτών «συντηρητικής προέλευσης», που βρέθηκαν ξαφνικά να βάλλονται πανταχόθεν από τους οπαδούς του κοινωνικού εξτρεμισμού (ακτιβιστές, τηλεπερσόνες, συστημικούς δημοσιογράφους, ΜΚΟ κ.λπ.) ως γραφικοί, ψεκασμένοι και ακροδεξιοί. Οι τελευταίοι δικαιολογημένα πανηγυρίζουν την εκλογική επικράτηση του Τραμπ, καθώς θεωρούν ότι έχουν σημαντική συνεισφορά στην περιφανή του νίκη, που θα θέσει τέλος στην κοινωνική τους απαξίωση και θα οδηγήσει στην ολική τους επαναφορά στο προσκήνιο της πολιτικοκοινωνικής ζωής, και, μάλιστα, δικαιωμένους και περισσότερο ισχυρούς.
Όμως η σημαντική οπισθοχώρηση ή καλύτερα η αδρανοποίηση του woke αφηγήματος, δεδομένου ότι μεγάλα τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού εξακολουθούν να συνυφαίνουν τον άκρατο και κακώς νοούμενο δικαιωματισμό με τη δημοκρατία, την κοινωνική πρόοδο και τη συμπερίληψη, δημιουργεί εκ των πραγμάτων ένα εμφανές κενό στη «μακρά αλυσίδα» κρίσιμων αφηγημάτων κοινωνικής χειραγώγησης των πολιτών από τις κυρίαρχες πολιτικοοικονομικές ελίτ.
Η διακυβέρνηση Τραμπ καλείται το συντομότερο δυνατό να υποκαταστήσει το αφήγημα που αποδοκιμάστηκε στις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές με ένα άλλο πειστικότερο, λιγότερο συγκρουσιακό και περισσότερο μαζικό και αποδεκτό προτού προλάβουν οι βρεφοποιημένοι πολίτες να ενηλικιωθούν και κατανοήσουν ότι ο νέος ένοικος του οβάλ γραφείου δεν είναι ο (αυτο)προβαλλόμενος πολιτικός αναμορφωτής της Αμερικής, αλλά η θλιβερή (άλλη) όψη του ιδίου νεοταξίτικου νομίσματος.
Η εκλογή του ρεπουμπλικάνου προέδρου θα σηματοδοτήσει την εσπευσμένη και άνευ σοβαρών κοινωνικών αντιδράσεων μετάβαση της ανθρωπότητας στην αχρήματη κοινωνία των ψηφιακών κρυπτονομισμάτων (ή των ψηφιακών νομισμάτων των κεντρικών τραπεζών – CBDC), την οποία οι πολίτες θα υποδεχθούν χωρίς δεύτερη σκέψη, εμπιστευόμενοι τυφλά τον «χαρισματικό ηγέτη» που υπόσχεται να εξασφαλίσει την παγκόσμια ειρήνη και να καταπαύσει τις εχθροπραξίες, λυτρώνοντας τον τρομοκρατημένο κόσμο από το χείλος της αβύσσου ενός γενικευμένου πυρηνικού πολέμου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι προτού παρέλθουν 24 ώρες από τη μεγάλη εκλογική επιτυχία του Τραμπ, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Κωστής Χατζηδάκης επέδειξε ιδιαίτερη βιασύνη, σπεύδοντας να ευθυγραμμιστεί με τις απόψεις του οικονομικού επιτελείου του νεοεκλεγέντος προέδρου, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι «τα κρυπτονομίσματα είναι μια νέα πραγματικότητα, δεν μπορεί να την αντιμετωπίζουμε με στρουθοκαμηλισμό», φθάνοντας στο σημείο να επικρίνει ακόμα και την Ευρωπαϊκή Ένωση για την καθυστέρηση στην υιοθέτηση του ψηφιακού ευρώ!
Όμως οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι πλανώνται πλάνην οικτρά όσοι επενδύουν τις ελπίδες τους στη διακυβέρνηση Τραμπ, αναμένοντας τη χαραυγή μιας καλύτερης και φωτεινότερης ημέρας για το σύνολο της ανθρωπότητας, καθώς αδυνατεί όχι μόνο να εμφυσήσει «πνοή ζωής» στον ηθικά και πνευματικά παρηκμασμένο κόσμο, αλλά κρίνεται πολύ πιθανό ότι θα είναι εκείνη που θα τον ωθήσει στον γκρεμό της οριστικής απώλειας, εγκαινιάζοντας την εποχή του παγκόσμιου ψηφιακού ολοκληρωτισμού και αντικαθιστώντας το επαχθές και φθαρμένο αφήγημα της woke ατζέντας με το γρήγορο, εύκολο, ασφαλές και «cool» αφήγημα της αχρήματης κοινωνίας.
