Μια ανάλυση των δεδομένων του Voyager 2, από πριν 38 χρόνια, δείχνουν πως το ατρόμητο διαστημόπλοιο πέταξε δίπλα από τον Ουρανό, σε μια ασυνήθιστη στιγμή που η μαγνητόσφαιρα του πλανήτη είχε παραμορφωθεί από σωματίδια από τον Ήλιο.
Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε σήμερα στο Nature Astronomy, υποδηλώνει ότι η μαγνητική δομή του Ουρανού είναι διαφορετική από ό,τι αρχικά πιστεύαμε. Η αρχική ανάλυση των δεδομένων του Voyager 2 έδειξε ότι η μαγνητόσφαιρα του πλανήτη – η περιοχή γύρω από τον Ουρανό που κυριαρχείται από το μαγνητικό του πεδίο – δεν περιέχει πλάσμα, το οποίο υπάρχει σε άλλες πλανητικές μαγνητόσφαιρες.
Τα δεδομένα δείχνουν επίσης πως η μαγνητόσφαιρα του Ουρανού είχε έντονες ζώνες ενεργητικών ηλεκτρονίων, σε αντίθεση με αυτή άλλων πλανητών. Αυτά δείχνουν πως είναι περίεργος σε σχέση με το υπόλοιπο ηλιακό μας σύστημα.
Οι επιστήμονες πίσω από την μελέτη, θεωρούν πως αυτή η ασυνήθιστη συμπεριφορά ήταν στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα μιας έντονης ηλιακής έκρηξης, όπου φορτισμένα σωματίδια από τον Ήλιο, παραμόρφωσαν την μαγνητόσφαιρα την στιγμή που πέρασε το Voyager δίπλα από τον πλανήτη το 1986.
«Αυτά ήταν δύο μεγάλα μυστήρια που είχαν απομείνει από την πτήση του Voyager 2, και τα δύο μπορούν εύλογα να εξηγηθούν από την άφιξη ενός έντονου ηλιακού ανέμου που συμπίεσε δραματικά τη μαγνητόσφαιρα λίγο πριν ξεκινήσει η πτήση», δήλωσε ο Jamie Jasinski, πλανητικός επιστήμονας στη NASA. Jet Propulsion Laboratory και Caltech, και ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης.
«Αν είχαμε φτάσει μια εβδομάδα νωρίτερα με το Voyager 2, τότε το διαστημόπλοιο θα είχε κάνει εντελώς διαφορετικές μετρήσεις και οι ανακαλύψεις μας θα ήταν πολύ διαφορετικές», είπε ο Jasinski. “Το Voyager 2 έφτασε ακριβώς τη λάθος στιγμή!”
Η σπάνια συμπίεση της μαγνητόσφαιρας συμβαίνει μόνο το 4% του χρόνου γύρω από τον Ουρανό, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ομάδας. Το άλλο 96% των περιπτώσεων, η μαγνητόσφαιρα του πλανήτη δεν είναι τόσο ακραία. Τα ευρήματα υποδηλώνουν επίσης ότι κατά τη διάρκεια του ηλιακού ελάχιστου – το χαμηλό σημείο του 11ετούς κύκλου του Ήλιου – ο Ουρανός βιώνει εναλλασσόμενες περιόδους διαταραγμένου ηλιακού ανέμου που επηρεάζουν τη μαγνητόσφαιρά του. Τα διαστήματα κατά τα οποία η μαγνητόσφαιρα είναι ανοιχτή ή κλειστή στους ηλιακούς ανέμους, μπορεί να οφείλονται στην κλήση του Ουρανού, η οποία είναι ακραία σε σχέση με το τροχιακό επίπεδο του ηλιακού μας συστήματος.
