Ο σχεδιασμός και η στοχοθέτηση της αμυντικής πολιτικής και της πολιτικής ασφάλειας, είναι μια διαδικασία συστηματική, σε διάρκεια χρόνου και με ανάγκη διαρκούς επικαιροποίησης. Ο τεχνολογικές εξελίξεις και οι διαμορφούμενες προσπάθειες μεταβολής των γεωπολιτικών συσχετισμών, από παράγοντες που κατά κανόνα ελάχιστα ή καθόλου μπορούμε να επηρεάσουμε, αναδεικνύουν έτι περαιτέρω τη σπουδαιότητα και τη δυσκολία του καθήκοντος που επωμίζονται, όσοι αναλαμβάνουν να εργαστούν για τη εθνική ασφάλεια. Σε κάθε περίπτωση το έργο τους είναι κοπιώδες, πρέπει να είναι αθόρυβο και δεν προσφέρεται για τη διεκδίκηση δημοσιότητας και προβολής στα κεντρικά δελτία ειδήσεων.
Η Τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα, είναι ένας ‘πονοκέφαλος’ δεκαετιών. Η γειτνίασή μας από την άλλη με τη γειτονική χώρα, αποτελεί μια πραγματικότητα με την οποία είμαστε ‘καταδικασμένοι’ να συνυπάρξουμε και να τη διαχειριστούμε. Ούτε φοβικά, αλλά ούτε και υπερφίαλα. Και σίγουρα χωρίς να έχουν οι κατά καιρούς υπεύθυνοι το βλέμμα τους στραμμένο στο εσωτερικό πολιτικό ακροατήριο και σε πολιτικάντικους χειρισμούς. Θα ήταν μια πρακτική ασυγχώρητη και ολέθρια.
Στον καμβά των ελληνοτουρκικών σχέσεων και στην εκπόνηση της πολιτικής ασφάλειάς μας, από το 2019 έχει προστεθεί ένα ιδιαίτερα στενάχωρο πρόβλημα. Αυτό δηλαδή των διευθετήσεων στις οποίες έχει προβεί το καθεστώς της Τρίπολης της Λιβύης, που είναι και αυτό που αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ, με την Τουρκία. Η εξύφανση της σχετικής συμφωνίας-αναμφίβολα παράνομης που καταστρατηγεί το Διεθνές Δίκαιο εν γένει και ειδικότερα το Δίκαιο της Θάλασσας- και η εξειδίκευσή της, όπως κυρίως αυτή αποτυπώνεται στην πρόσφατη συμφωνία εκμίσθωσης της φερόμενης Λιβυκής ΑΟΖ στην Τουρκία, δεικνύουν πολιτική και στόχους διαρκείας. Μια προσπάθεια δηλαδή περικύκλωσης της χώρας μας, μέσα από παράνομες-διακρατικές κατά τα άλλα- συμφωνίες, που θα δημιουργήσει το υπόβαθρο δημιουργίας στρεβλών εντυπώσεων. Αυτών δηλαδή που θα παρουσιάσουν την Τουρκία ως αμυνόμενη, όταν θα υποχρεωθούμε να αντιδράσουμε στη δημιουργία τετελεσμένων σε περιοχές της ΑΟΖ, που είμαστε δικαιούχοι.
Η απάντησή μας δε μπορεί να εξαντληθεί σε ενέργειες ενστικτώδους αντίδρασης. Σε πρώτο χρόνο είναι ανάγκη να επισημανθεί πως η σύναψη του Τουρκολιβυκού συμφώνου και οι επιμέρους εκφάνσεις του, είναι μια μονομερής ενέργεια σε βάρος της χώρας μας, που καθιστά, όπως και τόσες άλλες από πλευράς της Τουρκίας, γράμμα κενό και άνευ περιεχομένου τη Συμφωνία της Μαδρίτης του 1997. Αυτά σε απάντηση όσων θεωρούν ότι η επέκταση των χωρικών μας υδάτων, αντιβαίνει δήθεν σε δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει.
Σε επίπεδο σχεδιασμού ωστόσο και στοχεύσεων ουσίας, πρέπει να εστιάσουμε στη Λιβύη. Η μόνη συνθήκη που προ πάσης άλλης συμφωνίας, μπορούμε να έχουμε με το καθεστώς της Τρίπολης, είναι η κατάρτιση του συνυποσχετικού για την παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης του καθορισμού των ορίων της μεταξύ μας ΑΟΖ. Και όπως αρμόζει για την αντιμετώπιση κάθε παραβάτη του Διεθνούς Δικαίου, όπως είναι εν προκειμένω η Τρίπολη, να ενεργήσουμε για την αναστολή και τη διακοπή κάθε Κοινοτικής της χρηματοδότησης. Είναι επιλογές που θα μας επιτρέψουν να θέσουμε το πλαίσιο. Και να εμπεδώσουμε τη σταθερότητα, για την οποία κατά δήλωσή τους, όλοι οι παράγοντες της γεωπολιτικής μας γειτονιάς, κόπτονται.
Του Πολύκαρπου Αδαμίδη
