Του Απόστολου Αποστόλου*
«Το σύστημα μένει, ο άνθρωπος πεθαίνει» Μπαρούχ Σπινόζα
Ο Μακρόν απευθυνόμενος στους συμβούλους του θα πει: «Πρέπει να σταματήσουμε να λέμε ανοησίες» (Il faut arrêter de raconter n’importe quoi!). Και ο Μπαρντελά θέλοντας να κατευνάσει τις ανησυχίες, ότι μια νίκη του κόμματός του θα αποδυναμώσει τη Γαλλία στην παγκόσμια σκηνή, θα δηλώσει στους δημοσιογράφους: «Δεν σκοπεύω να αποδυναμώσω τη φωνή ούτε τη δέσμευση της Γαλλίας από τη διεθνή σκηνή, αυτός είναι ο στόχος μας», τονίζοντας ότι το κόμμα του δεν θέλει πλέον η Γαλλία να αποχωρήσει από τη διοίκηση του ΝΑΤΟ όσο ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι σε εξέλιξη. Και καταδικάζοντας την «παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας» από το Κρεμλίνο, θα προσθέσει ότι θέλει «να αποφύγει κάθε κίνδυνο κλιμάκωσης με τη Ρωσία, επειδή η Ρωσία είναι μια πυρηνική δύναμη – και δεσμεύτηκε – για την επιστροφή της ειρήνης και της πολιτικής σταθερότητας σε αυτήν την περιοχή […] Θέλω θα πει «η Γαλλία να μπορέσει να συνεχίσει τον επανεξοπλισμό της. Φιλοδοξία μου είναι να διασφαλίσω την κυριαρχία και τη στρατηγική αυτονομία της Γαλλίας και θα συνεχίσω τις οικονομικές προσπάθειες που ορίζονται από τον στρατιωτικό σχεδιασμό».
Τώρα εάν οι δημοσκοπήσεις είναι ακριβείς και το RN σημειώσει σημαντικά κέρδη στην Εθνοσυνέλευση, τότε ο Μπαρντελά θα είναι ο νέος πρωθυπουργός της Γαλλίας. Έτσι λοιπόν θα έχουμε πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Μακρόν, ο οποίος θα είναι και αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων και τον Μπαρντελά πρωθυπουργό ο οποίος θα ελέγχει τον προϋπολογισμό. Όπως υποστηρίζει ο Gilles Paris, αρθρογράφος της «Le Monde» μια πιθανή συγκατοίκηση των Μακρόν και Μπερντελά, θα φέρει προβλήματα. Κατά τη διάρκεια προηγούμενων εμπειριών συμβίωσης, (συγκατοίκησης) από το 1986 έως το 1988, από το 1993 έως το 1995 και στη συνέχεια από το 1997 έως το 2002, η συνύπαρξη μεταξύ δύο αντίθετων πολιτικών προσώπων στη συγκατοίκηση της εξουσίας στηριζόταν στη γεωπολιτική συναίνεση. Ο διπλωμάτης Michel Duclos υποστήριξε ότι στο παρελθόν «δεν υπήρξε καμία απόκλιση μεταξύ των πολιτικών κομμάτων συγκατοίκησης στη γαλλική εξουσία ως προς τις αξίες ή τις μεγάλες διπλωματικές επιλογές, οι οποίες επικρατούσαν». «Η κυβέρνηση ποτέ δεν επιδίωκε να φέρει σε δύσκολη θέση τον πρόεδρο της Γαλλίας του οποίου η αρμοδιότητα του αναγνωριζόταν ως ισχυρή», προσθέτει επίσης ο πρώην πρεσβευτής Gérard Araud.
Για πρώτη φορά ίσως να υπάρξει ένα συγκρουσιακό πνεύμα πολιτικής διαχείρισης καθώς ισχυρίζονται κάποιοι αναλυτές. Ο Εμανουέλ Μακρόν θεωρεί ότι η «ασφάλεια» των Γάλλων απαιτεί «την ήττα της Ρωσίας» και τη νίκη της Ουκρανίας. Η Μαρίν Λεπέν αντιθέτως υποστηρίζει ότι «στρατηγικά και πολιτικά είναι απατηλό να πιστεύουμε ότι η Ρωσία θα αποσύρει τα στρατεύματά της γιατί κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούμε με μια σοβαρή ήττα της. Έτσι ο μόνος δρόμος εκτιμά η Μαρίν Λεπέν, είναι η ειρήνευση και το τέλος του πολέμου εδώ και τώρα.
Ο Ιταλός συγγραφέας Μικέλε Πουτρίνο έχει γράψει ένα βιβλίο με τίτλο το «Σύστημα και το αντι-σύστημα», μεταξύ των επιχειρημάτων του, θέλοντας να αποδείξει ότι η σχέση του συστήματος και του αντι-συστήματος είναι πλέον ξεπερασμένη υποστηρίζει ότι και το αντι-σύστημα εκ των πραγμάτων σε πρώτο επίπεδο θα μεταχειριστεί τα εργαλεία του συστήματος τα οποία θα λειτουργήσουν ως παγίδες. Να γιατί ο δρόμος των αντισυστημικών της Ευρώπης εκ των πραγμάτων θα περάσει μέσα από το σύστημα. Μήπως λοιπόν όλα στην πολιτική διαχείριση διανύουν μια πορεία ανανηπτικής έκρηξης και πιο συγκεκριμένα εκείνης της επανάληψης; Γιατί όταν ο Μπαρντελά δηλώνει ότι η Γαλλία δεν θα αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ αυτό σημαίνει ότι κάλλιο στους περιστερώνες του συστήματος παρά στην ελευθερία του πετάγματος. Το «εγκεφαλικά νεκρό ΝΑΤΟ» όπως το είχε χαρακτηρίσει το 2019 ο Μακρόν ο οποίος στη συνέχεια το 2022 ανασκεύασε την πρώτη δήλωσή του, λέγοντας ότι το ΝΑΤΟ είναι αναγκαίο όσο ποτέ υποστηρίζοντας ότι το ΝΑΤΟ αποτελεί το συγκεντρωτικό δομικό σύστημα της Δύσης. Βέβαια κάπου – κάπου, ο Μακρόν ως αμετανόητος ναρκισσιστής του αρέσει να αναρριχάται στο ακρότατο σημείο του βοναπαρτισμού και εξαντλείται σε βροντώδεις αυταρχισμούς. Να όμως που και ο Μπαρντελά φυλακίζει τη ροή της Γαλλίας στο ίδιο σύστημα και η Γαλλία χάνει ολάκερη την ελπίδα της σε μια πολιτική πανουργία της αφθαρσίας, δηλαδή μιας μνήμης στο ασαφές και αχανές όνειρο της δόξας και αυτό γιατί οι Γάλλοι βλέπουν το δεξί υψωμένο χέρι του Βοναπάρτη να χαιρετά, αλλά δεν βλέπουν τους επιδέσμους από βατίστα του ξηλωμένου πουκαμισού του.
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
