Του Χρήστου Μπολώση
Αγαπητοί μου συμπολίτες, που λέει και ο κ. πρωθυπουργός, έχετε αναλογισθεί ποτέ πόσα μνημεία μας περιτριγυρίζουν και δεν γνωρίζουμε την ιστορία τους και το τι ακριβώς συμβολίζουν; Και δεν μιλώ βέβαια για το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου ή τους ανδριάντες του Κολοκοτρώνη, του Τρικούπη και άλλων, των οποίων την ιστορία, λίγο πολύ την ξέρουμε.
Μιλάω για μνημεία τα οποία άλλα θέλουν να πουν και άλλα λένε. Μιλάω για μνημεία, που είναι… μνημεία βλακείας. Μιλάω για μνημεία τραβηγμένα από τα μαλλιά, που στήθηκαν για να στηθούν.
Μπαίνοντας λοιπόν στην Αθήνα ερχόμενος από τα Μεσόγεια, η κίνηση που είναι μόνιμη σ΄ εκείνο το σημείο, σε αναγκάζει να σταματήσεις όξω από το Μέγαρο της ΕΡΤ. Χαζεύοντας βλέπεις στο προαύλιο μία στήλη, σαν επιτύμβια δείχνει, που παριστάνει την αγωνιώδη προσπάθεια μερικών ανθρώπων να βγουν από ένα ασανσέρ στο οποίο έχουν κλεισθεί, προφανώς λόγω διακοπής του ρεύματος, ή λόγω βλάβης, ή επειδή δεν πλήρωσε ο διαχειριστής τον λογαριασμό της ΔΕΗ.
Επειδή είσαι και περίεργος αλλά και φιλομαθής γκουγλάρεις το «μνημείο ΕΡΤ» και διαβάζεις: «Ένταση και φαιδρότητα στην αποκάλυψη του “μνημείου των νεκρών” της ΕΡΤ» και συνεχίζεις: «”Στα κάγκελα της ΕΡΤ δεν μπήκε το τανκς και κανένας Ντερτιλής δεν δολοφόνησε το Διομήδη Κομνηνό και τα άλλα παιδιά την επομένη του Πολυτεχνείου. Στην ΕΡΤ μπήκε, όμως, το τανκς της ανεργίας και της ανασφάλειας, και αυτή η ανασφάλεια και η ανεργία είναι που έστειλε τους ανθρώπους στον άλλο κόσμο”. Με αυτή τη φράση, του επικεφαλής της ΕΡΤ Διονύση Τσακνή, κορυφώθηκε σήμερα το κυβερνητικό αφήγημα προς “τιμήν των 23 εργαζομένων και αλληλέγγυων που έχασαν τη ζωή τους τη διετία 2013-2015” εξαιτίας της απόφασης της κυβέρνησης Σαμαρά να κλείσει την κρατική τηλεόραση». Σφουγγίζεις τα μάτια σου και σκέφτεσαι «καλά 23 εργαζόμενοι πέθαναν διότι ο Σαμαράς έκλεισε την ΕΡΤ;». Φίλε όσο κι αν περιμένεις ουδείς θα σου απαντήσει.
Συνεχίζεις περίλυπος και σκυθρωπός με το μυαλό στους ήρωες και καθώς φτάνεις στη διασταύρωση της Πανεπιστημίου με τον πεζόδρομο της Κοραή, εκεί στη γωνία σηκώνεις τα δακρυσμένα μάτια σου και διαβάζεις μία εντοιχισμένη πλάκα: «Την περίοδο 1962-1964 στο κτίριο αυτό στεγάστηκε η Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδος, ΕΦΕΕ, η οποία με τους αγώνες όλων των φοιτητών συνέβαλε στην προαγωγή της παιδείας, του πολιτισμού και του εκδημοκρατισμού της δημόσιας ζωής της χώρας». Ταρακουνιέσαι σύγκορμος. Τι λες βρει παιδί μου, εδώ στεγάστηκε η ΕΦΕΕ χάρη στις άοκνες προσπάθειες της οποίας οδηγήθηκε η χώρα στον εκδημοκρατισμό; Αφού θυμίσουμε ότι από τον πολύ εκδημοκρατισμό σε λίγο είχαμε την 21η Απριλίου, αναρωτιόμαστε, τι ακριβώς τιμά η πινακίδα. Το ότι εκεί μέσα υπήρχε μια παλιογραφομηχανή, ένας κάλαθος αχρήστων και μερικά τασάκια τίγκα στο αποτσίγαρο; Ε δεν ήτανε ούτε το Χάνι της Γραβιάς, ούτε οι Βερσαλλίες, που υπεγράφη η ομώνυμη Συνθήκη, που τσάντισε τους Γερμανούς. Αν κάνουμε εθνικό κειμήλιο ένα γραφειάκι τότε τι να πει το γραφείο του Παλαμά, του Παπαδιαμάντη, αλλά και του Ψαθά, του Τσιφόρου και τόσων άλλων. Ψυχραιμία παιδιά. Οι ήρωες δεν κατασκευάζονται.
