Του Γιώργου Χαρβαλιά
Ας ξεκινήσουμε με ένα ερώτημα αμιγώς θεσμικού χαρακτήρα: τι δουλειά έχει ανώτατη δικαστικός σε ένα PR event που οργανώνεται από επαγγελματία του είδους, με μοναδικό στόχο την προσέλκυση χορηγιών, δηλαδή τη διασφάλιση κέρδους; Τι δουλειά έχει ο ανώτατος εισαγγελέας του κράτους σε ένα φόρουμ τύπου Νταβός, έστω και βαλκανικής εκδοχής, που προάγει τις αξίες του ατλαντισμού, του καπιταλισμού και της woke ατζέντας, με ολίγον από… Ζελενσκιάδα; Και, το κυριότερο, τι δουλειά έχει να «ανακρίνεται», φιλικά έστω, για μια δικαστική υπόθεση εν εξελίξει, τεράστιου δημόσιου ενδιαφέροντος, από μια δημοσιογράφο εφημερίδας που στηρίζει την κυβέρνηση με νύχια και με δόντια, υπενθυμίζοντας σε όλες τις σελίδες της ότι, αν πέσει, η χώρα θα… καταστραφεί;
Η προφανής απάντηση είναι ότι δεν έχει καμία δουλειά εκεί, αφού καθήκον της είναι να προασπίζει τα συμφέροντα των πολιτών, προστατεύοντάς τους από τις αυθαιρεσίες της εκτελεστικής εξουσίας. Υποχρέωσή της είναι επίσης να εξασφαλίζει γρήγορη διαλεύκανση και απόδοση δικαιοσύνης, ιδιαίτερα σε γεγονότα που τραυματίζουν την εικόνα και το κύρος της χώρας.
Θα μπορούσε βεβαίως κάποιος να αντικρούσει αυτά τα επιχειρήματα, υποστηρίζοντας ότι στη σύγχρονη ελληνική δημοκρατία οι κανόνες έχουν ήδη καταργηθεί. Η κυρία Αδειλίνη δεν είναι η πρώτη ανώτατη δικαστικός που χρησιμοποιεί το εν λόγω βήμα ως πλυντήριο άφεσης αμαρτιών για την ολιγωρία της Δικαιοσύνης απέναντι σε παρεκτροπές του καθεστώτος. Είχε προηγηθεί ο -αλήστου μνήμης- κύριος Ντογιάκος, που προσέτρεξε και αυτός στο… μαντείο, πέρυσι τέτοια εποχή, για να «ανακριθεί», από την ίδια ακριβώς δημοσιογράφο, προκειμένου να ελαφρύνει τη θέση της δικής του απραξίας στο σύγχρονο όνειδος των υποκλοπών. Συνεπώς, προηγούμενο υπήρχε.
Μόνο που η κυρία Αδειλίνη δεν αρκέστηκε στην απολογία και στις γνωστές επικλήσεις τού… «αμελητί». Θεώρησε ότι της παρέχεται η κατάλληλη ευκαιρία για να ξεκαθαρίσει τη θέση της έναντι των χαροκαμένων γονιών των Τεμπών, που της προσάπτουν (επιεικώς) μοιρολατρική διαχείριση της υπόθεσης. Και, επιπλέον, να αντικρούσει τους ισχυρισμούς τους ότι τους προέτρεπε να πάνε να ανάψουν ένα κεράκι στην εκκλησία, υπονοώντας ότι δεν θα βρουν λύτρωση παρά μόνο στη σφαίρα της μεταφυσικής.
Βολικό και εύκολο να διαψεύδει μια ανώτατη -πλην διορισμένη- δικαστικός κάποιους απλούς πολίτες, με όλες τις κάμερες να την παρακολουθούν και χωρίς καμία δυνατότητα ζωντανού αντιλόγου. Μόνο που η υπέροχη Μαρία Καρυστιανού και οι άλλοι επίμονα «ενοχλητικοί» συγγενείς των θυμάτων έχουν περάσει τις εξετάσεις τους. Καθιερώθηκαν στη συνείδηση του ελληνικού λαού ως σύγχρονοι ήρωες που τα βάζουν με το κράτος και το παρακράτος για να βρουν δικαίωση οι ψυχές των αδικοχαμένων παιδιών τους. Ενώ η κυρία Αδειλίνη θα μείνει στην Ιστορία ως η δικαστικός που διαλεύκανε μια παρωδία συνωμοσίας, με μοναδικό απτό αποτέλεσμα, όπως όλα δείχνουν, το ανέλπιστο δώρο μερικών ακόμη βουλευτικών εδρών στο κυβερνών κόμμα.
Πριν αντικρούσει τους ισχυρισμούς των συγγενών, η κυρία Αδειλίνη θα έπρεπε να είχε κοιταχθεί στον καθρέφτη, για να διαπιστώσει την πρωτοφανή κατάπτωση στην οποία έχει περιέλθει ο θεσμός της ελληνικής Δικαιοσύνης, όπως αυτή αποτυπώνεται στις μετρήσεις της κοινής γνώμης.
Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, το εγχείρημα της απολογίας της έπεσε στο κενό. Γιατί η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων έχω την πεποίθηση ότι δεν την πιστεύει. Πιστεύει την Καρυστιανού, τον Ασλανίδη, τους αδελφούς Πλακιά και τους άλλους, τους οποίους έστειλε στην εκκλησία να ανάψουν ένα κεράκι. Η ίδια, προς το παρόν, ας ανάψει μια λαμπάδα στο μπόι της πολιτικής μεγαλοφυΐας που τη διόρισε…