Το Voyager 2 είναι το μόνο διαστημόπλοιο που επισκέφτηκε τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα. Ανακάλυψε επίσης 16 φεγγάρια και έξι πλανητικούς δακτυλίους καθώς έβγαινε από το ηλιακό μας σύστημα. Το Voyager 2 είναι τώρα 47 χρόνια και δύο μήνες στην αποστολή του, ταξιδεύοντας μέσω του διαστρικού χώρου με 55.347 χιλιόμετρα την ώρα. Η αποστολή απέχει σχεδόν 20,9 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα από τη Γη, πάνω από 138 φορές την απόσταση μεταξύ Γης και Ήλιου. Το σκάφος είναι τόσο μακριά που χρειάζεται το φως πάνω από 19 ώρες για να ταξιδέψει από το διαστημόπλοιο στη Γη.
Εδώ και 35 χρόνια το διαστημόπλοιο έχει κλείσει πολλά από τα όργανά του για να διατηρήσει την κατανάλωση ενέργειας στο ελάχιστο, ώστε να συνεχίζει να μας στέλνει δεδομένα από τον διαστρικό χώρο. Μόνο 4 συστήματα είναι ενεργά τώρα, τα υποσυστήματα κοσμικών ακτινών των δύο αποστολών, τα μαγνητόμετρα και τα όργανα μέτρησης φορτισμένων σωματιδίων και ηλεκτρικών πεδίων.
Τώρα, 38 χρόνια μετά την λήψη των δεδομένων, το Voyager 2 έχει ακόμα να μας δώσει πληροφορίες από το παρελθόν. Η μαγνητόσφαιρα του Ουρανού εξακολουθεί να είναι πολύ ασύμμετρη και η γωνία περιστροφής του πλανήτη εξακολουθεί να σημαίνει ότι έχει μερικές από τις πιο ακραίες εποχές οποιουδήποτε κόσμου στο ηλιακό σύστημα.
Το 2022, μια έκθεση 780 σελίδων από τις Εθνικές Ακαδημίες Επιστημών, Μηχανικής και Ιατρικής ζητούσε ένα τροχιακό σκάφος στον Ουρανό ικανό να χαρτογραφήσει τα βαρυτικά και μαγνητικά πεδία του πλανήτη και ακόμη και να εκτοξεύσει έναν ατμοσφαιρικό σκάφος στην ατμόσφαιρά του.
Στα νέα ευρήματα, η ομάδα κατέληξε επίσης στο συμπέρασμα ότι τα εξωτερικά φεγγάρια του Ουρανού, η Τιτάνια και ο Όμπερον, περιφέρονται σε τροχιά εντός της μαγνητόσφαιρας του πλανήτη αντί για έξω από αυτήν. Αυτό θα διευκόλυνε πολύ για ένα διαστημόπλοιο να προσδιορίσει την παρουσία ενός υπόγειου ωκεανού, κάτι που γίνεται προκαλώντας μια απόκριση μαγνητικού πεδίου από το υγρό νερό κάτω από την επιφάνεια του κάθε φεγγαριού.
«Το Titania και το Oberon είναι οι πιο πιθανοί υποψήφιοι για να φιλοξενήσουν ωκεανούς επειδή είναι ελαφρώς μεγαλύτεροι από τα άλλα φεγγάρια, που σημαίνει ότι μπορούν να διατηρήσουν τη θερμότητα καλύτερα και επομένως να είναι θερμότεροι», είπε ο Jasinski. «Αυτό σημαίνει ότι είναι λιγότερο πιθανό να παγώσουν εντελώς». Και με βάση την ανασκόπηση της ομάδας των δεδομένων του Voyager, αυτά τα εύλογα υγρά περιεχόμενα των φεγγαριών θα ήταν ευκολότερο να ανιχνευθούν από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως.
Ίσως έφτασε η στιγμή να στείλουμε σκάφος στον Ουρανό. Μέχρι τότε όμως, οι επιστήμονες συλλέγουν όλα τα δεδομένα που έχουμε για τον πλανήτη και τα φεγγάρια του. Αυτά τα δεδομένα έκρυβαν και την έκπληξη για την μαγνητόσφαιρα του πλανήτη, 38 χρόνια μετά την συλλογή τους.
Πηγή: Techmaniacs