Κατηφορίζοντας την Πανεπιστημίου να σου άλλο ένα μνημείο, μικρότερο, όπου διαβάζεις: «Αφιερώνεται στη μνήμη των Αγωνιστών Επαγγελματοβιοτεχνών… (και αναφέρει τα ονόματα)… Σκοτώθηκαν εδώ στην πρώτη Πανεπαγγελματική απεργία. 10 Μαρτίου 1927». Ποιος τους σκότωσε; Μάλλον οι κακοί αστυνομικοί…
Κάτι μουρμουρίζεις μέσα από τα δόντια σου και παίρνεις το μετρό για τον Πειραιά να δεις
ένα φιλαράκι σου. Χαζολογώντας να περάσει λίγο η ώρα, το μάτι σου πέφτει σε μία μαρμάρινη πλάκα στην οποία διαβάζεις: «Στο κτίριο αυτό, έγινε το Α’ ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ ΚΚΕ από 17-23 Νοέμβρη 1918. Κ.Ο. Πειραιά ΚΚΕ». Τώρα εσύ κάθεσαι και σκέπτεσαι: «Ρε μεγάλε, τότε ιδρύθηκε το ΣΕΚΕ και μετονομάστηκε σε ΚΚΕ το 1925, δηλαδή 7 χρόνια μετά. Πώς το 1918 ήταν ΣΕΚΕ ΚΚΕ;» και άμα βρεις απάντηση εμένα να με χε@@@@@ άμα λάχει να ‘ουμ, που έλεγε και ο Χάρι Κλιν.
Αφού πιείς τα ουζάκια σου με το φιλαράκι, άντε πάλι πίσω στη διαμαντόπετρα, της γης το δαχτυλίδι.
Στη στάση του μετρό στο Σύνταγμα σε περιμένει μία ευχάριστη έκπληξη. Εκεί βλέπεις ένα καροτσάκι για μωρό άνευ μωρό, φορτωμένο με λογής λογής μπόγους και με μία πινακίδα που γράφει: «Καλημέρα. Περιοδικό δρόμου ΣΧΕΔΙΑ. Βραβευθέν με Αριστείο Κοινωνικής Έκφρασης», άνευ λοιπών διευκρινίσεων. Και τώρα εσύ μένεις με την απορία. Ποιος στο καλό το βράβευσε; Η Ακαδημία Αθηνών; Η Ακαδημία Κινηματογράφου, που μοιράζει τα Όσκαρ; Η Ανίτα Πάνια; Όλα τα παραπάνω; Περίεργο, άμα δε και μυστήριο.
Κάποτε, έρχεται και η Κυριακή και ως πιστός και φιλότιμος ΑΕΚτζης πηγαίνεις για το καθιερωμένο προσκύνημα στον Ναό, την «Αγιά Σοφιά». Δίπλα από τα γήπεδο, υπάρχει μία μεταλλική πλάκα με τη φωτογραφία παλαιμάχου ποδοσφαιριστού της ΑΕΚ, που γράφει: «Σπύρος Κοντούλης. Ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ και μέλος του ΕΑΜ. ΚΚΕ». Αυτό, καθόσον όσοι σκοτώθηκαν από τους Γερμανούς, οι οποίοι ως γνωστόν είναι φίλοι μας, στην Κατοχή ανήκαν στο ΚΚΕ. Ποιος το λέει; Το ΚΚΕ!…
Όμως φίλοι μου ήδη βρισκόμαστε προ του Αγίου και Ελληνικού Πάσχα.
Ας αφήσουμε (για λίγο όμως…) τη γκρίνια και ας αφήσουμε την καρδιά μας να πλημμυρίσει αγάπη που πηγάζει από τον σταυρό του Θεανθρώπου.
Χρόνια πολλά φίλοι μου. Χαρούμενη Ανάστατη και καλό Πάσχα.
Εμείς, συν Θεώ, θα τα ξαναπούμε στις 23 Μαΐου.
Γελάστε γιατί χανόμαστε
