Διαφοροποιήσεις από το πλαίσιο που κινείται η εξωτερική πολιτική της Αθήνας και της κυβέρνησης Μητσοτάκη, επιφύλαξε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, κατά την ομιλία του στην παρουσίαση του βιβλίου του δημοσιογράφου Γιώργου Χαρβαλιά «ΓΙΑΒΟΛ».
Μεταξύ άλλων ο Κ. Καραμανλής αμφισβήτησε την ηγεμονία των ΗΠΑ σε παγκόσμιο επίπεδο και ουσιαστικά την πρόσδεση στο αμερικανικό άρμα, καθώς τόνισε ότι άλλα κράτη διεκδικούν μεγαλύτερο ρόλο στην παγκόσμια σκακιέρα. Παράλληλα, δήλωσε ξεκάθαρα ότι κάθε άλλο παρά κομβικός είναι σήμερα ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που περιορίζεται σε ρόλο κομπάρσου.
Έστειλε σαφές μήνυμα πως κάνουν λάθος όσοι υποχωρούν στις απαιτήσεις της Τουρκίας, προκειμένου να τη συγκρατήσουν στο δυτικό στρατόπεδο. Υπογράμμισε με νόημα πως «ούτε επιτρέπονται ούτε συγχωρούνται» πλάνες και αυταπάτες στα εθνικά θέματα. Στο πλαίσιο αυτό ζήτησε καθαρές εξηγήσεις και αποφασιστικότητα σε όλους όσοι ευνοούν μια συμβιβαστική λύση – πακέτο επί όλων των θεμάτων που μονομερώς έχει εγείρει η Τουρκία.
Όσο για το δράμα στη Μέση Ανατολή, τόνισε πως άλλο Χαμάς και άλλο Παλαιστινιακός λαός και κάλεσε σε διακοπή των ισραηλινών εποικισμών, καθώς και σε ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους.
Για ακόμα μια φορά, έκανε λόγο για τις κατοχικές αποζημιώσεις και για την τιμωρητική διάθεση των Ευρωπαίων απέναντι στην Ελλάδα κατά την περίοδο των μνημονίων.
Ακολουθούν χαρακτηριστικά αποσπάσματα όσων είπε ο κ. Καραμανλής:
→ «Η εποχή που διανύουμε χαρακτηρίζεται από ολοένα αυξανόμενη αστάθεια και ρευστότητα. Οι διεθνείς ανταγωνισμοί οξύνονται, πολεμικές συγκρούσεις ξεσπούν στην ευρύτερη γειτονιά μας, η ένταση στην διεθνή σκηνή αυξάνεται, οι σταθερές του ψυχροπολεμικού διπολισμού, αλλά και μετά της αδιαφιλονίκητης ηγεμονίας των ΗΠΑ έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Αντίθετα βλέπουμε όλο και περισσότερα κράτη να προβάλλουν απαιτήσεις, ακόμα και εδαφικές, να διεκδικούν μεγαλύτερο ρόλο, να αμφισβητούν συνθήκες και συμφωνίες.»
→ «Ο ρόλος της Ευρώπης θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι κομβικός. Δυστυχώς, όμως, άλλη είναι η οδυνηρή πραγματικότητα. Η Ευρώπη, παρά τις δυνατότητες και την δυνητική επιρροή της περιορίζεται σε ρόλο κομπάρσου. Δυσκολεύεται ή και αποφεύγει δυστυχώς, να πάρει αποφάσεις, η παρέμβασή της στο διεθνές στερέωμα είναι αναιμική, η προοπτική της ενοποίησής της, που με ενθουσιασμό προσδοκούσαμε πολλοί, μοιάζει χαμένο όνειρο.»
→ «Σφάλλουν σύμμαχοι και εταίροι, ή ακόμα χειρότερα εν επιγνώσει τους υποκρίνονται, όταν στο όνομα της συγκράτησης της Τουρκίας στο δυτικό στρατόπεδο, υποχωρούν στις απαιτήσεις της. Ειδικά μάλιστα όταν αυτό παίρνει την μορφή συστάσεων και πιέσεων προς την Ελλάδα και την Κύπρο να υποκύψουν στις αξιώσεις της. Ακόμα χειρότερα όταν πρόκειται για μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού με την στάση τους αυτή βάναυσα παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο, το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και την αρχή της αλληλεγγύης μεταξύ κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.»
→ «Πλάνες και αυταπάτες στα εθνικά θέματα ούτε επιτρέπονται ούτε συγχωρούνται. Προς την Τουρκία, αλλά και όσους ευνοούν μια συμβιβαστική λύση – πακέτο επί όλων των θεμάτων που μονομερώς έχει αυτή εγείρει, οι καθαρές εξηγήσεις και η αποφασιστικότητα είναι η μόνη ενδεδειγμένη απάντηση. Μια και μοναδική είναι η διαφορά της Ελλάδας με την Τουρκία, η οριοθέτηση της ΑΟΖ και συνακόλουθα της υφαλοκρηπίδας, που επιλύεται σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, και ειδικότερα το ισχύον Δίκαιο της Θάλασσας. Ζητήματα εθνικής κυριαρχίας και ακεραιότητας, μονομερή δικαιώματα κυριαρχίας ερειδόμενα στο Διεθνές Δίκαιο και το αυτονόητο δικαίωμα αμυντικής θωράκισης των νησιών έναντι εμφανούς απειλής δεν είναι αντικείμενα διαπραγμάτευσης, συμβιβασμού ή υποχώρησης.»
→ «Προφανώς και όλοι καταδικάζουμε απερίφραστα τις τρομοκρατικές και βάναυσες πρακτικές της Χαμάς. Το δικαίωμα του Ισραήλ στην νόμιμη άμυνα έναντι τέτοιων ωμοτήτων και την υπεράσπιση της ακεραιότητας και των πολιτών του είναι αυτονόητο. Όπως βέβαια είναι αυτονόητο ότι κάθε πόλεμος έχει κανόνες που αφορούν τους ευάλωτους και αμάχους που πρέπει να γίνονται σεβαστοί. Και βέβαια μην λησμονούμε, άλλο Χαμάς και άλλο Παλαιστινιακός λαός… Είναι ανάγκη όσο ποτέ το φλέγον ζήτημα της επίλυσης του Παλαιστινιακού να καταστεί άμεση προτεραιότητα. Πρώτο βήμα η διακοπή των ισραηλινών εποικισμών, κύριος στόχος η ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους. Δεν είναι απλό, αλλά επείγει, αν δεν θέλουμε να δούμε στην ευρύτερη γειτονιά της Ευρώπης και ένα δεύτερο γενικευμένο πόλεμο.»