Ασφαλώς η επιδίωξη του ψηφιακού μετασχηματισμού της κοινωνίας και της οικονομίας αποτελεί «κοινό τόπο» όλων των ετερόκλητων νεοταξίτικων δυνάμεων, αλλά σε περίπτωση εκλογής της Χάρις θα ακολουθούταν μια ηπιότερη πολιτική διαχείρισης της ψηφιακής μετάβασης, ενώ θα έδινε μεγαλύτερη βαρύτητα στην προώθηση της άμβλωσης και τη θεσμική κατοχύρωση των δικαιωμάτων των διεμφυλικών ατόμων (woke ατζέντα). Αντικρίζοντας κατάματα την πραγματικότητα, διαπιστώνουμε ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται εγκλωβισμένη ανάμεσα στις συμπληγάδες του παράλογου δικαιωματισμού και της ψηφιοποίησης των μετρητών.
ΨΗΦΙΑΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ
Η εκλογική επικράτηση του Τραμπ δεν συμβολίζει τη χρυσή εποχή της Αμερικής, αλλά την έναρξη της σκοτεινής εποχής του «θαυμαστού» ψηφιακού κόσμου, που θα οδηγήσει σε μια κοινωνία πνιγηρής συμμόρφωσης και ομοιομορφίας, συνθλίβοντας την ελευθερία της έκφρασης και την ψυχική υγεία των πολιτών.
Κατά τη διάρκεια της τετραετούς διακυβέρνησης του Τραμπ θα υλοποιηθούν συγκλονιστικές τεχνολογικές εφαρμογές, που θα αφήσουν άφωνη την ανθρωπότητα, αλλάζοντας δραματικά τη φυσιογνωμία του κόσμου και προλειαίνοντας το έδαφος για την επιβολή της χειρότερης δικτατορίας όλων των εποχών, δηλαδή τη δικτατορία της αλγοριθμικής ψηφιακής επιτήρησης.
Ο Ίλον Μασκ, ο οποίος «λύνει και δένει» μέσα στον Λευκό Οίκο, και η Neuralink προετοιμάζονται πυρετωδώς για την «υλοποίηση του οράματος» της τοποθέτησης εγκεφαλικών εμφυτευμάτων σε ανθρώπους, προπαρασκευάζοντας το μελλοντικό υβρίδιο ανθρωπου-νοήμονος υπολογιστικής μηχανής.
Η υποχρεωτική ψηφιοποίηση κάθε οικονομικής και επαγγελματικής δραστηριότητας θέτει σε διακινδύνευση το σύστημα προστασίας των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποτελώντας σαφές προειδοποιητικό σημάδι της εμφάνισης του «υιού της απώλειας», αλλά αυτό φαίνεται να μη διεγείρει τα πνευματικά αντανακλαστικά των πολιτών, θεωρώντας την εξ αποστάσεως ψηφιακή διεκπεραίωση των συναλλαγών τους ως τεχνολογικό επίτευγμα της πληροφορικής και των επικοινωνιών.
Οι πολίτες εκλαμβάνουν ως απειλή μόνο την κυριαρχία της woke ατζέντας και την έκρηξη του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως, ασυγκρίτως μεγαλύτερη απειλή από τον πόλεμο και τον υπερφίαλο δικαιωματισμό αποτελούν η ισοπέδωση των δύο βασικών πυλώνων του πνευματικού πολιτισμού, δηλαδή της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, και η εκούσια υποταγή των πολιτών στο αντίχριστο σύστημα ψηφιακής διακυβέρνησης, που θα επιβάλει την εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου συστήματος παν-οπτικού ελέγχου, επί τη βάσει του οποίου θα καθίσταται εφικτή η αδιάλειπτη ηλεκτρονική παρακολούθηση των ανθρώπων.
Σε κάθε περίπτωση, η υπερεθνική ολιγαρχική ελίτ, έχοντας απλώσει τα νεοταξίτικα πλοκάμια της σε όλα τα κράτη και ελέγχοντας τις αντίπαλες πολιτικές φατρίες, θα ωφελείται με την «έξυπνη» εναλλαγή της παγκόσμιας διακυβέρνησης μεταξύ των «δύο αντίθετων πόλων εξουσίας», που θα αποκοιμίζει τη διαιρεμένη σε δύο μέρη ανθρωπομάζα, πιστεύοντας αφελώς το κάθε μέρος ότι υλοποιείται το πολιτικό αφήγημα της προτίμησής του, ενώ την ίδια στιγμή θα καλπάζει (χωρίς να το συνειδητοποιεί) προς τα τελικά έσχατα της Ιστορίας.
*Δικηγόρος Αθηνών
