Η θεωρία της σχετικότητας μας λέει ότι η ύλη δεν είναι τίποτε άλλο από καμπύλωση του χώρου. Αυτό που ονομάζουμε ύλη είναι ένας καμπυλωμένος χώρος μεγάλης πυκνότητας ενέργειας.
Για να δούμε όμως, τι είναι αυτό που λέμε καμπυλότητα; Από το σχολείο γνωρίζουμε πως όταν ένα καράβι χάνεται σιγά σιγά από το βλέμμα μας στον ορίζοντα, δεν σημαίνει ότι χάνεται ο χώρος, απλά είναι ένα γεγονός που οφείλεται στην καμπυλότητα της γης. Όπως έχει αναφερθεί πολλές φορές από τον καθηγητή αστροφυσικής Μάνο Δανέζη όταν έχουμε ένα χώρο μιας διάστασης, δηλαδή μια ευθεία γραμμή και θέλουμε να την καμπυλώσουμε, τι κάνουμε; Την καμπυλώνουμε προς τη διάσταση πλάτος, δηλαδή την πρώτη διάσταση την καμπυλώνουμε προς τη δεύτερη διάσταση για να καταλάβουμε την καμπυλότητα.
Αν έχουμε ένα χώρο δύο διαστάσεων, ένα επίπεδο και θέλουμε να τον καμπυλώσουμε, τον καμπυλώνουμε προς την επόμενη διάσταση, προς την τρίτη διάσταση, σε ύψος λόγω βαρύτητας. Το πόσο δύσκολο είναι αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό όταν προσπαθούμε να διαβάσουμε ένα χάρτη επίπεδο δύο διαστάσεων βάζοντας το μυαλό μας να φανταστεί βουνά, λίμνες, κοιλάδες και πολλά άλλα, δηλαδή δημιουργώντας όγκο. Μάλιστα σχηματοποιώντας τον χώρο σε δύο διαστάσεις, το ξεδίπλωμα του χρόνου μας δίνει την αίσθηση του χωροχρόνου σε τρεις διαστάσεις δημιουργώντας μία σπειροειδής ανέλιξη προς τα άνω. Για να θυμηθούμε εδώ και τον Ηράκλειτο ο οποίος μας λέει ότι δεν μπορείς να μπεις δύο φορές στο ίδιο ποτάμι «Ποταμώ ουκ έστιν εμβήναι δις τω αυτώ». Αλλοίμονο αν συνέβαινε αυτό· θα έμοιαζε με το μαρτύριο του Τάνταλου ή του Σίσυφου. Κινούμαστε σε σπείρες και έτσι μπορούμε να βλέπουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη του χρόνου με τη λιγότερη δυνατή οδύνη στον κόσμο της φθοράς.
Ο Ηράκλειτος όμως μας λέει και κάτι ακόμη, ότι αυτόν τον κόσμο που είναι ίδιος για όλα τα όντα, ούτε κάποιος θεός, ούτε άνθρωπος τον έκανε, αλλά ήταν πάντα, είναι και θα είναι αιώνια μία ζωντανή φωτιά που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο. «Κόσμον τόνδε, τὸν αὐτὸν ἁπάντων, οὔτε τις θεῶν οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησεν, ἀλλ᾽ ἦν ἀεὶ καὶ ἔστιν καὶ ἔσται πῦρ ἀείζωον ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα».
Όπως αναφέρει σε άρθρα του ο γνωστός Πατρινός φιλόσοφος και διευθυντής του Ινστιτούτου Φιλοσοφικών Ερευνών Απόστολος Πιερρής, η περιοδικότητα είναι ο νόμος του κυκλικού γίγνεσθαι. Ο χρόνος υπακούει στην αιωνιότητα μέσο της περιοδικότητας και κυκλικότητας του κοσμικού γίγνεσθαι.
Ο νόμος της αιώνιας επιστροφής και της επανακύκλωσης, ως μία φωτιά που ανάβει και σβήνει με μέτρο σύμφωνα με την Ηρακλείτεια σκέψη, ισχύει από την περιοδικότητα των εποχών του έτους, μέχρι την διαστολή και συστολή του σύμπαντος. Από τους βιολογικούς κύκλους των όντων, μέχρι την μετενσάρκωση (τουλάχιστον για τους Ορφικούς και τους Πυθαγόρειους) και τους κύκλους των πολιτισμών.
Για να δούμε τελικά εάν θέλουμε να καμπυλώσουμε αυτό που λέμε χώρο των τριών διαστάσεων προς τα που θα πρέπει να τον καμπυλώσουμε; Όπως καταλαβαίνουμε από τα προηγούμενα πρέπει να τον καμπυλώσουμε προς την τέταρτη διάσταση, δηλαδή θα πρέπει να τραβήξουμε μία ευθεία κάθετη γραμμή προς τις άλλες τρεις διαστάσεις. Όμως αυτό το οποίο γνωρίζουμε πλέον είναι ότι η ανθρώπινη βιολογία δεν έχει την δυνατότητα να αντιληφθεί αυτή την τέταρτη διάσταση.
Μάλιστα πολλοί επιστήμονες, όπως ο Άγγλος αστροφυσικός Στήβεν Χώκινγκ, κατέληξαν τελευταία σε μία θεωρία ότι πίσω από τις μελανές οπές υπάρχουν λευκές οπές οι οποίες εκλύουν την ύλη που επί μεγάλο διάστημα είχαν απορροφήσει μέσα τους κάποιες μελανές οπές δημιουργώντας καινούρια σύμπαντα, κάτι το οποίο υποστήριζαν και οι πυθαγόρειοι, δηλαδή την θεωρία των πολλών συμπάντων.
Άρα, λοιπόν, αφού ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντιληφθεί την τέταρτη διάσταση, στο σημείο ακριβώς που καμπυλώνεται έχουμε ένα αισθητό τίποτα. Είναι το κλασικό φαινόμενο της Μελανής Οπής. Καταλήγοντας έτσι στο συμπέρασμα ότι αυτό που ονομάζουμε ύλη δεν είναι τίποτε άλλο από μια πυκνότητα ενέργειας, ένας χώρος μεγάλης πυκνότητας ενέργειας. Για να θυμηθούμε φυσικά και την παράδοξη άποψη του αυστριακού φιλοσόφου, Λούτβιχ Βιττγκεστάιν, που έλεγε ότι η λύση του αινίγματος της ζωής σε χώρο και χρόνο βρίσκεται εκτός χώρου και χρόνου.
Πηγή: Η Γνωμη
