Νεολογισμοί και αγγλισμοί που κρύβουν το τσάκισμα της αξιοπρέπειας και την ταπείνωση των πολιτών του ελλαδικού πτωχοκομείου, ενώ τα πετσωμένα κανάλια αναγάγουν την επιδοματική ξεφτίλα σε μέγιστη κοινωνική εκχώρηση!
Τα ίδια “ψεύδη” από την εποχή του 1930 όταν ο καπιταλισμός, δηλαδή η αισχροκέρδεια των λίγων, ονομάστηκε «ανάπτυξη» (δες το σχετικό βιβλίο του Τζον Κ. Γκαλμπρέηθ). Τώρα μιλούν για “φιλελευθερισμό” και εννοούν τον κανιβαλικό “νεοφιλελευθερισμό”, που ξεσπιτώνει κόσμο και κοσμάκη. Μιλούν για απασχόληση και εννοούν 12ωρη μαύρη εργασία. Μιλούν για “πρόοδο” και εννοούν εκείνο το αρχαίο τοτέμ που ονομάζεται “κέρδος” και το οποίο πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων. Μιλούν για “ασφάλεια”, και τα ρόμποκοπ τσακίζουν κάθε απόπειρα διαμαρτυρίας. Τώρα μιλούν και για εργασιακή “ασφάλεια”(Flexicurity) κι εμείς περιμένουμε εργασιακό Μεσαίωνα.
Κι εσείς “τι αντιπροτείνετε;”, ρωτούν με άψογη δημοκρατική ευγένεια οι ναυαγοί του καναπέ. Την ΑΝΑΤΡΟΠΗ απαντά ο Τζον Χόλογουεϊ. Όχι την αλλαγή, την Ανατροπή.
Ο Τζον Χόλογουεϊ, καθηγητής στο αυτόνομο πανεπιστήμιο της Πουέμπλα (Μεξικό) γράφει: «Η επιλογή δεν είναι μεταξύ του νεοφιλελευθερισμού και ενός δίκαιου καπιταλισμού, γιατί αυτός δεν υπάρχει. Η επιλογή είναι μεταξύ του καπιταλισμού και της ανθρωπότητας. Η εμπειρία των «αριστερών» κυβερνήσεων έδειξε ότι δεν μπόρεσαν να αλλάξουν σημαντικά τη δυναμική του κεφαλαίου, με αποτέλεσμα να καταλήξουν να εφαρμόζουν μέτρα που αρχικά καταδίκαζαν. Η Ελλάδα και η Βραζιλία είναι τα πιο προφανή παραδείγματα… Μετά από τις τόσες αποτυχίες των «αριστερών» κυβερνήσεων, είναι αδύνατο να μην αναρωτηθούμε εάν υπάρχει κάποιο δομικό λάθος στην ιδέα ότι τα αριστερά κόμματα είναι ικανά να επιφέρουν μια σημαντική αλλαγή. Δεν λέω ότι δεν μπορούν να κάνουν μικρές βελτιώσεις που μπορούν να καλυτερέψουν τη ζωή πολλών ανθρώπων… Αλλά πρέπει να γνωρίζουμε, ότι η οποιαδήποτε αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει να προωθήσει τη συσσώρευση του κεφαλαίου, και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γίνουν περαιτέρω βήματα προς την εξαφάνιση. Η εμπειρία των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων, δείχνει ότι η απογοήτευση από τις αριστερές κυβερνήσεις μπορεί εύκολα να ενισχύσει την άνοδο του φασισμού.».
Τι απομένει; «…οι κοινωνικές κινητοποιήσεις… έθεσαν στο επίκεντρο την τρέχουσα κρίση της καπιταλιστικής μορφής κοινωνικής αναπαραγωγής της ζωής», λέει ο Χόλογουεϊ. Και καταλήγει: «Είναι εξαιρετικό το ότι παντού υπάρχουν κινήματα διαμαρτυρίας ενάντια στην καταστροφή των συνθηκών ζωής των ανθρώπων και όχι μόνο. Αλλά δεν πρόκειται μόνο για την αλλαγή των κυβερνητικών πολιτικών ή των καθημερινών μας συνηθειών, όσο σημαντικό και αν είναι αυτό. Πρέπει να πούμε σαφώς, ότι είναι η μορφή της κοινωνικής οργάνωσης στην οποία ζούμε, που μας ωθεί προς την εξαφάνιση. Αυτή η «μορφή κοινωνικής οργάνωσης» είναι το κεφάλαιο, τα χρήματα. Πρέπει να απαιτήσουμε αυτό που φαίνεται αδύνατο, την κατάργηση των χρημάτων και τη δημιουργία άλλων τρόπων συναλλαγών, να μοιραστούμε πράγματα όλοι μαζί, να οικοδομήσουμε τα κοινά.».
