Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Γράφει ο Αμερικανός δημοσιογράφος Rod Dreher, σε ένα εγκώμιο για τον Ντόναλντ Τραμπ και τους στενούς συνεργάτες του στο συντηρητικό περιοδικό «The European Conservative», ότι σε πρόσφατο δείπνο του με απόμαχο Αμερικανό τραπεζίτη, ο τελευταίος εξέφρασε με σιγουριά την άποψη πως «η Ευρώπη δυσκολεύεται να είναι ανταγωνιστική στη διεθνή οικονομία επειδή οι Ευρωπαίοι δεν έχουν την επιχειρηματική, ριψοκίνδυνη παρόρμηση που είναι φυσική για τους Αμερικανούς. Αυτή η ίδια νοοτροπία αυτάρκειας και ανεξαρτησίας βρίσκεται, επίσης, πίσω από την αμερικανική αφοσίωση στα δικαιώματα οπλοκατοχής».
Όσο κι αν μας είναι αδιανόητη και προβληματική η σκέψη περί ύπαρξης δεκαεννιά ντουφεκιών στο σπίτι ενός πολίτη, εικόνα που μετέφερε ο J.D. Vance, εκλεκτός του Ντόναλτ Τραμπ για την αντιπροεδρία, από το σπίτι της μακαρίτισσας γιαγιάς του στην αμερικανική ύπαιθρο, πώς να αντικρούσει κανείς με ζέση τα επιχειρήματα των Ρεπουμπλικάνων, οι οποίοι λένε πως προσφάτως ακόμη και όσοι δεν ήθελαν να έχουν όπλα φρόντισαν να τα προμηθευτούν για να σώσουν τα τομάρια τους από διαδηλωτές και… επαναστάτες κινημάτων όπως το Black Lives Matter;
Όσο κι αν έχει πολλά να αντιπαραθέσει κανείς στον αμερικανικό τρόπο σκέψης και ζωής, φτάνεις να αναρωτιέσαι κατά πόσο νομιμοποιείται ένας σημερινός Έλληνας (ιδίως από αυτούς που θέλουν να φαίνονται δημοκρατικότεροι των δημοκρατών!) να δηλώνει τον αποτροπιασμό του για τα κηρύγματα των πολιτικά συντηρητικών Αμερικανών. Θα προβάλει το επιχειρηματικό δαιμόνιο των Ελλήνων, που πολλάκις έχουν εξυμνήσει τα μεγάλα κόμματα προεκλογικά, ώστε κατόπιν είτε να το πνίξουν είτε να το διαφθείρουν;
Θα πει ότι είναι επικίνδυνο να έχουμε όπλα στα σπίτια μας, όταν ο μέσος νεοεισερχόμενος στη χώρα ταχύτατα εξελίσσει… επαγγελματικές βλέψεις γύρω από τη βία; Θα πει ότι το μονοπώλιο της βίας το έχει το κράτος, όταν ο ίδιος ο κρατικός οπλισμός υπάρχει κυρίως για να πάει να πολεμάει βορείως του Ευξείνου Πόντου;
Η Τουρκία είναι σύμφωνα με επίσημα στοιχεία η Νο 1 εξαγωγέας τηλεοπτικών θεαμάτων παγκοσμίως για την περίοδο 2020-2023! Οι Τούρκοι δεν διστάζουν να δηλώσουν, μάλιστα, ότι η ήπια ισχύς που δημιουργούν έτσι υπερτερεί πολύ εκείνης που δύναται να παραγάγει η πολιτική. Όταν ερωτώνται για την αιτία της επιτυχίας, λένε: «Δεν υπάρχει γυμνό, ούτε κατάρες ή άσχημα λόγια ούτε πολύ μίσος. Έτσι, μια σειρά είναι παρακολουθήσιμη από όλη την οικογένεια».
Κάπου εδώ θυμάμαι την άποψη που είχε εκφράσει στα κοινωνικά δίκτυα ένας ιερέας, με συχνή παρουσία σε αυτά. Έγραφε ότι, κατά τη γνώμη του, στην Ελλάδα γίνονται εύκολα δημοφιλείς οι τουρκικές σειρές -και ιδίως στις τηλεθεάτριες- λόγω της τρυφερότητας με την οποία αντιμετωπίζονται οι γυναίκες σε κάθε πλοκή, κάτι που καλύπτει τρόπον τινά ένα κενό της ελληνικής καθημερινότητας! Προς έκπληξή μου, υπήρξε σχεδόν ολοσχερής συμφωνία με την τοποθέτησή του, δίχως ίχνος επιφύλαξης.
Και δεν λέω ότι στη σύγχρονη τουρκική κοινωνία δεν θα βρεις ευγένεια και σεμνότητα, που θα τις κοιτούσε με δικαιολογημένη συμπάθεια οποιoσδήποτε, αλλά δεν χρειάζεται να γινόμαστε… ΓΑΠ (βλ. τη θρυλική του δήλωση ότι ζει σε μια διεφθαρμένη χώρα) και να αυτοακυρωνόμαστε ακόμα και σε τέτοια ζητήματα. Στο κάτω κάτω έχει υπάρξει ικανοποιητική αναβάθμιση τουλάχιστον στον χώρο των σίριαλ με καλύτερες, συχνά έξυπνες και απαλλαγμένες από το πολύ… χύμα στο κύμα παραγωγές. Αν είναι να γεμίζουμε με εκατομμύρια τις τσέπες των Τούρκων και παράλληλα να νομίζουν οι γυναίκες μας ότι στο Ερζουρούμ θα τους συμπεριφέρονταν καλύτερα, τότε ούτε επιχειρηματικό δαιμόνιο έχουμε ούτε… σκέτο δαιμόνιο!
