Της Μαρίας Δεναξά
Δεν υπάρχει, λέει, Δημοκρατία στη Βενεζουέλα και θέλουν να την αποκαταστήσουν οι άκρως δημοκρατικές ΗΠΑ και η δημοκρατική Ε.Ε.
Στην εποχή μας θα ήταν ανέκδοτο, αν δεν ήταν πραγματικότητα, πως ο παραλογισμός των -δήθεν- ισχυρών και η ανοχή των -δήθεν- ανίσχυρων, όπως είναι οι κοινωνίες των πολιτών, έχουν οδηγήσει τον κόσμο μας στα επικίνδυνα μονοπάτια του παγκόσμιου φασισμού.
ΗΠΑ και Ε.Ε. θα μπορούσαν να μιλούν για δημοκρατία, αν μέσα στην επικράτειά τους, ο κόσμος, η πλειονότητα δεν υπέφερε, όπως υποφέρουν ίσως περισσότερο για την ώρα οι κάτοικοι της Βενεζουέλας.
Διάβαζα μια περιγραφή ενός ρεπορτάζ για ένα ζευγάρι συνταξιούχων στη Γερμανία που και οι δύο δούλευαν επί 47 συναπτά έτη, χωρίς ποτέ να βρεθούν στην ανεργία και σήμερα στη δημοκρατική μας Ε.Ε. μπορούν μόλις και μετά βίας να επιβιώσουν με τις δύο συντάξεις τους, μόνο το πρώτο δεκαπενθήμερο του μήνα.
Εις το όνομα της αλληλεγγύης, πηγαίνουν δισεκατομμύρια στον πόλεμο στην Ουκρανία και άλλα δισεκατομμύρια πετιούνται σε εργολαβίες «ημέτερων», που οι ηγεσίες μας τους έχουν καλύτερα από τους πολίτες, με αποτέλεσμα νέοι και μεσήλικες να μην μπορούν να σηκώσουν κεφάλι από την έλλειψη προοπτικής και την αβάσταχτη φορολογία, ενώ οι περισσότεροι συνταξιούχοι πανευρωπαϊκά ζουν στο όριο της φτώχειας, αν όχι του θανάτου, εξαιτίας -μεταξύ άλλων- και της κατάρρευσης της δημόσιας υγείας.
Καταστάσεις που αποδεικνύουν περίτρανα ότι πολιτική και πολιτικοί έχουν αποτύχει πλήρως στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που απαιτεί αλληλεγγύη και Δημοκρατία, για τους άλλους, αλλά όχι για τους πολίτες της.
Αλήθεια, πού είναι η αλληλεγγύη προς τους νέους ανθρώπους, τις παραγωγικές γενιές, που προσπαθούν επί ματαίω να αποκτήσουν στον ήλιο μοίρα; Πού είναι η αλληλεγγύη προς τους ηλικιωμένους ανθρώπους, οι μισθοί των οποίων βοήθησαν να χρηματοδοτηθεί η σημερινή μας εξέλιξη, αλλά και οι μισθοί όσων υποβαθμίζουν τις ζωές μας;
Πού είναι η δημοκρατία, όταν σε κράτη, όπως η Γαλλία, ο πρόεδρος της χώρας ερμηνεύει όπως θέλει το εκλογικό αποτέλεσμα;
Πού είναι η δημοκρατία στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, όταν η επανεκλογή της επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι προϊόν εκβιασμών;
Πού είναι η δημοκρατία στις ΗΠΑ, όταν το θύμα μιας δολοφονίας η άρχουσα τάξη το δαιμονοποιεί και το παρουσιάζει σαν να είναι ο θύτης;
Και πόσα άλλα παραδείγματα…
Οπότε ποια δημοκρατία στη Βενεζουέλα θέλουν να αποκαταστήσουν οι Ε.Ε. και οι ΗΠΑ; Εκτός κι αναφέρονται και στα δικά τους χάλια.
Θα κλείσω με μια σκέψη του Κορνήλιου Καστοριάδη, ο οποίος έλεγε πως δημοκρατία σήμερα «δεν υπάρχει πουθενά». «Υπάρχουν πολύ φιλελεύθερες ολιγαρχίες σε ορισμένες χώρες, σχετικά προνομιούχες, όπου η καταδίωξη, η φυλάκιση, η ανελευθερία δεν είναι καθημερινή πραγματικότητα. Αλλά και σ’ αυτές τις αναπτυγμένες και πολιτικά, ας πούμε, φιλελεύθερες χώρες η κατάσταση, ενώ φαίνεται περίπου βιώσιμη, είναι στην πραγματικότητα απελπιστική!»
