Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Ανέκαθεν οι εορταστικές περίοδοι, εκτός από την ανάπαυλα και την ξεκούραση, χρησιμοποιούνταν από τους πολιτικούς όλων των πτερύγων ως ευκαιρία για να έρθουν σε επαφή με τον κόσμο και να διαπιστώσουν από πρώτο χέρι τις διαθέσεις της εκλογικής τους βάσης.
Ενώ, λοιπόν, τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν ποικίλα σκαμπανεβάσματα και διακυμάνσεις προς τη μία ή προς την άλλη πολιτική κατεύθυνση, αυτή είναι ίσως η πρώτη φορά που παρατηρείται μια μελαγχολία με οριζόντιο χαρακτήρα.
Αν και βρισκόμαστε στη μέση σχεδόν τον εορτών, βουλευτές από ολόκληρο το κομματικό φάσμα παραδέχονται ότι αυτό που εισπράττουν στις επαφές τους είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά η απαισιοδοξία, η αβεβαιότητα και, αναλόγως με την περίπτωση, ακόμη και ο θυμός σε διάφορες διαβαθμίσεις.
Οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, από την πλευρά τους ειδικά βιώνουν μία σχιζοειδή κατάσταση. Όχι ότι είναι να τους λυπάται κανείς, βέβαια, αλλά από τη μία είναι υποχρεωμένοι χάριν του «επαγγελματικού» καθήκοντος να αναπαράγουν την κυβερνητική προπαγάνδα, ότι όλα βαίνουν καλά, από την άλλη νιώθουν την πίεση του κόσμου ολοένα πιο έντονη.
Επίσης, έχει ενδιαφέρον ότι αυτοί που βρίσκονται σε ακόμη πιο δύσκολη θέση είναι οι προερχόμενοι από τη δεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας. Αυτοί βρίσκονται αντιμέτωποι με τη δυσφορία, που ενίοτε μετατρέπεται και σε οργή από τους ψηφοφόρους τους, στο ερώτημα των οποίων «άλλα ψηφίσαμε και άλλα βλέπουμε να γίνονται», όπως επίσης ότι «και… άλλοι κυβερνούν», δυσκολεύονται να δώσουν πειστικές και σοβαρές απαντήσεις.
Η μελαγχολία απλώνεται και σε ολόκληρη την αντιπολίτευση, η οποία πρώτη φορά δε μπορεί να παρουσιάσει κανένα αξιόπιστο αφήγημα εναλλακτικής διακυβέρνησης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ψηφοφόροι που έχουν απομείνει ενεργοί στον χώρο της αντιπολίτευσης αντιδρούν και οι ίδιοι με θυμηδία όταν ακούνε, για παράδειγμα, τον Στέφανο Κασελλάκη να λέει ότι «στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να έρθει πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές». Κατά αντιστοιχία, παρατηρείται κάτι ανάλογο και στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, όπου η επιδίωξη της ηγεσίας του και του Νίκου Ανδρουλάκη απλώς να σταθεροποιηθούν στη δεύτερη θέση, έστω και να υπολείπονται περίπου 20 ποσοστιαίες μονάδες από τη Νέα Δημοκρατία, κάθε άλλο παρά ικανοποίηση προσφέρει.
Στην υπόλοιπη Αριστερά δε φαίνεται επίσης κάποιο ισχυρό φως στο βάθος και όλο αυτό επηρεάζει αντίστοιχα την ψυχολογία οπαδών, στελεχών και βουλευτών. Και βεβαίως, στην άλλη όχθη της αντιπολίτευσης -στη δεξιά πολυκατοικία- εξακολουθεί να παραμένει ζητούμενο «με ποιον τρόπο θα κερδηθεί μαζικά» η εκείθεν φθορά της κυβέρνησης…
