Του Γιώργου Κ. Στράτου
Πριν να μας αφανίσει η πορεία του Δημογραφικού, αν κάποια ευλογημένη παρέμβαση δεν ανατρέψει επειγόντως και αποφασιστικά τις εξελίξεις, φαίνεται ότι και όσοι έχουμε απομείνει έχουμε αποφασίσει να απεκδυθούμε τις ιδιότητες των ζωντανών και με άλλους τρόπους όσο γρηγορότερα γίνεται. Με πρώτη και καλύτερη αυτήν του πολίτη, ο οποίος έχει λόγο για την καθημερινότητά του.
Δεν πρόκειται να φιλολογήσω ούτε να αναλωθώ σε χιλιοειπωμένες ιστορίες για την ουσία της δημοκρατίας που πλήττεται από τα υψηλά ποσοστά αποχής. Δεν μου το επιτρέπει η κατάσταση που εξελίσσεται πιο τραγικά και από δράμα, με όσα αυτό σημαίνει για τις πόλεις, τις κοινωνίες, τις ζωές μας. Η αποχή στις πρόσφατες εκλογές για την Αυτοδιοίκηση κυμάνθηκε στην επικράτεια περίπου στο 50%! Στην Περιφέρεια Αττικής κόντεψε το 60% και στον Δήμο Αθηναίων άγγιξε το 70%!
Αναρωτιέσαι τι, στην ευχή, συμβαίνει εδώ. Από το καλοκαίρι και μετά δεν υπάρχει συμφορά που να μην έπληξε την πατρίδα μας. Τεράστιες εκτάσεις δασών, στα σύνορα της χώρας, έγιναν στάχτη, στρατόπεδα κόντεψαν να τιναχτούν στον αέρα και η Θεσσαλία…θάλασσα, με ανυπολόγιστο, πέραν των ήδη καταγεγραμμένων ζημιών και απωλειών, το επερχόμενο κόστος για όλους μας. Δεν προτίθεμαι να αναφερθώ σήμερα στις πολλές και βαρύτατες ευθύνες για όλα τα παραπάνω που και συγκεκριμένες είναι και κοστολογημένες και έχουν και ονοματεπώνυμα.
Όλα όσα όμως ανέδειξαν με τραγικό τρόπο οι ανεπάρκειες και οι παραλείψεις των εντεταλμένων οργάνων και της Αυτοδιοίκησης αφορούν μόνο τους μισούς που ψήφισαν; Τους άλλους δεν τους ακουμπάνε; Εδώ δεν μιλάμε πλέον για αδιαφορία, έλλειμμα εκπροσώπησης, ωχαδερφισμό, εδώ πρόκειται για υπαρξιακή κρίση όχι μόνο ενός θεσμού της δημοκρατίας και του κράτους, αλλά και για τους μισούς, κατά περίπτωση και βάλε, συμπολίτες μας. Δεν με νοιάζει τι θα ψήφιζαν, αλλά απορώ: τα βρίσκουν όλα καλώς καμωμένα στην Αθήνα αυτοί που απείχαν; Ζουν εδώ, μαζί μας; Εμπιστεύονται την κρίση των υπολοίπων και για πάρτη τους; Την καθημερινότητά τους δεν την επηρεάζουν καθόλου οι αρμοδιότητες της Περιφέρειας; Οι υφιστάμενες ή ανύπαρκτες υποδομές δεν αφορούν τις περιουσίες τους;
Πέρα όμως από την ευθύνη των πολιτών, η μεγάλη ευθύνη είναι της κεντρικής εξουσίας. Η δικηγόρος Άννα Παπαδημητρίου Τσάτσου την αναλύει πολύ εύστοχα στο άρθρο της με τίτλο «Αυτοδιοίκηση, δέσμια των σημαντικών παθογενειών του πολιτικού συστήματος;». Σταχυολογώ από τις τέσσερις παραδοχές της:
«…η συζήτηση για την Αυτοδιοίκηση πάντοτε είναι ελλιπής… η αιρετή Περιφέρεια αντικατέστησε την Νομαρχία (Καλλικράτης) όταν εκτός των άλλων η νομοθετική μεταρρύθμιση συνέπεσε με την οικονομική κρίση και τα κονδύλια από τον ΦΠΑ που προορίζονταν για τον καινούργιο σημαντικό θεσμό, σύμφωνα και με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, ποτέ δεν φτάσανε σε αυτή… η πολυπόθητη αυτονομία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης όπως διατυπώθηκε από τη θεωρία και την πράξη καθώς και από το κομματικό σύστημα δεν έγινε ποτέ πράξη λόγω της βούλησης τόσο των κομμάτων όσο και της εκτελεστικής εξουσίας για πλήρη χειραγώγησή της… Η Αυτοδιοίκηση πρώτου και δεύτερου βαθμού είναι μέρος του διοικητικού και πολιτικού συστήματος της χώρας και διαπερνάται οριζόντια και κάθετα από τις παθογένειες ετών που συμπυκνώνονται στο πελατειακό κομματικό σύστημα και στο απαράδεκτο θεσμικό πλαίσιο που χαρακτηρίζεται από συναρμοδιότητες και μια απίστευτη δόλια θεσμική θολούρα».
