Του Απόστολου Διαμαντή
Ο μεγάλος αρχιτέκτονας και λόγιος Αριστομένης Προβελέγγιος μου είπε κάποτε σε μια συνέντευξή του, ενόψει της ελληνικής ολυμπιάδας του 2004: «Tων αληθινών Eλλήνων τα κόκκαλα ανατριχιάζουν. Τους γεμίζουμε ορμόνες και τους κάνουμε αθλητές. Για να κάνουμε αυτή τη γελοία επίδειξη μεταλλίων. H Eλλάδα έπρεπε να ντρέπεται να πάρει Ολυμπιακούς Aγώνες. Διότι η Eλλάδα τους δημιούργησε ως ένα πολιτικο-κοινωνικό και πολιτιστικό γεγονός. Tώρα μόνον Ολυμπιακοί Aγώνες δεν είναι. Eίναι εμπόριο και ορμόνες. Οι Έλληνες δεν έπρεπε να κάνουν σαν λιγούρηδες γι’ αυτό το αίσχος».
Από τότε, κάθε φορά που γίνονται ολυμπιακοί αγώνες και κυρίως αυτές οι γελοίες τελετές έναρξης, σκέφτομαι πάντα τα λόγια του. Παρότι είμαι φίλαθλος και παρότι έβλεπα πάντα το αγωνιστικό μέρος στις ολυμπιάδες, από το ‘80 και μετά έχω πάψει να τις παρακολουθώ, διότι αποτελούν μια ξεκάθαρη πολιτική παρέμβαση, στην οποία κυριαρχεί η πολιτική και ιδεολογική προπαγάνδα και φυσικά το χρήμα. Δεν πρόκειται δηλαδή για αθλητικό γεγονός, αλλά για μια χρήση του επαγγελματικού αθλητισμού ενόψει πολιτικών στόχων.
Για να μην ανατρέξουμε στους ανθρώπους-λαμπιόνια του Πεκίνου και στα ντάτσουν και τα τσιφτετέλια της Αθήνας, ας μείνουμε στο σημερινό Παρίσι. Οι φίλοι του Μακρόν που σχεδίασαν την τελετή, το μόνο που είχαν στον νου τους ήταν να περάσουν τη woke κουλτούρα. Καμία έννοια δεν είχαν φυσικά για το πνεύμα των ολυμπιακών αγώνων, απέκλεισαν εννοείται τη Ρωσία επειδή δεν τους αρέσει -πράγμα απαράδεκτο για ολυμπιακούς αγώνες- και βάλθηκαν να γελοιοποιήσουν και το ευρωπαϊκό παρελθόν τους, δηλαδή τον ελληνικό, ρωμαϊκό και χριστιανικό χαρακτήρα της Ευρώπης, προσβάλλοντας πρωτίστως τον ίδιο τον γαλλικό λαό.
Έφεραν στην τελετή έναρξης στο Παρίσι μια Αμερικανίδα τραγουδίστρια που τραγουδάει κάντρι ποπ να παριστάνει το γαλλικό καμπαρέ του 19ου αιώνα, μια Καναδή να τραγουδάει τσιρίζοντας Εντίθ Πιάφ πλέϊ-μπακ, έναν άλλον που παρίστανε τον γκέϊ Διόνυσο, μια σοπράνο να γελοιοποιεί τη Μασσαλιώτιδα και τέλος μια κακόφωνη Νέγρα να τραγουδάει Σαρλ Αζναβούρ!
Και η απλή ερώτηση είναι η εξής: η γαλλική μουσική σκηνή είναι άδεια; Κενή; Δεν υπάρχει ούτε ένας, ούτε μία, που να μπορεί να τραγουδήσει μπροστά σε κοινό; Περίεργο. Που είναι ο Πατρίκ Φιορί; Που είναι η Ζαζ; Που είναι ο Τομά Ντυτρόν και ο Καλοζερό; Πουθενά. Αυτοί είναι Γάλλοι και πρέπει να τους κρύψουμε.
Η τελετή ήταν τόσο γελοία, με δήθεν ανατρεπτικό πνεύμα μυστικού δείπνου με ντραγκ-κουίνς, που είναι για να γελάει κανείς και να κλείνει φυσικά την τηλεόραση. Ένα μηχανικό άλογο, που υποτίθεται παρίστανε την ακέφαλη Ζαν Ντ΄Αρκ -διότι, φυσικά, δεν πρέπει να δείχνουμε μεσαιωνικά πρότυπα- έτρεχε πάνω από τον Σηκουάνα, ενώ η ολυμπιακή φλόγα, πέρασε από τα χέρια των τραβεστί και έφτασε σε ένα αερόστατο που πήρε φωτιά!
Ήταν μια τόσο κακόγουστη τελετή, που ακόμα και ο ψύχραιμος Γκάρντιαν τη χαρακτήρισε ως ορισμό του κιτς. Και όλο αυτό συνοδεύτηκε με ληστείες και βιασμούς γυναικών, με καταστροφές γραμμών και με αποκλεισμό των Παριζιάνων μέσα στα σπίτια τους.
Δεν πρόκειται δηλαδή για Ολυμπιακούς Αγώνες και φυσικά αυτές οι μαζικές υστερίες που θυμίζουν ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν έχουν καμία σχέση με το κλασικό ολυμπιακό πνεύμα, το οποίο εδράζονταν πάνω στον πατριωτισμό, την πολεμική αρετή, την ανδρεία και την προστασία των παραδόσεων. Αυτό που σήμερα βλέπουμε είναι μια εκδήλωση μεγάλων εταιρειών, με αθλητές-όργανα και με κυβερνήσεις που χρησιμοποιούν το γεγονός για να μετατρέπουν τους πολίτες τους σε υπηκόους.
Η σύγχρονη πόλη δεν μας ανήκει πλέον. Ούτε η χώρα μας ανήκει. Ανήκουν όλα αυτά σε μια παγκόσμια διακυβέρνηση, που έχει βάλει τους λαούς στη γωνία, έχει δικούς της θεούς και πάνω απ΄ όλα λατρεύει τον θεό του χρήματος και της επιβολής.
Σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν πρέπει να παρακολουθεί αυτή τη γελοία παράσταση που ονομάζουν κατ΄ευφημισμόν Ολυμπιάδα.
