Ακόμα και η ίδια η επιστήμη της επικοινωνίας στις πιο μεγάλες τις κρίσεις θα πάθαινε βέρτιγκο από τις επικές κυβιστήσεις
Του Λάμπρου Παπαδή
Κάποιοι εδώ και δεκαετίες έχουν συνδέσει άρρηκτα την πολιτική με το ποδόσφαιρο ή και το ποδόσφαιρο με την πολιτική, ενώ παράλληλα μας κουνάνε το δάχτυλο σαν καλοί διδάσκαλοι ότι αυτά δεν πρέπει να συγχέονται μεταξύ τους – και εγώ από μεριάς μου αναρωτιέμαι εδώ και περίπου οκτώ χρόνια: άραγε, το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα έχει πολιτικοποιηθεί ή, μάλλον, η ελληνική πολιτική ζωή έχει ποδοσφαιροποιηθεί;
Έτσι, ακόμα και η ίδια η επιστήμη της επικοινωνίας στις πιο μεγάλες τις κρίσεις θα πάθαινε βέρτιγκο από τις επικές κυβιστήσεις των μεγάλων media της χώρας, σε επίπεδο πολιτικής, αντίληψης, δεοντολογίας, στρατηγικής και μετάδοσης ενός θολού ή κατά παραγγελία ασαφούς μηνύματος όταν εξυπηρετεί, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που και το «απόλυτον» τόσο του μηνύματος όσο και της άποψης καθίσταται σαφής γραμμή του μέσου, όταν μάλιστα αυτή υποστηρίζεται δημόσια και σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις, και μάλιστα συνδέεται με τηλεοπτικές παραγωγές και με αφιερώματα από τις ίδιες τις διοικήσεις και τα μετοχικά σχήματα των media.
Φτάνω λοιπόν στο «ψητό» και γίνομαι συγκεκριμένος σε ό,τι έχει να κάνει με μία ακόμα κυβίστηση του ΣΚΑΙ ως μεγάλου τηλεοπτικού σταθμού και ομίλου, ο οποίος από τη μια μέρα στην άλλη κλήθηκε να υποστηρίξει ένα ευρύτερο επικοινωνιακό και γεωστρατηγικό πλάνο, που στον χάρτη του εντάσσει με τις κινήσεις του τρεις μεγάλους τομείς: την επικοινωνία, την πολιτική και το ποδόσφαιρο… Ειλικρινά, αδιαφορώ αν μια ομάδα σε ένα άθλημα θα πάρει πρωτάθλημα και ποιας εθνικότητας θα είναι ο προπονητής που θα έχει. Όμως, εδώ ισχύει η δημώδης παροιμία που λέγεται σε πολλά χωριά: «Δεν ξεσπάμε στον γάιδαρο, αλλά ξεσπάμε στο σαμάρι…».
Για να γίνω πιο σαφής… Από τις μεγάλες τηλεοπτικές παραγωγές για την Επανάσταση του 1821 με ακριβά εξωτερικά γυρίσματα, με τα πλάνα με τη σημαία της Επανάστασης να κυματίζει αγέρωχα, τη συμμετοχή επιστημόνων και ιστορικών με το σχόλιό τους, τις ατελείωτες συνεντεύξεις και θεματικές στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ για τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που οδήγησαν στην Ελληνική Επανάσταση, τις δηλώσεις του ίδιου του ιδιοκτήτη σε σχετική εκπομπή του ΣΚΑΙ περί τουρκοποίησης της τηλεόρασης, της κοινωνικής ζωής και της αηδίας του, όπως είπε χαρακτηριστικά, για τα τουρκικά σίριαλ που παίζονταν τότε στην ελληνική τηλεόραση, μέχρι το ριάλιτι επιβίωσης ενός Τούρκου τηλεοπτικού παραγωγού, φίλου τού Ερντογάν, το τουρκικό σίριαλ με τον «Φτερωτό Θεό» και την πρόσληψη στη θέση του προπονητή ενός Τούρκου, επίσης φίλου του Ερντογάν -πώς να το κάνουμε;- υπάρχει μια ρημάδα απόσταση, ακόμα και για τη χρυσή ολυμπιονίκη Νάντια Κομανέτσι…
Δεν ξέρω ειλικρινά ποιο είναι το κάδρο και το φόντο πίσω απ’ όλα αυτά, αλλά και η «πινελιά» που δίνει τον τόνο πίσω από τη φαινομενικά μεγάλη εικόνα, πάντως η εν γένει σιωπή, παθητικότητα και μη ανησυχία της ελληνικής κοινωνίας -για την οποία εδώ και χρόνια γράφω ότι όχι απλά δεν ξέρει με τι πρέπει να θυμώσει, αλλά και πότε να θυμώσει-, όλα αυτά καταδεικνύουν και επιβεβαιώνουν αυτό που είχε πει ένας καθηγητής μου στο πανεπιστήμιο κάποτε, μια και η συζήτηση των τελευταίων ημερών έχει να κάνει με τις ιστορικές γεωπολιτικές διαδρομές Ελλάδας και Τουρκίας.
Έλεγε χαρακτηριστικά ότι αυτή η χώρα δεν έχει ελευθερωθεί ακόμα, όχι μόνο από την εποχή της γερμανικής Κατοχής αλλά και πιο πίσω ακόμα. Αυτή η χώρα δεν ελευθερώθηκε ποτέ από τις 11 Ιουνίου 1825 και μετά, όταν ο Ιμπραήμ εισέβαλε στην Πελοπόννησο και, παρά την ηρωική αντίσταση του Παπαφλέσσα και των άλλων οπλαρχηγών, κατέλαβε τελικά τον Μοριά.
