Οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν βγάλει τα ξίφη από τα θηκάρια, οι επιθέσεις αποκτούν ολοένα και πιο προσωπικό χαρακτήρα, το επίπεδο της αντιπαράθεσης κατεβαίνει καθημερινά πιο κάτω και κατά τα λοιπά οι επερχόμενες κάλπες θα έχουν …ευρωπαϊκό άρωμα. Η υποκρισία στο έπακρο. Ούτε στις περσινές εθνικές εκλογές δεν ζήσαμε την τοξικότητα που όπως φαίνεται θα μας πλημμυρίσει (εάν δεν μας πνίξει κιόλας) τις επόμενες οκτώ εβδομάδες.
Η εξήγηση που δίνουν για το φαινόμενο οι εκλογομάγειρες των κομματικών επιτελείων αλλά και οι αναλυτές είναι σχετική απλή: Τόσο τον Μάιο όσο και τον Ιούνιο του 2023 η έκβαση των δύο αναμετρήσεων ήταν περίπου προεξοφλημένη και με εξαίρεση την μεγάλη πτώση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ (που ούτως ή άλλως θα ήταν όμως δεύτερο κόμμα) δεν αναμένονταν εκπλήξεις. Ούτε υπήρχαν μεγάλες αγωνίες…
Αντίθετα σε αυτές τις (ευρω)εκλογές το μόνο σίγουρο μέχρι στιγμής είναι ότι η ΝΔ θα έρθει πρώτη. Αλλά κι αυτό από μόνο του δεν λέει και πολλά. Πρώτη, με ποιο όμως ποσοστό; Πόση πτώση θα έχει από το περίφημο 41%; Θα κρατηθεί πάνω από το 30% ή όχι; Και πόσο θα μειωθεί (μέσα σε ένα χρόνο) η ψαλίδα των 23 μονάδων;
Αυτά όσον αφορά τη ΝΔ. Από εκεί και πέρα όλα θεωρούνται εντελώς ρευστά. Για πρώτη φορά, ύστερα από πολλές εκλογικές αναμετρήσεις, δεν μπορεί μάλιστα να βάλει κανείς το χέρι στη φωτιά για το ποιο θα είναι το δεύτερο κόμμα. Ούτε το τρίτο, ίσως ούτε και το τέταρτο. Για πρώτη φορά, ύστερα από την προσωρινή αναστήλωση του “δικομματισμού”, υπάρχουν τέσσερα κόμματα που με αυξομειώσεις κινούνται στη ζώνη του 10%…
Μέσα σε αυτόν τον εκλογικό χυλό αλλά και τη γενικότερη απαξίωση του πολιτικού συστήματος, φαίνεται ότι όλοι οι πρωταγωνιστές δίνουν σε πρώτη φάση της μάχη της συσπείρωσης των κομματικών ακροατηρίων τους. Το δείχνουν και τα επιμέρους στοιχεία των μετρήσεων. Μπορεί οι προβολείς να πέφτουν στα ποσοστά, το πιο κρίσιμο ζήτημα όμως έχει να κάνει με τις χαμηλές συσπειρώσεις σε όλους σχεδόν τους κομματικούς θύλακες…
Αυτό εξηγεί και το γιατί όλοι έχουν στραφεί -ακόμη και με χτυπήματα κάτω από τη μέση- εναντίον όλων. Ούτε όμοροι χώροι υπάρχουν, ούτε πολιτικές συγγένειες. Αντιθέτως πολλά στεγανά εν μέσω και μιας προϊούσας αποϊδεολογικοποίησης συνεχίζουν να υποχωρούν καθημερινά. Γι αυτό και αναζητούνται εναγωνίως κάθε είδους αναχώματα. Ακόμη και τα πιο πρόχειρα. Γι’ αυτό και η πόλωση σπάει κάθε προηγούμενο…
Το ζητούμενο είναι εάν αυτή η πόλωση θα μεταφερθεί και προς τα κάτω τις επόμενες εβδομάδες ή τελικώς θα τροφοδοτήσουν (όλοι μαζί) την αποχή και την αηδία…
