Ο “Δούρειος Ίππος” (πραγματικός αυτός…) δεν είναι άλλος από την “συμβιβαστική πρόταση” των ΗΠΑ για το πώς θα ονομάζονται στους χάρτες του ΝΑΤΟ τα Στενά του Βοσπόρου -κατά παράβαση της Συνθήκης του Μοντρέ- και η Κύπρος Κι ενώ οι σχετικές πληροφορίες (που έγιναν γνωστές το Σάββατο μέσω της “Καθημερινής”) θα έπρεπε να έχουν προκαλέσει σεισμό, σχεδόν άπαντες πήγαν για …μπάνιο.
Αυτή η παθητική υποδοχή μάλιστα επιβεβαιώνει και τις εκτιμήσεις ότι η “διαρροή” του θέματος έγινε πρωτίστως για να μετρηθούν αντιδράσεις. Η σχεδόν παντελής απουσία τους αρκεί για να μεγαλώσουν οι ανησυχίες.
Η Τουρκία θέλει τα Δαρδανέλλια να λέγονται «στενά Τσανάκαλε», ο Βόσπορος «στενά Ιστανμπούλ» και μόνο την ονομασία της “θάλασσας του Μαρμαρά” αποδέχεται. Η Αθήνα υποχώρησε αρχικά δεχόμενη τον όρο «maritime choke points» (που παραπέμπει σε θαλάσσια στενά όπου δημιουργείται συμφόρηση), ή Άγκυρα το απέρριψε και οι Αμερικανοί πρότειναν “συμβιβασμό” μέσω …διπλής ονομασίας: Παράλληλα με την διεθνή ορολογία, δίνεται στην Τουρκία το δικαίωμα να χρησιμοποιεί (όπως και οποιαδήποτε άλλη χώρα θέλει) τη δική της ονομασία, “Turkish Straits”…
Όσο κι αν σκοπίμως διαχέεται ότι “τέτοιοι συμβιβασμοί είναι συνήθεις στο επίπεδο του ΝΑΤΟ”, το πιο σοβαρό (στην παρούσα φάση) είναι ότι η ίδια η Συνθήκη του Μοντρέ προσδιορίζει και αναγνωρίζει τα Στενά ως “Δαρδανέλια, θάλασσα Μαρμαρά και Βόσπορο”. Μιλάμε επομένως για de facto (σε πρώτη φάση) αλλαγή της Συνθήκης…
Σκοπός της Συνθήκης αυτής – που υπεγράφη στις 20 Ιουλίου 1936 και άρχισε να ισχύει στις 9 Νοεμβρίου 1936- ήταν, μετά τη “Συνθήκη της Λοζάννης”, όπως αναφέρεται επί λέξει στην εισαγωγή της η “επιστροφή στην Τουρκία της διαχείρισης των Στενών και διακανονισμός έλευσης των πλοίων διαμέσου των Στενών (Δαρδανέλια, θάλασσα Μαρμαρά και Βόσπορος)”.
Κι αν κάτι θυμίζουν επίσης τα περί “διπλής ονομασίας”, αυτό είναι το πώς ξεκίνησε και η περιπέτεια με το Σκοπιανό που κατέληξε στην επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών με την παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας. Σκεφθείτε μάλιστα ότι εν προκειμένω υπάρχει και διεθνής συνθήκη που πάει να μετατραπεί σε κουρελόχαρτο. Κι αυτό που δημιουργείται είναι ένα ακόμη “τετελεσμένο”, δήθεν τεχνικής φύσης, το οποίο εμπεδώνει κι άλλο την αντίληψη των συμβιβασμών και των υποχωρήσεων για να ακολουθήσουν -με το ίδιο μοντέλο- και οι “Πρέσπες του Αιγαίου”.
Τι είπαμε ότι ψηφίσαμε την (προπερασμένη) Κυριακή;
